Ο Έλληνας που έτρεξε 536 χιλιόμετρα ασταμάτητα και… συνεχίζει να τρέχει

Το μότο του είναι «τρέξε με την καρδιά σου». Και δεν περιορίζεται μόνο στον αθλητισμό. Ο Dean Karnazes, Κωνσταντίνος Καρνάζης επί το ελληνικότερον, εφαρμόζει το συγκεκριμένο απόφθεγμα ως ακλόνητη πεποίθηση σε κάθε πτυχή της ζωής του. Παιδί Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, γεννήθηκε στην Καλιφόρνια. Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη Από μικρός δεν σταμάτησε να τρέχει. Μοναδική διακοπή στα 53 χρόνια ζωής του, ήταν για 15 χρόνια, όταν οι διαρρηγμένες σχέσεις με τον προπονητή του, ήταν ένας από τους λόγους που τον απομάκρυναν από αυτό που αγαπούσε. Στη διάρκεια της ζωής του έκανε καταχρήσεις. Ίσως γιατί όταν κάποιος όταν ζει στα άκρα δεν μπορεί παρά να τα κάνει όλα κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο: ακραία. Ως μαθητής έμπλεξε με το αλκοόλ. Αποβλήθηκε δύο φορές από το σχολείο, γιατί είχε πάει μεθυσμένος. Και συνέχισε να πίνει έως τη στιγμή που η αδερφή του σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ξαναέτρεξε στα τριακοστά του γενέθλια. Έως εκείνη τη στιγμή η καθημερινότητά του, παρουσίαζε αρκετές ομοιότητες με εκείνη των περισσότερων από εμάς. Ήταν ήδη παντρεμένος με τη γυναίκα που γνώριζε από τα παιδικά του χρόνια, είχε σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και εργαζόταν σε πολυεθνική, απολαμβάνοντας έναν καλό μισθό. Όλα έδειχναν να έχουν πάρει το δρόμο που ένας θνητός ονειρεύεται. Κάποια στιγμή γιόρταζε την επέτειο των γενεθλίων του με μία παρέα φίλων. Η γυναίκα του είχε φύγει λίγο νωρίτερα από το μαγαζί που έπιναν ποτό, κι εκείνος λίγη ώρα αργότερα άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού και βγήκε στο δρόμο. Κατευθύνθηκε προς το σπίτι του, μπήκε στο γκαράζ, κι αφού έμεινε με το μποξεράκι, τις κάλτσες και ένα κοντομάνικο, φόρεσε τα παπούτσια που είχε για τις δουλειές στον κήπο. Έκρυψε ένα εικοσαδόλαρο στην κάλτσα άρχισε να τρέχει. Την επόμενη μέρα μίλησε με τη γυναίκα του στο τηλέφωνο. Είχε απομακρυνθεί 40 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Στο ερώτημά της, πώς βρέθηκε εκεί μέσα στη νύχτα, εκείνος απάντησε με φυσικότητα: «Έτρεξα!» Η περιπέτεια ζωής του, κυκλοφόρησε πρόσφατα σε βιβλίο και στα ελληνικά, ενώ ήδη έχει εκδοθεί σε πολλές χώρες του κόσμου. Ο τίτλος του είναι «Υπερμαραθωνοδρόμος» και φέρει τη σφραγίδα του εκδοτικού οίκου, Key Books. Για αρκετά από αυτά που περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του, ο Kαρνάζης μίλησε στο newsbeast.gr: – Θα ήθελα να μου περιγράψετε τα συναισθήματα που νιώσατε, όταν τρέξατε 350 μίλια (563 χιλιόμετρα) χωρίς διακοπή… «Ήταν σαν να ήμουν μπλεγμένος σε σιδηροδρομικό δυστύχημα, έχοντας καταναλώσει παραισθησιογόνα φάρμακα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να περιγράψω διαφορετικά αυτό που έζησα. Τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή, δεν ταίριαζαν με τίποτα από αυτά που είχα ζήσει κατά το παρελθόν». – Δεδομένου ότι ξεκινήσατε να τρέχετε ως υπερμαραθωνοδρόμος, καλύπτοντας πολύ μεγάλες αποστάσεις, ποιο θα λέγατε ότι ήταν το γεγονός που άλλαξε ριζικά τον τρόπο ζωής, αλλά και τον τρόπο σκέψης σας; «Αυτό που έμαθα μέσα από τη συγκεκριμένη διαδρομή είναι ότι το αδύνατο, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα δυνατό. Εάν κάποιος μου έλεγε, ότι κάποια μέρα θα έτρεχα 563 χιλιόμετρα χωρίς διακοπή, θα έλεγα ότι είναι αδύνατο. Ωστόσο όταν αυτό συνέβη, αποδείχθηκε πως ακόμα και τα πιο απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν». – Όλα τα καλά και τα άσχημα απορρέουν από τον τρόπο που σκεφτόμαστε; «Εάν μπορούμε να βγούμε εκτός προδιαγεγραμμένης πορείας και να αφήσουμε πίσω μας τις προκαταλήψεις, είμαστε ικανοί να κάνουμε πράγματα, άξια αναφοράς». – Πώς αντέδρασε η γυναίκα σας, όταν συνειδητοποίησε ξαφνικά -αρκετά χρόνια πριν- ότι έπρεπε να πάρει το αυτοκίνητό της και να έρθει να σας βρει σε απόσταση σχεδόν 40 χιλιομέτρων μακριά από το σπίτι σας, όπου φτάσατε τρέχοντας; «Ήξερε εκ των προτέρων ότι οι ευαισθησίες μου είναι πλήρως αντισυμβατικές. Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου έβραζα, βρισκόμουν σε διαρκή αναταραχή. Δεν αλλάζει κανείς έτσι εύκολα τη ζωή του, παρά μόνο εάν κάποια δύναμη τον οδηγήσει να προχωρήσει σε τόσο δραστικές κινήσεις». – Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας; Ήταν ο δικός σας μεγαλύτερος εχθρός κατά το παρελθόν; «Ο φόβος κρατάει τους ανθρώπους πίσω και ευθύνεται για τα όνειρα που καταρρέουν. Όπως είχε πει και ο Αμερικανός φιλόσοφος, Χένρι Θορώ: “Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν ζωές βυθισμένοι σε σιωπηλή απόγνωση”. Επομένως το ότι μπόρεσα να αφήσω πίσω τις φοβίες και είχα τη δύναμη να ακολουθήσω μία προσωπική διαδρομή, ήταν το πιο δύσκολο και ανταποδοτικό κομμάτι της ζωής μου. Μιλώντας μεταφορικά, ήταν σαν να άφησα το τραγούδι να ακουστεί. Αποδείχτηκε ότι οι στίχοι του ήταν όμορφοι». – Ποια είναι η στάση σας απέναντι στις καταχρήσεις; Εάν δεν τις έχει δοκιμάσει κανείς, δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της ζωής; «Κατά τη γνώμη μου το Μαντείο των Δελφών προέβη σε μία λανθασμένη παραδοχή, λέγοντας ότι όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να γίνονται με γνώμονα τη μετριοπάθεια. Έχω εντελώς διαφορετική άποψη για το συγκεκριμένο ζήτημα. Πιστεύω πως όσο ωθούμε τα πράγματα στα άκρα, τόσο ξεκλειδώνουμε νέες πραγματικότητες. Κάποιοι επιλέγουν τις μεσαίες από τις πολύ μεγάλες αποστάσεις για να εμπλουτίσουν έτσι την αξία της ζωής τους, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να επιλέξουν εναλλακτικούς δρόμους. Εγώ προτιμώ δοκιμάζω το σώμα μου, φτάνοντας στα άκρα, και κάποιες φορές πέρα από αυτά. Αυτός είναι πιστεύω ένας αληθινός και αβίαστος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων. Το τρέξιμο είναι σαν ναρκωτικό, δεν το αρνούμαι, αλλά είναι ένα καλώς εννοούμενο ναρκωτικό». – Η επαγγελματική αποτυχία είναι θέμα θέλησης; «Η συνταγή της επιτυχίας, τόσο στον αθλητισμό, όσο και στην επαγγελματική ζωή είναι κοινή: σκληρή δουλειά, πειθαρχεία, θυσίες, αφοσίωση. Το θάρρος και η απόλυτη αποφασιστικότητα είναι οι ισχυρότερες δυνάμεις στο σύμπαν!» – Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζετε χρόνο για την οικογένεια, τη δουλειά και τον επαγγελματικό αθλητισμό ταυτόχρονα, όταν οι περισσότεροι από εμάς -τους… κοινούς θνητούς- δεν μπορούμε να συνδυάσουμε ούτε ελάχιστα βασικά πράγματα στην καθημερινότητά μας; «Οι άνθρωποι αναζητούν ισορροπία. Αλλά αυτή δεν είναι παρά μία επίπεδη φιλοδοξία. Η δική μου ζωή δεν έχει ισορροπία. Είναι φρενήρης, ακατάστατη και διφορούμενη. Κάτι σαν ελεγχόμενο χάος! Παρόλα αυτά όλα δείχνουν να λειτουργούν ευλαβικά. Έχω την καλύτερη οικογένεια, έχοντας χτίσει τα βασικά θεμέλια της αγάπης και του αμοιβαίου σεβασμού. Και αυτά τα χαρακτηριστικά είναι κάτι σαν κόλλα που μας φέρνει κοντά και μας ενώνει με τους ανθρώπους». – Θα σταματούσατε ποτέ να τρέχετε; «Όχι εφόσον παραμένω παθιασμένος γι’ αυτό που κάνω. Ωστόσο αν κάποια στιγμή πάψω να απολαμβάνω το τρέξιμο, θα σταματήσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Αυτή τη στιγμή πάντως η φωτιά μέσα μου παραμένει ζωντανή». – Πόσο βαρύ είναι το τίμημα για κάποιον, να είναι ταυτόχρονα καλός οικογενειάρχης και καλός πατέρας; «Τίμημα; Δεν υπάρχει τίμημα. Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ανεκτίμητες. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τις μετρήσουμε με νομισματικά ή οικονομικά κριτήρια. Όποιος λειτουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία ρηχή ύπαρξη». – Εάν συμβουλεύατε τους νέους ανθρώπους, θα τους λέγατε να κυνηγούν τα όνειρά τους, ακόμα και αν αγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης ορισμένες φορές; «Θα τους συμβούλευα καταρχάς να κάνουν την προσωπική τους ενδοσκόπηση πριν εξετάσουν τα εξωτερικά συστατικά. Τι είναι αυτό που τους ευχαριστεί, τι είναι αυτό που εξάπτει τα συναισθήματα τους. Ακολουθώντας το αδιάψευστο κάλεσμα, για να μπορούν να κερδίσουν περισσότερη ευτυχία και επιτυχία, απ’ όση θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν». – Η λέξη ρουτίνα υπάρχει στη ζωή σας, όπως ενδεχομένως κατά το παρελθόν; Πηγαίνετε κάθε πρωί στη δουλειά σας ακολουθώντας απαρέγκλιτα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα; «Χρησιμοποίησες τη λέξη “δουλειά”. Ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι για ‘μένα. Προσωπικά αγαπάω αυτό που κάνω. Το να ξυπνάω νωρίς και να πηγαίνω για “δουλειά”, όπως λες, μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι». – Βγάζετε αρκετά χρήματα ως υπερμαραθωνοδρόμος, σε σημείο που να λέτε ότι κάνετε αυτό που αγαπάτε, ταυτόχρονα όμως σας ανταμείβει επαρκώς για όσα προσφέρετε; «Ναι, βγάζω χρήματα από τις αθλητικές μου δραστηριότητες και από ό,τι σχετίζεται με αυτές, όπως η πώληση βιβλίων, οι δημόσιες ομιλίες, η συμβουλευτική, οι επενδύσεις και πολλά ακόμα… Όλα σχετίζονται με το τρέξιμο και τον αθλητισμό». – Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που συναντήσατε όλα αυτά τα χρόνια, τρέχοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη; «Πρόσφατα έτρεξα 525 χιλιόμετρα, ακολουθώντας τον αρχαίο Δρόμο του Μεταξιού στην Κεντρική Ασία, στα βήματα που πρώτος έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος. Επισκέφθηκα ένα yurt (παραδοσιακή σκηνή των νομάδων της Μογγολίας) και δοκίμασα φαγητό από τους ιδιοκτήτες του. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι τι φαγητό μου πρόσφεραν, ήταν γάλα από φοράδα. Έμοιαζε σαν να έπινα από ένα μπολ γεμάτο λιωμένη φέτα». – Ποια είναι η θέση σας για την Ελλάδα με δεδομένη την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή; Τι θα έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες για να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή τους; «Η οικονομία στην Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς ένα χάος. Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν πολλά πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία είναι πέρα από τη δυνάμεις τους να τα ελέγξουν. Ωστόσο ο καθένας είναι κύριος του εαυτού του. Οφείλει να προστατεύει την υγεία του. Να τρώει υγιεινά και να ασκείται. Η υγεία σημαίνει ευζωία και προέχει των πάντων. Οι πρόγονοί μας το γνώριζαν καλά αυτό άλλωστε. Ελπίζω ότι και οι νεότεροι θα αποφασίσουν κάποια στιγμή να ακολουθήσουν το συγκεκριμένο μοντέλο».   Δείτε όλα τα θέματα του Weekend