Ο ιδιωτικός τομέας στο ρόλο του αρχαίου έλληνα χορηγού; Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι η χορηγία, ένα από τα πιο διαδεδομένα εργαλεία εταιρικής επικοινωνίας, δεν είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης εποχής. Είναι ένας θεσμός που επινοήθηκε πριν 2.500 χρόνια περίπου και αναπτύχθηκε στην Αθήνα του Κλεισθένη και του Περικλή του 5ου αιώνα π.Χ.

Είναι μία από τις αρχαίες λειτουργίες, οι οποίες αποτελούσαν έναν τρόπο μεταφοράς πόρων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας προς την πολιτεία, για χάρη του κοινωνικού συνόλου με βάση το σκεπτικό του Δημοσθένη ότι «οι εύποροι πρέπει να είναι και χρήσιμοι στην πολιτεία». Η χορηγία ήταν υποχρεωτική για τους 120 πιο εύπορους πολίτες της Αθήνας, ο χορηγός δε θεωρείτο «ιερό» πρόσωπο και αυτή η τιμή προς το πρόσωπό του αποτελούσε και το μοναδικό αντιστάθμισμα για την προσφορά του.

Πολλά ακούγονται τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας για την ανάγκη «οι έχοντες» να συνδράμουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην ανάκαμψη της οικονομίας και στην προσπάθεια ανόρθωσης του ηθικού και του βιοτικού επιπέδου των συμπολιτών μας.

Αναρωτιέμαι λοιπόν μεγαλόφωνα και μοιράζομαι μαζί σας τον προβληματισμό αλλά και την απορία μου. Θα μας πείραζε να αναβιώσουμε αυτή την αρχαία παράδοση; Δεν θα ήταν μια καλή ιδέα οι 120 (ή και παραπάνω) πιο εύπορες επιχειρήσεις ή ιδιώτες να χρηματοδοτούσαν υποχρεωτικά τους αθλητές μας, τους απόρους, τους αστέγους, τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια μας;

Σαν αρχαίοι χορηγοί να εξοπλίσουν τα δημόσια νοσοκομεία με ιατρικά μηχανήματα, τα σχολεία με υπολογιστές και γενικά να καλύψουν όλα τα κενά της πολιτείας μας προσφέροντας σημαντικά αγαθά; Δεν θα θέλαμε να νιώσουμε ότι διαθέτουμε ακόμη αυτό το θαυμαστό πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων, το οποίο αν το καλοσκεφτούμε, εμπεριέχει και μία δόση κομμουνισμού;

Φυσικά, η χορηγία ζει και βασιλεύει στις μέρες μας, καθώς όλο και περισσότερες εταιρίες συνειδητοποιούν την ανάγκη να δείξουν το κοινωνικό τους πρόσωπο. Τα Προγράμματα Κοινωνικής Ευθύνης είναι η νέα τάση που εξαπλώνεται με την ταχύτητα του φωτός. Ακόμα και ο πιο κυνικός δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι το να προσφέρεις κοινωνικό έργο είναι σίγουρα μια τάση καλύτερη από πολλές άλλες.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή μια κοινωνική ενέργεια που έπεσε στην αντίληψή μου και με έκανε να σκεφτώ ότι τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να θεσμοθετηθούν τέτοιου είδους ιδιωτικές πρωτοβουλίες δια νόμου. Πρόκειται για την ενέργεια «Το Σχολείο που Θέλεις» γνωστής ελληνικής εταιρίας εμφιάλωσης, η οποία ήταν από τις πρώτες που ασπάστηκαν την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη στη χώρα μας και μας έχει συνηθίσει σε δράσεις υποστήριξης των τοπικών κοινωνιών στις οποίες δραστηριοποιείται. Σε συνεργασία με δήμους του νομού Θεσσαλονίκης, η εταιρία αποφάσισε να αναλάβει τις εργασίες επισκευής και αναβάθμισης ενός σχολικού κτιρίου εντός του καλοκαιριού, ώστε να παραδοθεί σε παιδιά και εκπαιδευτικούς βελτιωμένο, πιο ασφαλές και πιο ανθρώπινο με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Η επιλογή του σχολείου θα γίνει μέσω ψηφοφορίας που πραγματοποιείται στο Facebook (www.facebook.com/tosxoleiopoutheleis) αλλά και μέσω έντυπων δελτίων.

Αλήθεια, αν υποχρεώναμε και άλλες εύπορες επιχειρήσεις να γίνουν χορηγοί συγκεκριμένων ενεργειών για τη βελτίωση τοπικών κοινωνιών με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο υπό την καθοδήγηση και την επίβλεψη του κράτους, φαντάζεστε το μακροπρόθεσμο συνολικό αποτέλεσμα για μια Ελλάδα που αυτή τη στιγμή πασχίζει να επιβιώσει, πόσο μάλλον να αναβαθμιστεί;

Καθόλου δεν θα με πείραζε να ζήσω την επαναφορά του συγκεκριμένου θεσμού που συνέβαλε στη διαμόρφωση του «Χρυσού Αιώνα». Αν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα είναι το μόνο για το οποίο μπορούμε ακόμα να περηφανευόμαστε, γιατί δεν παίρνουμε ένα μάθημα από αυτό; Το κέρδος για την κοινωνία μας θα είναι πρακτικό και ουσιαστικό: μικρό ίσως αν το δούμε αποσπασματικά, μεγάλο αν το δούμε στο σύνολό του. Και το αντάλλαγμα για τους χορηγούς; Θα έχουν την υπερηφάνεια να συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια. Δίκαιο το βρίσκω.

Ουτοπικό; Ίσως… Αλλά δεν παύω να ελπίζω!