Σήμερα κάποια πράγματα φαίνονται απλά. Εύκολα, και σε μεγάλο βαθμό δεδομένα. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως. Το παραπάνω αξίωμα έχει εφαρμογές σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής. Σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές. Το ίδιο ισχύει για την επικοινωνία ή την τηλεόραση. Τώρα πολλά σπίτια έχουν ακόμα και δυο ή τρεις τηλεοράσεις. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πίσω, υπήρχε μια τηλεόραση για ολόκληρο το χωριό.
Κάποτε ένα γράμμα έκανε ολόκληρες εβδομάδες να φτάσει στον προορισμό του, τώρα το email φτάνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Κάποτε για να δεις ταινία πορνό έπρεπε με συνωμοτικό τρόπο να φτάσεις έξω από έναν «κακόφημο» κινηματογράφο, να σηκώσεις τον γιακά από την καπαρντίνα, να κατεβάσεις το καπέλο, να φορέσεις τα γυαλιά ηλίου (ακόμα κι αν ήταν βράδυ), να παρατηρήσεις αν υπάρχει κάποιος τριγύρω και μετά να «γλιστρήσεις» μέσα στην σκοτεινή αίθουσα. Σήμερα αρκεί ένα κλικ στον υπολογιστή.
Και μιας και ο λόγος για ελληνικές ταινίες πορνό, πρέπει να σημειωθεί πως η άνθηση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια δεν ήταν πάντα δεδομένη. Για την ακρίβεια αυτή είναι η δεύτερη φορά που η ελληνική βιομηχανία σκληρού πορνό ακμάζει στη χώρα μας. Η πρώτη, όσο κι αν μπορεί σε κάποιους να ακούγεται οξύμωρο, ήταν επί χούντας.
Είναι η εποχή που σήμερα έχει αφήσει ως κληρονομιά μερικά από τα πλέον cult δημιουργήματα με πρωταγωνιστές… ογκόλιθους όπως ο πάντα «άξιος- άξιος» Κώστας Γκουσγκούνης ο οποίος το 1971 ήταν ο θεμέλιος λίθος μιας τρομακτικά μεγάλης εμπορικής επιτυχίας που κυριολεκτικά άλλαξε την πορεία του κινηματογράφου πορνό στην Ελλάδα.
Η εποχή του soft πορνό
Πριν από αυτή την ταινία (μην ανησυχείτε, θα μιλήσουμε γι’ αυτήν αργότερα) τα πράγματα ήταν λιγότερο πολύπλοκα και περισσότερο αγνά. Στην άκρως συντηρητική ελληνική κοινωνία, δεν χωρούσαν τέτοιες συμπεριφορές. Στα φανερά, τουλάχιστον… Το τι γινόταν στα κρυφά, είναι άλλη υπόθεση και θα στηλιτευτεί από τους παραγωγούς πορνοταινιών τα επόμενα χρόνια.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους θα πρέπει να πούμε πως τις δεκαετίες πριν από εκείνη του ’70 αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν σκληρό πορνό ήταν κάτι σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κανείς δεν τολμούσε ούτε καν να σκεφτεί πως θα μπορούσε να γυρίσει κάτι παρόμοιο με αυτά που βλέπουμε σήμερα.
Οι περισσότεροι σκηνοθέτες όταν ήθελαν πραγματικά να σοκάρουν και να τραβήξουν πάνω στη δημιουργία τους όλα τα βλέμματα έβαζαν τις πρωταγωνίστριες σε προκλητικές πόζες (ντυμένες, βέβαια), ή με διάφανα νυχτικά. Οι ακόμα πιο τολμηροί έδειχναν γυμνά πόδια, γυμνές πλάτες και στο… τσακίρ κέφι «άφηναν» να φανεί λίγο στήθος κατά τη διάρκεια της σκηνής όπου μαζί με τον παρτενέρ τους κάνουν (υποτίθεται) σεξ. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που ξεπερνούσαν τα… εσκαμμένα και δεν δίσταζαν (οι αθεόφοβοι) να δείξουν, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, την γυναίκα ολόγυμνη.
Μετρ αυτού του είδους θεωρείται ο σκηνοθέτης Όμηρος Ευστρατιάδης ενώ χαρακτηριστικά δείγματα της δουλειάς του αποτελούν ταινίες όπως «Το κορίτσι και το άλογο» με την Άννα Φόνσου, ο «Λεσβιακός Αύγουστος» με την Κάτια Δανδουλάκη, το «Διαμάντια στο γυμνό κορμί σου» με την Ελένη Ανουσάκη, η «Μικαέλα, ο γλυκός πειρασμός» με την… Ελένη Ντάνου (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Μιμής Ντενίση) αλλά και ηθοποιοί όπως η Τίνα Σπάθη (συνεπωνυμία με την Κατερίνα Σπάθη που γύριζε σκληρό πορνό μερικά χρόνια αργότερα), η Γκιζέλα Ντάλι, η Κατιάνα Μπαλανίκα αλλά και άνδρες όπως ο Φαίδων Γεωργίτσης και ο Νίκος Γαλανός.
Η χούντα, η λογοκρισία και η «τσόντα»
Περίπου από εκείνο το σημείο και έπειτα είναι που τα πράγματα γίνονται πιο πολύπολοκα και κυρίως πιο… πικάντικα. Στην Ελλάδα έχει επιβληθεί το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών. Ο ελληνικός κινηματογράφος μετά από μια μεγάλη περίοδο όπου η μια καλή ταινία έβγαινε μετά την άλλη, περνάει σε μια φάση κάθετης πτώσης, δεδομένου πως πλέον στη μεγάλη οθόνη κυριαρχεί η Φίνος Φιλμ και από εκεί και μετά… το χάος!
Οι παραγωγοί ψάχνουν να βρουν τρόπους, ώστε, να βγάλουν λεφτά σε μια εποχή που αυτά είχαν εξαφανιστεί από την πιάτσα. Κοιτώντας στο εξωτερικό διαπιστώθηκε πως μια καλή λύση θα ήταν το soft πορνό να γίνει πιο… σκληρό! Η σκέψη ήταν εύκολη η εφαρμογή της, ωστόσο, στην Ελλάδα που βρίσκεται στον «γύψο» του «πατρίς- θρησκεία- οικογένεια» μόνο εύκολη δεν είναι. Οι επιτροπές λογοκρισίας καραδοκούσαν.
Τότε ήταν που βρέθηκε η λύση της «τσόντας»! Η ιδέα ήταν απλή και προερχόταν και αυτή από το εξωτερικό. Σε μια ταινία με υπόθεση (κατά κύριο λόγο δράσης ή έστω αισθηματική) και εκεί που ελάχιστοι το περιμένουν «πέφτει» μια σκηνή με σκληρό σεξ. Αυτή η τακτική, δεν ήταν πρωτόγνωρη καθώς πολλοί παραγωγοί την χρησιμοποιούσαν στο εξωτερικό.
Λέγεται, μάλιστα, πως αυτή η τακτική ήταν υπεύθυνη για τον μύθο που δημιουργήθηκε πως όλοι οι γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί που αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν συμμετάσχει σε ταινίες σκληρού πορνό. Στην πραγματικότητα αυτό που γινόταν είναι πως ξένοι παραγωγοί έπαιρναν τις ταινίες και στην πορεία τους πρόσθεταν «τσόντες» με σκληρό πορνό, με τέτοιο τρόπο, ώστε, να φαίνεται πως εκείνοι ήταν οι πρωταγωνιστές των καυτών σκηνών.
Στην Ελλάδα της χούντας, λοιπόν, αυτό που έκαναν είναι να έχουν έτοιμες τις «τσόντες» τις οποίες ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για την προβολή όταν έκρινε πως δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος ή ανάμεσα στο κοινό δεν υπήρχαν αστυνομικοί ή χαφιέδες, πετούσε εμβόλιμες τις πικάντικες σκηνές. Έτσι, με… ένα σμπάρο δυο τρυγόνια καθώς και μια ταινία σκληρού πορνό υπήρχε αλλά και από την επιτροπή λογοκρισίας περνούσαν καθώς η αρχική έκδοση ήταν απόλυτα καθαρή.
Τα «στραβά μάτια» του καθεστώτος και η εκτίναξη
Όμως, στην πραγματικότητα θα ήταν κάποιος εξαιρετικά αφελής για να πιστεύει πως ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς όπως εκείνο των συνταγματαρχών δεν γνώριζε τι συνέβαινε στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας, και όχι μόνο. Η αλήθεια είναι πως γνώριζε (ίσως όχι από την αρχή αλλά σίγουρα μέσα στους πρώτους μήνες) όλα όσα συνέβαιναν απλά δεν τα εμπόδισε για προφανείς λόγους. Ο πρώτος είναι πως ο κόσμος εκείνη την περίοδο (αρχές της δεκαετίας του ’70) βρήκε με κάτι να ασχολείται. Και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο θυμηθείτε τι έγινε στην Ελλάδα του 2010 όταν κυκλοφόρησε η πρώτη πορνοταινία της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Μέχρι και δεύτερο θέμα στα δελτία ειδήσεων είχε παίξει…
Επιπλέον, η χούντα είχε και έναν φορολογικό λόγο για να πανηγυρίζει από τα… έσοδα των εισιτηρίων στους κινηματογράφους. Ενδεικτικό είναι πως το 1971 μόνο η ταινία «Σεξ 13 Μποφόρ» με πρωταγωνιστή τον… «Έλλην Γιουλ Μπρυνερ», Κώστα Γκουσγκούνη έκοψε 85.000 εισιτήρια! Και όλα αυτά με τους μηχανισμούς λογοκρισίας του δικτατορικού καθεστώτος να είναι «καθαροί και αμόλυντοι» καθώς από τα χέρια τους οι ταινίες έφευγαν χωρίς τίποτα το… μεμπτό.
Λέγεται πως οι πρώτες εμβόλιμες σκηνές σεξ προβλήθηκαν στον κινηματογράφο «Εύα», ένα λαϊκό σινεμά στην περιοχή του Αγίου Αρτεμίου, στο Παγκράτι και η κάθε σκηνή σκληρού πορνό δεν ξεπερνούσε το δίλεπτο. Μετά την εμπορική επιτυχία που γνώρισε η ταινία του Γκουσγκούνη, ωστόσο, τίποτα πλέον δεν ήταν ίδιο. Λίγο πριν την πτώση της χούντας, μάλιστα, η κατάσταση είχε… ξεφύγει με τις «τσόντες» να αποτελούν, πλέον, το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας.
