Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση είναι γνωστή για τις ευαισθησίες της. Μέσα από τους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει εκφράσει αρκετές φορές την άποψή της πάνω σε διάφορα κοινωνικά θέματα.
Τώρα, μίλησε για μια πρόσφατη εμπειρία που βίωσε, όταν παρευρέθηκε σε μια βάφτιση. Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση ανέφερε το πόσο της έκανε εντύπωση πως οι καλεσμένοι της βάφτισης παραμελούσαν τα συναισθήματα του παιδιού που βαφτιζόταν, καθώς αυτό έκλαιγε και όλοι οι υπόλοιποι γελούσαν δυνατά.
Πηγαίνοντας το θέμα ένα βήμα παρακάτω, η ίδια έκανε τη συσχέτιση αυτή με το ότι αν δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη τα συναισθήματα των παιδιών από τόσο μικρή ηλικία, τότε, όταν μεγαλώσουν, ζητούν βοήθεια από ψυχοθεραπευτές προκειμένου να θεραπεύσουν τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας.
Αναλυτικά, στην ανάρτησή της στο Instagram έγραψε:
«Ήμουν προχθές σε μια βάπτιση ανθρώπων που πραγματικά εκτιμώ αφάνταστα. Την ώρα που το μωρό έκλαιγε απαρηγόρητο, το άγχος στο πρόσωπο των γονέων του ήταν ολοφάνερο και εμένα η καρδιά μου ράγιζε, παρατήρησα ότι αρκετοί καλεσμένοι γελούσαν δυνατά. Ένα μωρό χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο, γδυνόταν μπροστά σε 50 γνωστά και άγνωστα άτομα, παραδινόταν σε έναν κύριο που δεν έχει ξαναδεί και εκείνος το βουτούσε στο νερό. Μπορεί ως Έλληνες να έχουμε συνηθίσει αυτή την εικόνα και να μας φαίνεται φυσιολογικό, αλλά σίγουρα για το πλάσμα αυτό δεν είναι!
Δεν έχω σκοπό σήμερα να θίξω ή να κρίνω την παράδοση της εκκλησίας μας, την οποία ακολούθησα και εγώ. Θα μείνω προς το παρόν στο γέλιο των καλεσμένων, που με οδήγησε στη συνειδητοποίηση ότι η απαξίωση των συναισθημάτων ενός ανθρώπου, ξεκινάει από τη βρεφική του ηλικία. Ένα κατατρομαγμένο μωρό, του οποίου όλα τα ένστικτα έλεγαν ότι κάτι πηγαίνει λάθος και αισθανόταν ανασφαλής και προδομένο, αντιλήφθηκε (γιατί το αντιλαμβάνεται) ότι όλοι γύρω του γελούσαν. Έτσι ξεκινάει η αμφισβήτηση και ακόμα χειρότερα, η ντροπή για τα συναισθήματα μας.
Ως άνθρωπος που παλεύει ακόμα να βρει την επαφή με τα συναισθήματά της, έχω να πω ότι είναι απαραίτητο (εμείς οι υποτιθέμενοι μεγάλοι) να μάθουμε να αγκαλιάζουμε όλα τα συναισθήματα των παιδιών μας. Τα συναισθήματά τους μπορεί να μην μας φαίνονται πάντα λογικά ή δικαιολογημένα, αλλά το να μάθουν ότι έχουν το δικαίωμα να τα βιώνουν έτσι και αλλιώς, είναι απολύτως απαραίτητο.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλο ακούμε να συμβαίνουν τρέλες και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιλέξει την ψυχοθεραπεία για να θεραπεύσουμε τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας. Εάν θέλουμε να αλλάξει αυτό και η επόμενη γενιά ενηλίκων να μην χρειάζεται να παλέψει χρόνια ολόκληρα για να τολμήσει να βιώσει τα συναισθήματά της, κάτι πρέπει να αλλάξει – και πρέπει να αλλάξει από εμάς!».
