Πώς κάλυπταν οι γυναίκες μιας άλλης εποχής τα σπυράκια και τις δερματικές ατέλειες;
Αν μιλάμε για τον 17ο και 18ο αιώνα, με «μπαλώματα ομορφιάς» που μετατράπηκαν μάλιστα κάποια στιγμή σε τελευταία λέξη της μόδας.
Κάτι που ξεκίνησε δηλαδή ως τρόπος για να μασκαρευτούν τα σημάδια έφτασε να γίνει status symbol πλούτου και κύρους.
Ειδικά κατά τον 18ο αιώνα, όταν η ευλογιά μετατράπηκε σε επιδημία και σκότωνε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίους κάθε χρόνο, όσοι επιβίωναν ζούσαν με φριχτά σημάδια σε πρόσωπο και σώμα.
Η κρέμα από μόλυβδο που είχε κυκλοφορήσει ως μέικ απ για τα σημάδια αποδείχτηκε καταστροφική για το δέρμα και κάποια λύση έπρεπε τέλος πάντως να βρεθεί. Και βρέθηκε!
Καμωμένα από ακριβά υλικά, όπως το μετάξι και το βελούδο, τα «μπαλώματα ομορφιάς» καλύπτονταν από μια κολλώδη ουσία ώστε να παραμένουν στη θέση τους. Και έβγαιναν σε όλων των λογιών τα χρώματα και τα σχήματα, όπως αστεράκια, καρδούλες και άλλα πολλά διακοσμητικά μοτίβα.
Ειδικά στη Γαλλία έγιναν ανάρπαστα από την άρχουσα τάξη και μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα ήταν πια σταθερά στη γυναικεία ομορφιά. Πλέον δεν τα φορούσαν για να καλύψουν τα σημάδια, αλλά γιατί ήταν της μόδας. Όπως μας εξηγεί το Μουσείο Pitt Rivers, «οι γυναίκες τα έβαζαν στο πρόσωπο, τον λαιμό και το μπούστο, ακολουθώντας μια νέα γλώσσα συμβολισμού: ένα μπάλωμα πάνω από τα χείλη σήμαινε φιλαρέσκεια, στο μέτωπο μεγαλείο και στη γωνία του ματιού, πάθος».
Ακόμα και πολιτική προτίμηση έφτασαν να σημάνουν στη Βρετανία, για τέτοια καθιέρωση μιλάμε. Κι ενώ κατά τον 19ο αιώνα εξαφανίστηκε αυτό το παλιό πρότυπο ομορφιάς, έμελλε να γνωρίσει μια σύντομη αναβίωση κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1940.
Όπως παρατηρούσε το περιοδικό «Life» το 1948: «Αυτά τα νέα μπαλώματα, ούτε για προκατάληψη ούτε για πολιτική πια, είναι για καθαρή ματαιοδοξία». Απόγονος της πρακτικής του 18ου αιώνα ήταν αυτές οι μικρές κρεατοελιές που φορούσαν πάνω από τα χείλη οι μεγάλες χολιγουντιανές σταρ τύπου Μέριλιν Μονρόε…
