Η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής στην Ιταλία έχει δρομολογήσει μία σειρά από εξελίξεις στην Αριστερά της χώρας, κι ιδίως εσωτερικό του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος (PD), καθώς η εσωκομματική αντιπολίτευση θα επιδιώξει να ανακτήσει τον έλεγχό του, μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, υποστηρίζει, μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ειδικός αναλυτής της ιστορικής εφημερίδας Il Manifesto Αντρέα Φαμπότσι.

Το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει μετά το «όχι» είναι το «τι θα κάνει η αριστερή πτέρυγα του PD. Είναι εμφανές, ήδη από τις πρώτες κινήσεις, αλλά κι από τη γενικώτερη στάση των στελεχών της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα, πως θα επιχειρήσει να ανακαταλάβει το κόμμα, διαχωρίζοντας την εμφανή “ευρω-σοσιαλδημοκρατική” μορφή που είχε υιοθετήσει ο Ρέντσι.

Ήδη έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για τη διενέργεια του επόμενου, κρίσιμου για τις εξελίξεις, συνεδρίου, το οποίο κατά τα φαινόμενα θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του 2017», τονίζει στο ΑΠΕ και τον Γιώργη-Βύρωνα Δάβο, ο γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος.

Η ίδια η διενέργεια του δημοψηφίσματος δε δημιούργησε μία νέα κατάσταση και στον ίδιο τον χάρτη της Αριστεράς στην Χερσόνησο, καθώς οι μη εντεταγμένες στην κυβέρνηση δυνάμεις της είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «όχι», ενώ πλήθος ήσαν κι οι αντίθετοι στο «ναι» ήσαν και πολύ σημαίνοντες παράγοντες του PD, αντιτάσσοντας μία ενεργό εσωκοματική αντιπολίτευση στον Ρέντσι και την εκστρατεία του. Τώρα οι εκτός κι εντός κυβερνητικού κόμματος πτέρυγες καλούνται ν’ ανασυνταχθούν κι ενδεχομένως σε ορισμένα σημεία να συμπλεύσουν ενόψει μελλοντικών ανακατατάξεων, υπογραμμίζει ο Φαμπότσι.

Η μελλοντική θέση της εκτός PD Αριστεράς «αποτελεί μία δύσκολη εξίσωση. Διότι, είναι ορατός ένας κίνδυνος για αλυσσιδωτές διασπάσεις στους κόλπους της. Κατ’ αρχάς, τίθεται το ζήτημα μίας πρώτης διάσπασης, ένθεν και ένθεν, κι η οποία ενδέχεται να είναι άμεση, όσον αφορά την πιθανότητα, μεγάλη, ή μικρή, να στηριχθεί μία μεταβατική κυβέρνηση μετά τις εξελίξεις που διαγράφονται στον ορίζοντα έπειτα από το δημοψήφισμα, ενώ σε μέλλοντα χρόνο, η διάσπαση μπορεί να αφορά εκείνους που θα θελήσουν να συστοιχηθούν με το PD κι εκείνους που θα προτιμήσουν μία αυτόνομη κάθοδο στην πολιτική κονίστρα».

Ωστόσο, ορατό παραμένει και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών στον ορίζοντα κι η επίδοσητης εκτός PD Αριστεράς, αποτελεί ένα αίνιγμα, προσθέτει ο ίδιος:«το ερώτημα για τη δύναμη που μπορεί να αποκομίσει η μη κυβερνητική αριστερά από τις εκλογές εξαρτάται κατά μέγα ποσοστό από τον εκλογικό νόμου που θα ισχύσει. Έναν νόμο που ακόμη δε γνωρίζουμε και που από την αναλογικοτητά του και τις διαφαινόμενες ποσοστόσεις και τα όρια εισόδου στο Κοινοβούλιο θα καθορισθεί εάν θα καθίσταται σχεδόν αναγκαίο να υπάρξουν εκλογικές συμμαχίες, ή όχι».

Το αίνιγμα για την μελλοντική επίδοση της εξωκυβερνητικής Αριστεράς είναι σήμερα ακόμη πιο περίπλοκο, καθώς ήδη μοιάζει συρρικνωμένη κι ένα μέρος της έχει απορροφηθεί ήδη από το κυβερνητικό κόμμα: «Σε κάθε περίπτωση, το πιο πρόσφατο και τελευταίο δεδομένο που έχουμε για να αξιολογήσουμε τη δύναμη μίας εκτός PD Αριστεράς, ενωμένης κατά το μάλλον, ή ήττον, είναι μόνον το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών του 2014, οπότε η Λίστα για μία Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα, εμπνευσμένη από την τοτινή πορεία του Έλληνα πρωθυπουργού, κατόρθωσε να ξεπεράσει για λίγο το όριο του 4%, αποκομίζοντας περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους.

Ωστόσο, έκτοτε η Λίστα αυτή, που συσπείρωνε πολλές αριστερές οργανώσεις, προσωπικότητες και δυνάμεις, ήδη έχει διασπασθεί κι έχει επιμερισθεί σε πολλές κατευθύνσεις-ακόμη κι εντός του PD. Είδωμεν», καταλήγει ο δημοσιογράφος της Il Manifesto.