Καμπανάκι για λουκέτα και απολύσεις, σε περίπτωση που αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές, χτυπάει ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος και του ΕΒΕΑ κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος.
Σε μια εποχή που η ανεργία έχει εκτοξευθεί στο 26% και η μια επιχείρηση μετά την άλλη βάζουν λουκέτο, κάθε αύξηση του μισθολογικού κόστους αποτελεί βόμβα στην εύρυθμη λειτουργία της επιχειρηματικής αγοράς, τονίζει ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ.
Πιο αναλυτικά ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος και του ΕΒΕΑ κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος, απαντώντας σήμερα σε ερώτηση δημοσιογράφων σχετικά με τις πληροφορίες για αύξηση των εργοδοτικών εισφορών με στόχο την επίλυση του ασφαλιστικού, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
«Τα σχέδια της κυβέρνησης για αύξηση των εργοδοτικών εισφορών προκειμένου να δοθεί λύση στο ασφαλιστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα στην κυριολεξία στερούνται κάθε λογικής. Σε μια εποχή που η ανεργία έχει εκτοξευθεί στο 26% και η μια επιχείρηση μετά την άλλη βάζουν λουκέτο, κάθε αύξηση του μισθολογικού κόστους αποτελεί βόμβα στην εύρυθμη λειτουργία της επιχειρηματικής αγοράς αλλά και της αγοράς εργασίας.
Η κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει άλλες λύσεις που δεν θα οδηγούν σε λουκέτα και απολύσεις και βεβαίως κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλει και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές το ζήτημα του κουρέματος των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με το PSI κατά 26 δισ. ευρώ και τους τρόπους αναπλήρωσής τους.
Ταυτόχρονα, βέβαια, κανείς δεν αρνείται ότι θα πρέπει να υπάρξει ένας εξορθολογισμός του ασφαλιστικού μας συστήματος άκρως στοχευμένος όμως. Και με αυτό εννοώ οι όποιες συντάξεις θιγούν, να είναι μόνο αυτές που η αναπλήρωσή τους είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, ακόμα και πάνω του 100%.
Άλλωστε, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού απαιτεί πολύ μεγάλο χρόνο που ενδεχομένως μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει την 20ετία, προκειμένου να γίνει με ήπιο τρόπο και να μη θίξει οριζόντια τους ασφαλισμένους.
Ως ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσε να προωθηθεί στην Ελλάδα είναι αυτό που προωθήθηκε στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, τόσο στη Σουηδία όσο και στην Ιταλία και είχε τέσσερις κοινές συνιστώσες
1. Ένα νέο διανεμητικό σύστημα για τους νέους εργαζόμενους. Το νέο σύστημα βασίζεται σε ατομικούς λογαριασμούς ‘οιονεί καθορισμένης εισφοράς’ (Notional Defined Contribution System). H συμμετοχή στην ασφάλιση έχει ορατό αντίκρισμα και στον νεότερο ασφαλισμένο. Το ακανθώδες θέμα των ορίων ηλικίας παρακάμπτεται τελείως, αφού αποφασίζει ο ίδιος ο ασφαλισμένος πότε (και κατά ποιο ποσοστό) θα αποσυρθεί από την αγορά εργασίας.
2. Εισαγωγή ενός υποχρεωτικού δεύτερου πυλώνα επαγγελματικής ασφάλισης, χρηματοδοτούμενου με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Τμήματα της παλαιάς αναπλήρωσης (3-4 μονάδες από το ασφάλιστρο) διοχετεύονται στο νέο σύστημα.
3. Το νέο σύστημα είναι υποχρεωτικό για τους νέους. Οι συνταξιούχοι παραμένουν στο παλαιό (το οποίο χρηματοδοτείται από το Κράτος) ενώ οι ενδιάμεσες ηλικίες επιλέγουν. Προϋπάρχοντα συμπληρωματικά ταμεία ή λογαριασμοί εφάπαξ παροχών μπορούν να ενσωματωθούν στο νέο σύστημα.
4. Δεδομένου ότι το παλαιό σύστημα θα παραμείνει (έστω και απολιθωμένο) εν ζωή για είκοσι και πλέον έτη, προβλέπεται και νοικοκύρεμα του παλαιού συστήματος, ιδιαίτερα στις λεγόμενες «κραυγαλέες περιπτώσεις».
