Η υποβολή αιτήματος προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την παροχή οικονομικής βοήθειας ώστε να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους είναι «ο σοβαρότερος κίνδυνος» για την Ιταλία, δηλώνει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Corriere della Sera ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι.
«Δεν έχω καμία ιδέα για το ύψος των κεφαλαίων που το Ταμείο μπορεί να δανείσει ή να διοχετεύσει στην Ιταλία: μιλάμε για 300-400 δισεκατομμύρια. Ας δεχθούμε ότι αυτό δεν είναι αποφασιστικής σημασίας. Αποφασιστικής σημασίας θα ήταν η δραστική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας», προειδοποιεί ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι.
«Το Ταμείο δανείζει κεφάλαια με αντάλλαγμα ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, του δικού του προγράμματος διακυβέρνησης, που ελέγχεται από τους δικούς του γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.
Θα ήμασταν η πρώτη μεγάλη χώρα η οποία θα εξαρτιόταν από ένα τέτοιο πρόγραμμα, θα ήμασταν η τελευταία από μία σειρά αποτυχιών του Ταμείου», προσθέτει.
«Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα φθάναμε σε έναν δραματικό πολιτικό διαχωρισμό στη ζώνη του ευρώ ανάμεσα σε κράτη πρώτης γραμμής, που πάντοτε υπολογίζονται περισσότερο , και σε κράτη δεύτερης γραμμής που θα έχουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό», λέει.
Η Ιταλία ζήτησε στα τέλη του Οκτωβρίου, όταν ο Τζούλιο Τρεμόντι ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, να τεθεί υπό την επιτήρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως προς την οικονομική πολιτική και τη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος. Το ΔΝΤ ανακοίνωσε στις 21 Δεκεμβρίου ότι θα αρχίσει τις αποστολές στην Ιταλία στις αρχές του 2012.
Στα τέλη του Νοεμβρίου, ο νέος πρωθυπουργός Μάριο Μόντι αρνήθηκε ότι αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο υποβολής αιτήματος προς το ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια, τη στιγμή που υπήρχε έντονη φημολογία περί αυτού.
Παρά την ανάληψη της εξουσίας στα μέσα Νοεμβρίου από την κυβέρνηση τεχνοκρατών του Μάριο Μόντι και την υιοθέτηση στα τέλη Δεκεμβρίου νέου πακέτου μέτρων λιτότητας, τα επιτόκια των ιταλικών δεκαετών ομολόγων παραμένουν κοντά στο συμβολικό όριο του 7%, σε ένα επίπεδο που θεωρείται μακροπρόθεσμα απαγορευτικό για τη χρηματοδότηση του κολοσσιαίου δημοσίου χρέους της Ιταλίας, που ανέρχεται σε 1,9 τρισ. ευρώ (120% του ΑΕΠ).
