Στο συνοικισμό σεισμοπλήκτων στη Νίκαια, το θερμόμετρο μέσα στο ξεχαρβαλωμένο λυόμενο δείχνει 40 βαθμούς Κελσίου. Μόλις μπαίνεις ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Μέσα στέκει μόνη και παρατημένη η 85χρονη Ερασμία Ροντογιάννη. Αυτή είναι η καινούργια της ζωή. Δεν έχει τρεχούμενο νερό, ούτε τουαλέτα. Λόγος για ηλεκτρικό δεν γίνεται καν, αφού το ρεύμα είναι κομμένο από πέρσι στον οικισμό.
Έχουν περάσει λίγες μέρες τώρα που μεταφέρθηκε -μαζί με το λυόμενό της- στη Νίκαια από τον αντίστοιχο οικισμό της Νέας Ιωνίας, ο οποίος καταργήθηκε. Η μεταφορά συνολικώς 29 οικισμών από τη Ν. Ιωνία εντάσσεται στο πλαίσιο προγράμματος του ΥΠΕΚΑ (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ). Σύμφωνα με τον υπεύθυνο του τμήματος Στέγασης και Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων, Θ.Τσέπη: «Στόχος είναι να καταργηθούν σταδιακά όλοι οι συνοικισμοί σεισμοπλήκτων που υπάρχουν ακόμη σε 10 δήμους με πάνω από 1.000 οικίσκους. Τι θα απογίνουν οι άνθρωποι που έχουν απομείνει εκεί, οι απόκληροι της ζωής; Υπάρχει γι’ αυτούς το ελληνικό κράτος;»
Οπου κι αν κοιτάξεις στον οικισμό στη Νίκαια, για τον οποίο όλοι οι δήμαρχοι μέχρι σήμερα αδιαφορούν, η εικόνα είναι απογοητευτική. Εκεί ζουν οκτώ οικογένειες με τα παιδιά τους εδώ και περίπου 12 χρόνια. Οι περίπου 30 άνθρωποι του συνοικισμού, που ζουν κάτω από τραγικές συνθήκες, είναι η μόνη ελπίδα για την υπερήλικη κυρία Ερασμία. Της έχουν τραβήξει ένα λάστιχο για να πλένεται έξω στο ύπαιθρο, πίσω από ένα σεντόνι.
«Είμαι έρμη, δωνάτε κάτι μέχρι να πεθάνω, γιατί θα πεθάνω νηστικιά. Μια ζωή δημότης Ν. Ιωνίας ήμουν και ο δήμος μάς πέταξε έξω, δεν νοιάστηκε καθόλου για εμάς. Δεν έχω τα παιδιά μου…», λέει η γυναίκα στην «Ελευθεροτυπία».
Κρατά τη φωτογραφία με τρεις γιους, ο ένας πεθαμένος από το 1999… «Στη Ν. Ιωνία πήγαινα στην εκκλησία στον προφήτη Ηλία και μου έδιναν ένα πιάτο φαΐ. Μόλις 300 ευρώ σύνταξη έχω, αλλά πλήρωνα και το ηλεκτρικό μου και το τηλέφωνο», θα πει απελπισμένη. Τα χέρια απλωμένα μάς δείχνουν το φτωχικό νοικοκυριό της χωρίς ψυγείο, με μια συσκευή τηλεφώνου που δεν συνδέεται πουθενά.
«Ευτυχώς που μας δέχτηκαν οι άνθρωποι εδώ στη Νίκαια στο συνοικισμό. Είμαι απελπισμένος, το λυόμενό μου πετάχτηκε σε μια γωνία και έχει τώρα δύο τρύπες στο πάτωμα. Τις έκλεισα με χαρτόνι. Με τι μέσα θα το φτιάξω; Εγώ είμαι με κάρτα ανεργίας και δουλειά, το ξέρω, δεν πρόκειται να βρω. Πώς θα ζήσουμε; Τι θα κάνουμε; Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες» μας λέει μιλώντας με δυσκολία, εξοντωμένος από «τις τιμές που τους περιποιεί το ελληνικό κράτος», ο Γιώργος Κανελλάκης, που καταγγέλλει το δήμαρχο Ν. Ιωνίας για την παρά τις εκκλήσεις αδιαφορία του προς τους δημότες του.
Το λυόμενο της Μαρίας Ξανθοπούλου έχει υποστεί τις περισσότερες ζημιές, ενώ η ίδια βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κάποια από τα υπάρχοντά της βρίσκονται σπασμένα και σκορπισμένα ένα γύρω.
«Εμείς δεν λέμε να φύγουν, πού να πάνε οι άνθρωποι; Απλώς προστέθηκαν και αυτοί στο χάλι μας, χωρίς αποχέτευση, χωρίς νερό και βέβαια χωρίς ρεύμα, αφού για εμάς δεν βρέθηκε καμία λύση» μας λέει η κ. Μακρή, που παλεύει ακούραστα ξεπερνώντας τις απογοητεύσεις για τη ζωή στον οικισμό.
