Οι εικόνες του Αρά Γκιουλέρ είναι μελαγχολικές. Και από τις 2 Ιουλίου θα μας μελαγχολούν στο Μουσείο Μπενάκη.
Δεν παραπέμπουν στο μεγαλείο της πρωτεύουσας των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Οθωμανών σουλτάνων, αλλά στην πόλη που βίωσαν ο ίδιος και εκατομμύρια άλλοι.
Τα μνημεία, τρούλοι και μιναρέδες, αποτελούν το φόντο.
Ο Βόσπορος, οι γέφυρες, οι αποβάθρες, οι δρόμοι και τα δρομάκια συνθέτουν απλώς το σκηνικό, που πλαισιώνει το θέμα:
Τον άνθρωπο του μόχθου, τον άνθρωπο που δουλεύει ή ξαποσταίνει, προσεύχεται ή διασκεδάζει.
Ψαράδες και βαρκάρηδες που διασχίζουν τον Κεράτιο, αχθοφόροι, άνδρες στα καφενεία, αυτός είναι ο ουμανιστικός κόσμος του Γκιουλέρ, που κατηγορήθηκε κάποτε ότι παρουσίαζε την άσχημη πλευρά της Πόλης.
Ενας κόσμος στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης, παράδοσης και νεωτερικότητας.
Για τον Αρά Γκιουλέρ η φωτογραφία «μοιάζει πολύ με τέχνη, αλλά δεν είναι τέχνη». Είναι «πιο πολύ οπτική ιστοριογραφία». Η τέχνη, κατά την άποψή του, έχει να κάνει με το φαντασιακό.
Το σινεμά, λέει, μοιάζει με την αληθινή ζωή, αλλά δεν είναι.
Αντιθέτως, «η φωτογραφία αποσπά ένα μέρος της ζωής και το καθιστά αθάνατο». Ο Γκιουλέρ υπηρέτησε τον χώρο του φωτορεπορτάζ από το 1950, φωτογραφίζοντας ολόκληρη την Τουρκία.
Ωστόσο η Κωνσταντινούπολη παραμένει το πιο γνωστό κομμάτι της δουλειάς του. «Το να είσαι κάτοικός της», έχει πει, «είναι ένας τρόπος ζωής».
