Ράγισαν καρδιές στην εκδήλωση του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος στη Σίνδο στη μνήμη της 19χρονης φοιτήτριας, Μάρθης Ψαροπούλου, κόρης της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία έχασε τόσο άδικα τη ζωή της στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Όπως αναφέρει το voria.gr, το πανεπιστήμιο ως ένδειξη τιμής, σεβασμού, μνήμης αλλά και ελπίδας έδωσε σε αίθουσα το όνομα της Μάρθης και καθιέρωσε την απονομή υποτροφίας στη μνήμη της.
Δακρυσμένα ήταν τα μάτια των παρευρισκομένων που γέμισαν ασφυκτικά το αμφιθέατρο «Μέγας Αλέξανδρος», για να τιμήσουν τη συμφοιτήτριά τους, να της υποσχεθούν ότι δεν θα την ξεχάσουν ποτέ και να ζητήσουν για μια ακόμα φορά να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά και να τιμωρηθούν οι ένοχοι όσο ψηλά και αν βρίσκονται.
Ο πατέρας της, Αντώνης Ψαρόπουλος, ανέβηκε στο βήμα για να μιλήσει για την κούκλα του, όπως τη χαρακτήρισε, όμως λύγισε από τη συγκίνηση.
Με λυγμούς αναφέρθηκε στην κόρη του λέγοντας πως θα περίμενε σε αυτό το αμφιθέατρο να ζήσει ωραίες στιγμές για την αποφοίτησή της, ωστόσο κάτι τέτοιο, όπως είπε, δεν θα συμβεί ποτέ, όπως δεν θα δει ποτέ ξανά το χαμόγελό της και δεν θα ζήσει ξανά όμορφες στιγμές μαζί της, ενώ δεν θα ακούσει ξανά από τα χείλη της τη λέξη «μπαμπάκα μου».
«Είμαι μισός άνθρωπος», είπε χαρακτηριστικά, «από εκείνη τη μοιραία νύχτα» και υποσχέθηκε πως ο ίδιος και η οικογένειά του δεν θα ησυχάσουν μέχρι να δικαιωθεί η μνήμη της Μάρθης, μέχρι να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Η μητέρα της, Μαρία Καρυστιανού, υπογράμμισε πως ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους και ζητά Δικαιοσύνη δίνει δύναμη στους ίδιους και σε όλους τους συγγενείς των θυμάτων, για να συνεχίσουν τον αγώνα τους και να σπάσει, όπως είπε, αυτό το σκληρό κέλυφος της ψευδούς κανονικότητας και της ξεπεσμένης αριστείας σε μια χώρα χωρίς οξυγόνο.
Λύγισε, όταν είπε ότι η Μάρθη δεν θα συνεχίσει ποτέ αυτό που ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο.
«Πριν από δύο χρόνια τη δολοφόνησαν μαζί με άλλους φοιτητές, μαζί με άλλους 56 ανθρώπους. Έτσι λοιπόν δεν τελείωσε ποτέ αυτό που ξεκίνησε εδώ, δεν συνέχισε τίποτα από όσα η ζωή ευλογεί τη νιότη».
Κλείνοντας και μέσα σε παρατεταμένο χειροκρότημα ανέφερε ότι ας είναι τα παιδιά μας τα τελευταία που έφυγαν χωρίς οξυγόνο σε αυτή τη ζωή. «Ευχαριστώ την κόρη μου που υπήρξε, υπάρχει και με καθοδηγεί, ευχαριστούμε που στέκεστε δίπλα μας φως στο σκοτάδι τους», είπε και ολόκληρο το αμφιθέατρο σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να τη χειροκροτεί.
Με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια η παιδική της φίλη και συμφοιτήτριά της, Γιολάντα Τριανταφύλλου, μίλησε για τα χρόνια που πέρασαν μαζί με τη Μάρθη από τα μαθητικά τους χρόνια στα ίδια θρανία, για το γεγονός ότι είχαν γενέθλια με μία ημέρα διάφορα, για τις πολλές στιγμές που πέρασαν μαζί, για όσα μοιράστηκαν και για τα όνειρα που έκαναν.
«Θα σε θυμάμαι πολλά περισσότερα χρόνια από όσα σε γνώρισα», είπε μέσα σε λυγμούς.
