Οι κατραπακιές που φέρνει η ζωή στους ανθρώπους είναι κάτι από το οποίο δεν έχει γλιτώσει κανείς. Ωστόσο, από άτομο σε άτομο διαφέρουν, με κάποιους να βλέπουν πολύ πιο συχνά και με αρκετά σκληρότερο τρόπο το… άγριο πρόσωπο της μοίρας. Ένας από αυτούς είναι και ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Superclasico της Νοτίου Αμερικής μεταξύ Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ.

Ο Ντάριο Ισμαέλ Μπενεντέτο ήρθε αναγκαστικά από τον πάγκο στο 27ο λεπτό του ματς, όταν είδε τον συμπαίκτη του στην Μπόκα, Κριστιάν Παβόν, να αποχωρεί τραυματίας. Εκείνος είχε περάσει μια πολύ δύσκολη περίοδο, προερχόμενος από ρήξη χιαστού, που τον έβγαλε «νοκ άουτ} για μεγάλο διάστημα. Ωστόσο, δεν… μάσησε. Μπήκε δυνατά στο ματς και στο 1ο λεπτό των καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: έστειλε την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα (2-1).

Μπορεί η Ρίβερ να έφερε αργότερα ξανά το ματς στα ίσα, για να πάνε οι δύο ομάδες στη ρεβάνς με το αμφίρροπο 2-2, αλλά εκείνος είχε κάνει και καλά τη δουλειά του και τήρησε την υπόσχεσή του σε έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεται εδώ και χρόνια στη ζωή. Τον σημαντικότερο άνθρωπο σχεδόν για κάθε κάτοικο αυτού του πλανήτη, τη μητέρα του.

«Η μαμά μου πέθανε όταν με είδε να παίζω σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Ήμουν δώδεκα χρονών τότε… Και η μητέρα μου έπαιζε ποδόσφαιρο σε γυναικεία πρωταθλήματα και μου είπαν ότι τα πήγαινε πολύ καλά. Μπορούσε να σουτάρει και με τα δύο πόδια. Νομίζω ότι έμοιασα σε εκείνη. Παίζω ποδόσφαιρο όπως έκανε εκείνη. Τα γκολ μου είναι αφιερωμένα στη μητέρα μου. Μακάρι να ήσουν εδώ για να δεις τι πετυχαίνω στην καριέρα μου», είπε ο 28χρονος φορ μετά το ντέρμπι στο «Μπομπονέρα».

Ο Μπενεντέτο μεγάλωσε στο προάστιο Μπερασατέγκι του Μπουένος Άιρες. Από μικρό παιδί ήταν οπαδός της Μπόκα, αλλά ποδόσφαιρο έμαθε στα τσικό μιας μεγάλης αντιπάλου της: στην Ιντεπεντιέντε. Ήταν τότε που φορούσε τη φανέλα της, όταν στα 12 έχασε τη μητέρα του, μένοντας ορφανός με τέσσερα αδέρφια. Τα όνειρά του άρχισαν να γκρεμίζονται…

Εγκατέλειψε το σχολείο και δούλεψε στην οικοδομή με τον πατέρα του. Παράτησε την μπάλα για περίπου τέσσερα χρόνια και μαζί με τον έναν αδερφό του, ό οποίος έπαιζε κιθάρα, δημιούργησαν ένα συγκρότημα που έπαιζε χορευτική μουσική. Εκείνος ήταν πίσω από τα ντραμς… Το όνομα της μπάντας ήταν «Los de Pato», ως φόρο τιμής στη γειτονιά τους.

Για να βγάλουν το ψωμάκι της οικογένειας, έφτασαν να παίζουν σε γάμους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Έφτασαν μέχρι την τηλεοπτική εκπομπή «Pasion de Sabado», κερδίζοντας μάλιστα και αρκετή φήμη.

Όμως, το ποδόσφαιρο ήταν το… σαράκι που έτρωγε τον Μπενεντέτο. Το είχε όνειρο και ο ίδιος, το είχε και η μαμά του. Στα 17 του, τον δέχθηκε η Άρσεναλ Σαραντί στη δεύτερη ομάδα της και αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μουσική. Οι δυσκολίες και εκεί πολλές. Με δυσκολία στέριωνε στις ομάδες που αγωνίστηκε στην Αργεντινή, αλλά την περίοδο 2010-11 έκανε το ξεπέταγμά του με τη Χιμνάσια Χουχούι.

Πριν εγκαταλείψει την πατρίδα του για το Μεξικό και την Τιχουάνα, πρόλαβε με τη φανέλα της Σαραντί να σημειώσει εννέα γκολ, τη σεζόν 2012-13. Μετά από δύο χρόνια στην ξενιτιά, επέστρεψε στην πατρίδα του και εντάχθηκε στην ομάδα που αγαπούσε. Την Μπόκα Τζούνιορς, εκπληρώνοντας το παιδικό του όνειρο. Με αυτήν έκανε δύο εξαιρετικές σεζόν, που συνδυάστηκε και από διακρίσεις. Η ρήξη χιαστών δεν τον πτόησε, γύρισε πιο δυνατός και έτοιμος να πρωταγωνιστήσει ξανά. Άλλωστε, έχει περάσει πολύ δυσκολότερα στη ζωή του…