Οι πολιτικές αλληγορικές φάρσες του André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας λυόμενος», μέσα από τις ημιτελείς και ανέκδοτες χειρόγραφες μεταφράσεις του Γιώργου Σεφέρη ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη σκηνή από την Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση και τον Κωνσταντίνο Αβράμη.

O Γιώργος Σεφέρης μεταφράζει ημιτελώς τις αλληγορικές φάρσες του γάλλου νομπελίστα André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας Λυόμενος» και τις αφήνει ανέκδοτες στα χειρόγραφά του. Τα κείμενα αυτά δίνουν το υλικό για μία παράσταση που αφορά τη σύγκρουση δύο κόσμων, του κόσμου της λογοτεχνίας και του κόσμου της ζωώδους εργασίας, εντός του σύμπαντος του παραμυθιού της κοκκινοσκουφίτσας. Τα ζώα εκπαιδεύονται να φοβούνται τον εαυτό τους και να συμπαθούν τους ανθρώπους που τα καταπιέζουν, σε έναν φαύλο κύκλο που προσδοκά να σπάσει από έναν Προμηθέα που ολοένα έρχεται.

Με αφορμή την παράσταση, ο πρωταγωνιστής Νίκος Μαρνάς μιλάει στο Newsbeast και μάς εξηγεί τι πρόκειται να δούμε στο ΠΛΥΦΑ.

– «Τέλματα/Νεκροταφείο», πείτε μας, δύο λόγια για όσα θα δούμε επί σκηνής.

Σε αυτήν την παράσταση μέσα από τις αλληγορικές φάρσες του Αντρέ Ζιντ «Τέλματα» – «Προμηθέας λυόμενος» και την σύνδεσή τους με το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, βλέπουμε δύο κόσμους, των αστικών σαλονιών και της ζωώδους εργασίας, να συνυπάρχουν σε έναν φαύλο κύκλο. Κάποιοι εξοντώνονται δουλεύοντας με τα χέρια τους στην ύπαιθρο. Άλλοι βαλτώνουν αναλύοντας λογοτεχνία. Και οι δύο υποφέρουν – από διαφορετικές πλευρές του τοίχου. Τον κύκλο αυτό μπορεί να σπάσει μόνο κάτι απρόοπτο, μια επαναστατική πράξη που θα τους λυτρώσει από τους εαυτούς τους.

– Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;

Στην παράσταση είμαι ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί ο Ζιντ ως αφηγητή των τελμάτων. Δεν έχει όνομα. Θα μπορούσε να είναι ένας αντικατοπτρισμός του ίδιου του Ζιντ και των εμπειριών του στα λογοτεχνικά σαλόνια της εποχής του ή ακόμη και του Σεφέρη που παλεύει μεταφράζοντας με τη γλώσσα. Πιο συγκεκριμένα είμαι ο άνθρωπος που πολεμά να ταρακουνήσει τους ανθρώπους γύρω του από την αδράνεια τους μήπως τον παρασύρουν μαζί τους και τον ξεκολλήσουν από τον προσωπικό του βάλτο.

– Πώς μπλέκεται ο μύθος της Κοκκινοσκουφίτσας στην παράστασή σας;

Ο μύθος της Κοκκινοσκουφίτσας στην πρωταρχική μορφή του χωρίς χαρούμενο τέλος λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας των δύο ιστοριών (Τέλματα, Προμηθέας λυόμενος) και των δύο κόσμων ανθρώπων και ζώων. Είναι ένας ακόμη κύκλος αέναης επανάληψης μέσα από την αφήγηση του ίδιου παραμυθιού ξανά και ξανά.

– Μετά το «Να ξέρετε πώς αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» του Θανάση Τριαρίδη μια παράσταση, όπου παίζατε και συνσκηνοθετούσατε επιστρέφετε θεατρικά μ’ ένα τελείως διαφορετικό ύφος, φαντάζομαι κόντρα στο ρεαλισμό. Αυτό είναι μια πρόκληση για εσάς;

Κάθε νέα δουλειά είναι μια πρόκληση. Μετά το Σφύριγμα τρένου χρειαζόμουν μια αλλαγή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι και η πρώτη μας συνεργασία με τον Κωνσταντίνο οπότε χρειάστηκε να χτίσουμε έναν κώδικα επικοινωνίας. Όντως μπορεί να είμαστε κόντρα στον «ρεαλισμό», αλλά αυτό που αναζητούμε πάντα είναι η αλήθεια κι όχι η πραγματικότητα. Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι καινούργιο νιώθω τρομερά ανεπαρκής και γεμάτος περιέργεια να ανακαλύψω το μονοπάτι που θα ακολουθήσω. Έχω την μεγάλη τύχη να έχουμε γίνει πολύ ωραία ομάδα, με τα περισσότερα παιδιά ήμασταν συμφοιτητές στο Θέατρο Τέχνης κι είναι πολύ όμορφο που βρεθήκαμε ξανά.

– Υπάρχει κάποιος ρόλος ή συνεργασία που ονειρεύεστε;

Το πιο ρομαντικό μου όνειρο είναι να κάνω μια παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Δύο δημιουργοί που εκτιμώ πολύ, παρακολουθώ την δουλειά τους και με τους οποίους θα ήθελα πολύ να συναντηθώ θεατρικά, είναι ο Χάρης Φραγκούλης και ο Άρης Μπινιάρης.

– Τι σημαίνει να είναι κάποιος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2025; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει;

Δυστυχώς διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τους περισσότερους ανθρώπους. Οι καλλιτέχνες συγκεκριμένα πρέπει να πολεμούν και να δουλεύουν πολύ για να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω προσωπικά είναι ότι η ανάγκη βιοπορισμού μου παίρνει μεγάλο μέρος της μέρας που θα μπορούσα να αφιερώσω στην μελέτη και την προσωπική μου δουλειά πάνω στην τέχνη και τη δημιουργία. Αυτό σημαίνει πως είμαι σε μια διαρκή μάχη με το χρόνο που τρέχει αδυσώπητα. Πιστεύω ότι δυστυχώς ή ευτυχώς για να γίνουν σωστά τα πράγματα χρειάζεται πολύς χρόνος, τριβή κι επιμονή – εμμονή. Θα ήθελα να πάγωνε ο χρόνος ή έστω να απλώσει.

– Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Είμαι σε φάση αναζήτησης και δημιουργίας του επόμενου θεατρικού πρότζεκτ. Παράλληλα θα ανέβουμε με το «Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» για λίγες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη το Μάιο και σκεφτόμαστε να συνεχίσει από τη νέα σεζόν στην Αθήνα.

Λίγα λόγια για το έργο

Σε ένα αστικό σαλόνι του Παρισιού, τέσσερις λογοτέχνες συναντιούνται ξανά και ξανά για να συζητήσουν τη συγγραφή ενός βιβλίου. Όσο εκείνοι φληναφούν, μια αγέλη ζώων εργάζεται ακατάπαυστα για να τους υπηρετεί. Όταν τα ζώα αυτά θα χτυπήσουν την πόρτα τους, ακριβώς όπως ο λύκος χτυπά την πόρτα της γιαγιάς, το σαλόνι κλονίζεται. Παγιδευμένοι από διαφορετικές πλευρές του τοίχου, άνθρωποι και ζώα προσδοκούν μια επαναστατική πράξη για να τους λυτρώσει από τον εαυτό τους. Μεταξύ των λογοτεχνών καταφθάνει ο Προμηθέας, η μυθική φιγούρα που έχει μόλις λυθεί από τον Καύκασο, και ο φαύλος κύκλος σπάει. Ποιος θα επιζήσει από αυτήν την απελευθέρωση; Τίνος τον επικήδειο εκφωνεί, τελικά, ο Προμηθέας;

«Γιατί είμαστε τόσο πειθήνιοι; Γιατί έχουμε τόση αδυναμία να αναγνωρίσουμε τον εχθρό μας;»

Ταυτότητα παράστασης

Συντελεστές:
Έρευνα, Δραματουργία, Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αβράμης
Μουσική, Sound design: Φάνης Σακελλαρίου
Eπικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Ερμηνεύουν: Αλίκη Αχνιώτου, Κώστας Γκόζιας, Θανάσης Κεφαλάς, Κατερίνα Κυπραίου, Νίκος Μαρνάς, Ελένη Νιωτάκη

Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Προπώληση: More.com
Πού: ΠΛΥΦΑ 7Γ – Κορυτσάς 39, Βοτανικός