Οι αυτοκινητοβιομηχανίες δίνουν βαρύτητα στη δημιουργία του λογότυπού της, στην ταυτότητά τους, αλλά αναμφίβολα ελάχιστα σήματα είναι τόσο διάσημα όσο το άλογο της Ferrari. Ο συνδυασμός των φωτεινών χρωμάτων και της εικονογράφησης προκαλεί ενθουσιασμό, το αίσθημα της δύναμης και της ελευθερίας.
Πως όμως γεννήθηκε το έμβλημα που σημάδεψε την ιστορία των αυτοκίνησης; Η αποκάλυψη της ιστορίας έρχεται από την ίδια τη Ferrari, όπως αναφέρει το Carbuzz.com. Τέσσερα άτομα βρίσκονται πίσω από το εμβληματικό της άλογο: Ένας πιλότος που σκοτώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια κόμισσα, μητέρα του πιλότου, και μια ιδιοφυία της χαρακτικής. Και ασφαλώς ο ίδιος ο Enzo Ferrari.
Το 1923, ο 25χρονος τότε οδηγός αγώνων, Enzo Ferrari, πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Grand Prix του Circuito del Savio, στη Βόρεια Ιταλία. Το τρόπαιο δόθηκε από την κόμισσα Paolina Biancoli, ο γιος της οποίας, ο πιλότος Francesco Baracca, είχε σκοτωθεί στον πόλεμο πέντε χρόνια νωρίτερα το 1918.
Το τι ακριβώς ειπώθηκε κατά την απονομή δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως, ωστόσο η κόμισσα φέρεται να προέτρεψε τον νεαρό Enzo να δημιουργήσει ένα έμβλημα για τα αυτοκίνητα με τα οποία αγωνίζεται για να του φέρει τύχη. Του πρότεινε μάλιστα να χρησιμοποιήσει το έμβλημα που είχε ο γιος της, ένα μαύρο άλογο, θέλοντας προφανώς να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του.
Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει – κυνικά – πως το σύμβολο δεν έφερε αρκετή τύχη στον Francesco Baracca καθώς δεν κατάφερε να γυρίσει ζωντανός από τον πόλεμο. Όμως ο Enzo υπήρξε ρομαντικός από πολλές απόψεις και έτσι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την εικόνα που είχε μαζί του ο γιος της κόμισσα.
Όταν το 1945 ο Enzo ξεκίνησε το δικό του εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων αναζητούσε ένα διακριτικό για την νέα εταιρεία του. 24 χρόνια μετά την πρόταση της Paolina Biancoli, o Enzo ίδρυσε τη Ferrari και το πρώτο αυτοκίνητο του εργοστασίου του Μαρανέλο, το θρυλικό 125 S, είχε πάνω του την πρώτη έκδοση του διάσημου πλέον εμβλήματος.
Όμως ο Enzo είχε εμμονή με την τελειότητα το πρώιμο σχέδιο δεν τον ικανοποιούσε. Έτσι απευθύνθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτεχνικούς χαράκτες της Ιταλίας του 20ου αιώνα, τον Eligio Gerosa, ο οποίος είχε έδρα στο Μιλάνο. Ο Gerosa είχε εμπειρία από αυτοκινητοβιομηχανίες καθώς προμήθευε την Alfa Romeo με εμαγιέ εμβλήματα. Ο Enzo ξεκίνησε την καριέρα του στους αγώνες με αυτοκίνητα της Alfa Romeo, οπότε πιθανότατα γνώριζε τον Gerosa πριν του αναθέσει τη δημιουργία του λογότυπου της εταιρείας του.
Επιπλέον θαύμαζαν και οι δύο τον Francesco Baracca ως ήρωα πολέμου. Μάλιστα ο Gerosa είχε ιδρύσει και έναν σύλλογο για αυτόν ώστε να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη και την κληρονομιά του. Ο Gerosa είχε τελειοποιήσει το σύμβολο του μαύρου αλόγου που καλπάζει. Μια από τις λεπτομέρειες που είχε προσθέσει ήταν η αναποδογυρισμένη ουρά.
Αν και η εταιρεία του εξαγοράστηκε από την Officine Meccaniche E Artistiche το 1949, ο Gerosa συνέχισε να εργάζεται εκεί. Η Ferrari και η Gerosa συνεργάστηκαν πολύ στενά. Ο πρόεδρος της OMEA, Emilio Candiani, θυμάται ότι ο Enzo επισκεπτόταν τακτικά το εργαστήριο και ανταπέδιδε τακτικά τις επισκέψεις, επισκεπτόμενος το Μαρανέλο για να γευματίσει με τον ιδρυτή της Ferrari σε ένα κοντινό εστιατόριο που ονομάζεται Il Cavalino. Ο Candiani λέει ότι αυτό συνέβη πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας σχέσης τριών δεκαετιών.
Ο Gerosa, ο οποίος πέθανε το 1978, ήταν ένας λαμπρός σχεδιαστής, αλλά ο Enzo είχε επίσης τη δική του συμβολή στη τελική δημιουργία του εμβλήματος. Ένα σκίτσο ζωγραφισμένο στο χέρι που έγραψε ο Gerosa περιελάμβανε μια σημαντική σημείωση από τον ίδιο τον Enzo: «Invertire il cavallo», που σημαίνει «γύρνα το άλογο». Από τότε, το άλογο είναι στραμμένο προς τα αριστερά. «Σταδιακά το άλογο έγινε πιο λεπτό, πιο κομψό», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της OMEA και γιος του Emilio, Luigi Candiani. «Απομακρύνθηκε από ένα παλιότερο, πολύ πιο χοντροκομμένο σχέδιο».
Το κίτρινο επιλέχθηκε ως φόντο για να αποτίσει φόρο τιμής στο αστικό χρώμα της Μόντενα και λειτούργησε. Ωστόσο άλλες ιδέες απορρίφθηκαν επειδή απλά δεν άρεσαν στον Enzo. «Κυρίως ήταν οι ιδέες του Enzo που οδηγούσαν τα πράγματα», είπε ο Emilio Candiani, προτού αναφέρει πώς μια πρώιμη πρόταση σχεδίασης σήματος 125 S που παρουσιάστηκε στο il Commendatore είχε τα χρώματα της ιταλικής σημαίας σε καμπύλη. «Αλλά θυμάμαι ότι ο Enzo είπε στον Gerosa: “Όχι, δεν θέλω καμπύλες· μου θυμίζουν τη Bugatti. Δώσε μου ευθείες γραμμές!».
Άλλες αναθεωρήσεις του σχεδίου έκαναν το πρόσωπο του αλόγου πιο λεπτομερές και «κάποια στιγμή, ο Enzo ζήτησε η οπλή του πίσω ποδιού να είναι ψηλά στον αέρα και να μην πατάει στη γραμμή του ονόματος της εταιρείας», είπε ο Emilio. «Ζήτησε από τον Gerosa: «me la faccia che voli» – κάνε το να πετάξει για μένα».
Ο Enzo ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και τα αυτοκίνητά του πάντα αντανακλούσαν αυτή την ιδιαιτερότητά του. Το ίδιο και το σήμα της εταιρείας του, όπως και η λαμπρή κληρονομιά του.
