Στην καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού παρεμβαίνουν πολλοί παράγοντες που καμιά φορά δεν είναι εύκολο να εναρμονιστούν και που σε κάποια στιγμή μπορούν να προκαλέσουν μια έκρηξη, χωρίς αυτό να σημαίνει και καταστροφή.

Ακόμα και τα πιο ταιριαστά ζευγάρια έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές… και είναι λογικό να είναι έτσι τα πράγματα. Μέσα σε ορισμένα φυσιολογικά όρια –προφανώς τώρα δεν αναφερόμαστε στους βίαιους τσακωμούς- οι λογομαχίες και οι μικροτσακωμοί είναι αναπόφευκτοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι παρότι οι γονείς δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές γιατί τσακώθηκαν μπροστά στα παιδιά τους, από την άλλη, είναι απαραίτητο να καταλάβουν με τι τρόπο μπορεί να επηρεαστούν συναισθηματικά τα παιδιά, ποιες ψυχολογικές επιπτώσεις έχει σ’ αυτά το παραμικρό δείγμα επιθετικότητας ανάμεσα στους γονείς τους και ποιες ιδέες περνούν από το κεφάλι τους.

Η βία μπορεί να είναι καταστρεπτική

Όταν η επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι χαλάσει πια σε τέτοιο σημείο ώστε οι διαφωνίες να μετατραπούν σε συχνούς και βίαιους καβγάδες, τότε πια η ιστορία είναι πολύ σοβαρή.

Υπάρχουν περιπτώσεις που τα παιδιά χρησιμοποιούνται σαν «όπλα» με τα οποία οι γονείς επιτίθενται ο ένας στον άλλο. Μερικές φορές, ο ένας από τους δυο προσπαθεί να μειώσει τον άλλο μπροστά στο παιδί για να κερδίσει την εύνοιά του ή τη βοήθεια του στον καβγά.

Κανείς δε θα ξαφνιαστεί αν κάποιο παιδί που ζει τέτοιες καταστάσεις, παρουσιάσει τα πιο διαφορετικά συμπτώματα: από κρίσεις αμυγδαλών, αποτυχία στα μαθήματά του ή κάποιο ατύχημα κ.τ.λ.

Όταν οι γονείς φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις, το καλύτερο είναι να καταφύγουν σε κάποιον ειδικό και να ζητήσουν βοήθεια και προσανατολισμό.

Και θα έπρεπε επίσης να μπορούν να σταματούν για να μιλήσουν με τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς δεν εξηγούν την κατάσταση στα παιδιά τους, γιατί νομίζουν πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα τα παιδιά μπορούν να τα καταλάβουν σχεδόν όλα. Από την άλλη, υπάρχουν και γονείς που ούτε καν ακούν τα λόγια των παιδιών τους πιστεύοντας πως δεν έχουν και πολλά να πουν ή πως αυτά που λένε, είναι μόνο παιδιάστικα λόγια.

Για το καλό όλων

• Δώστε στο παιδί τη θέση που του αντιστοιχεί. Το παιδί δεν είναι ενήλικας, ούτε και μεσάζοντας, είναι παιδί!

• Να μιλάτε πολύ με το παιδί. Να συζητάτε με φυσικότητα ακόμα και με τα πιο μικρά.

• Να αποφεύγετε τη σιωπή και την απόκρυψη, προσέχοντας όμως να μην τα ανακατεύετε υπερβολικά στους καβγάδες που αφορούν μόνο το ζευγάρι.

• Φροντίστε να καταλάβει το παιδί ότι οι γονείς του είναι ανθρώπινα πλάσματα, που μπορεί να νευριάσουν, να είναι κουρασμένοι ή να έχουν προβλήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πάψουν να αγαπιούνται ή πως θα πάψουν να το αγαπούν.

• Να συμπεριφέρεστε αυθόρμητα, τόσο στις εκδηλώσεις επιθετικότητας όσο και της αγάπης. Για να δει το παιδί ότι εκτός από τα λόγια και τις απότομες χειρονομίες, οι γονείς του είναι ικανοί να εκφράσουν ανοιχτά στοργή και αγάπη.

• Να έχετε υπόψη σας τον αντίκτυπο που έχουν οι καβγάδες σας στο παιδί, χωρίς όμως να νιώθετε ενοχές ή να βασανίζεστε άδικα.

• Φροντίστε, αν το παιδί ήταν μάρτυρας του καβγά, να είναι μπροστά κι όταν συμφιλιωθείτε. Γιατί το πρώτο, μια που είναι πιο θεαματικό, το καταλαβαίνει εύκολα. Η συμφιλίωση όμως συνήθως περνάει απαρατήρητη.

• Εάν οι καβγάδες είναι συχνοί και βίαιοι, καταφύγετε σε ειδικό, γιατί αυτό είναι σύμπτωμα ότι υπάρχουν σοβαρές διενέξεις στο ζευγάρι.

Πηγή: belife.gr