Ο Φερέιρα έχει την χαρά να διαθέτει παίκτες που μπορούν να παίξουν εξίσου καλά σε διάφορες θέσεις της επίθεσης και του κέντρου, είτε σε 4-2-3-1 είτε σε 4-3-3.

Συνεχή κίνηση και όχι προβλέψιμη ανάπτυξη θέλει ο Πορτογάλος.

Ο Ιμπραχίμ Σισοκό σε κάθε περίπτωση είναι ο παίκτης που ταιριάζει σε οποιοδήποτε σύστημα επιλέξει ο Φερέιρα. Αυτό φάνηκε από τον τρόπο παιχνιδιού του στις αναμετρήσεις με τη Μάδεργουελ. Ο Φερέιρα χρησιμοποιεί κυρίως το 4-2-3-1 και σ’ αυτό το σύστημα τον έχουμε δει κυρίως δεξιά κι αριστερά, και λιγότερο πίσω από τον φορ, διότι υπάρχει ο Χριστοδουλόπουλος και όπως φάνηκε εκεί μπορεί άνετα να αγωνιστεί ο Φορναρόλι αλλά και ο Κουίνσι, όπως γνωρίζουμε από την περασμένη σεζόν.

Ο Ιβοριανός, όμως, υπολογίζεται από τον έμπειρο τεχνικό και ως «οκτάρι», και το έχουμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή που αποκτήθηκε. Σε ένα 4-3-3, δηλαδή, άνετα μπορεί να παίξει εσωτερικός χαφ, αφού πρεσάρει, μαρκάρει, είναι παίκτης πειθαρχημένος τακτικά κι έχει την κάθετη πάσα. Στην ουσία είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίξει εξίσου καλά και στα δύο συστήματα. Για παράδειγμα, ο Χριστοδουλόπουλος δεν μπορεί να θεωρηθεί «οκτάρι», ενώ ο Ζέκα που έχει παίξει και χαφ και ακραίος επιθετικός στο δεύτερο κομμάτι δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι κίνδυνος-θάνατος για την αντίπαλη περιοχή.

Στο 4-2-3-1, όμως, ο Παναθηναϊκός δείχνει περισσότερο «γεμάτος» απ’ ό,τι στο 4-3-3. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται. Στις τρεις θέσεις πίσω από τον φορ μπορούν να αγωνιστούν Κουίνσι, Σισοκό, Χριστοδουλόπουλος, Ζέκα, Μαυρίας, Μπαρμπαρούσης. Εξι παίκτες, δηλαδή. Στην κορυφή, λοιπόν, ανάλογα με τους τρεις που θα ξεκινούν, μπορούν να παίξουν οι Τοτσέ, Πετρόπουλος και ο Φορναρόλι, αν δεν έχει τον ρόλο που είδαμε και στο φιλικό με την Ανόρθωση. Οσον αφορά τις δύο θέσεις των αμυντικών χαφ, εκεί μπορούν να αγωνιστούν Βιτόλο, Κατσουράνης, Σο, Μαρίνος, Ζέκα και ο νεαρός Λαγός. 

4-4-2 ή χωρίς φορ…

Με Φορναρόλι, Κουίνσι, Χριστοδουλόπουλο να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν δεύτεροι επιθετικοί, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε δύο ακόμα συστήματα. Το κλασικό 4-4-2 με έναν απ’ αυτούς παρτενέρ των Τοτσέ, Πετρόπουλου. Υπάρχει όμως και το εξής ενδεχόμενο με τη συγκεκριμένη τριάδα. Να δούμε στην πορεία της σεζόν ένα σύστημα… χωρίς φορ, όπως πέρυσι. Ν’ αλλάζουν δηλαδή συνεχώς θέση στην επίθεση. Και οι τρεις όπως έχουν διαπιστώσει όλοι διαθέτουν αυτή την ικανότητα.

Στο 4-3-3 τα πράγματα μοιάζουν λίγο περίπλοκα. Κι αυτό διότι ουσιαστικά το σύστημα απαιτεί παίκτες που να είναι εξίσου καλοί και ανασταλτικά και επιθετικά. Ο Σισοκό, όπως αναφέραμε, δείχνει ότι διαθέτει αυτά τα στοιχεία. «Οκτάρι» και μάλιστα πολύ καλό είναι και ο Κατσουράνης. Δημιουργικά είναι παίκτης που μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Δεν έχει όμως την ταχύτητα του Αφρικανού και πλέον βαδίζει στα 33. Πάντα όμως είναι χρήσιμος. Ο Ζέκα είναι ο τρίτος παίκτης που έχει παίξει -όπως είδαμε και με τη Μάδεργουελ- και αριστερός εσωτερικός και δεξιός εσωτερικός χαφ. Σ’ αυτό το σύστημα, όμως, ο Πορτογάλος θέλει έναν ακόμα παίκτη στο στυλ του Σισοκό, για να το εφαρμόσει και να γεμίσει πλήρως τη μεσαία κι επιθετική του γραμμή. Γι’ αυτό ψάχνει κάποιον που να παίζει και «οκτάρι» και «δεκάρι». Οπως χρησιμοποιούσε τον Νίνη ή τον Κλέιτον. Αρκετές φορές έχουμε δει, πάντως, και τον Μαρίνο σε έναν τέτοιο ρόλο. Για παράδειγμα, στη ρεβάνς με τους Σκωτσέζους έπαιξε μετά το 60′ αριστερός εσωτερικός μέσος.

Επιπλέον, στο συγκεκριμένο σύστημα οι ακραίοι λογίζονται εξτρέμ. Τέτοιοι είναι οι Κουίνσι (φωτό), Μαυρίας, Μπαρμπαρούσης, Σισοκό και ο Χριστοδουλόπουλος, αν κι ο τελευταίος έχει δείξει ότι ανταποκρίνεται καλύτερα ως «δεκάρι» ή δεύτερος επιθετικός. Κι αν παίξει στα άκρα, προτιμάει αριστερά. Στην κορυφή της επίθεσης, επίσης στο 4-3-3, μένει μία θέση για τους Φορναρόλι, Τοτσέ, Πετρόπουλο, αφού κανείς δεν μπορεί να παίξει στα άκρα. Οσον αφορά τη θέση του αμυντικού μέσου, ως κλασικός κόφτης λογίζεται ο Βιτόλο και ο Σο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει εκεί.

Ο Σο και οι γρήγοροι

Τον Πάπε Χαμπίμπ Σο δεν τον έχουμε δει ακόμα. Με τον Σενεγαλέζο, όμως, ο Φερέιρα πιστεύει ότι η ομάδα του θα αποκτήσει και πολλή δύναμη στη μεσαία γραμμή, στο ανασταλτικό κομμάτι και περισσότερο ύψος (είναι 1,80 μ.). Σε αντίθεση με τους Βιτόλο, Μαρίνο που παίζουν τώρα και οι οποίοι είναι γρήγοροι, αλλά όχι καλοί στο ψηλό παιχνίδι. Μόνο ο Κατσουράνης είναι καλύτερος στο συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά όχι γρήγορος όπως οι άλλοι δύο. Τον Σο δεν τον έχουμε δει, αλλά φέρεται να είναι σχετικά γρήγορος.

Πηγή: sday.gr