Η Μύκονος αδιαμφισβήτητα αποτελεί τον πιο κοσμοπολίτικο προορισμό της χώρας, ενώ συγκαταλέγεται ανάμεσα και στους κορυφαίους καλοκαιρινούς της Μεσογείου αλλά και του κόσμου γενικότερα.
Και αν και εικόνες με πλήθη που «πλημμυρίζουν» το διάσημο Ματογιάννι και τις δημοφιλείς παραλίες με τα πολυδιαφημισμένα και πολυτελή beach bars κάνουν το γύρο του κόσμου, τα χρόνια της «αθωότητας», πριν το Νησί των Ανέμων μετατραπεί σε αγαπημένη επιλογή των διεθνών jet setters, στη Μύκονο έμοιαζαν πολύ διαφορετικά. Με εικόνες, θα έλεγε, κανείς που παραπέμπουν σε κάποιο άγνωστο και απομακρυσμένο νησί.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, μεταφέρονταν από την ακτή σε μικρότερα καΐκια -κανένα πλοίο δεν έδενε σε λιμάνια- και το πρώτο πράγμα που έβλεπαν ήταν βράχια και κάποια μικρά, λευκά σπίτια. Οι ψαράδες και τα γαϊδουράκια μετέφεραν το αλεύρι από τους ανεμόμυλους, ενώ τίποτα στο νησί δεν θύμιζε πάρτι, φώτα, πολυτέλειες ή μεθυσμένους ανθρώπους στους δρόμους. Ήταν μόνο η φύση, αγνή, όμορφη και σπουδαία μέσα στην απλότητά της!
Η πρώτη επαφή του νησιού με τον τουρισμό
Οι παρατεταμένες ανασκαφές της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, που ξεκίνησαν στη Δήλο το 1873, έστρεψαν την προσοχή στην περιοχή τουλάχιστον στους λίγους ευτυχείς που, γοητευμένοι από τη μαγεία της κλασικής Ελλάδας, είχαν τα μέσα και την ευκαιρία να ταξιδέψουν. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, πολιτικοί και πολύ σημαντικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο άρχισαν να επισκέπτονται το νησί για τις διακοπές τους ελκυόμενοι από τη μοναδική του ατμόσφαιρα. Και έτσι, σύντομα, η Μύκονος απέκτησε ισχυρή φήμη μεταξύ των bon viveurs της διεθνούς υψηλής κοινωνίας.
Η Μύκονος και οι κάτοικοί της προσαρμόστηκαν καλά στη μεταπολεμική κατάσταση και με τη σταδιακή ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας στη νότια Ευρώπη το νησί μετατράπηκε σε κοσμοπολίτικο τόπο. Ενώ, σίγουρα αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα αναπτυξιακά- πρότυπα, του είδους και της κλίμακας του στην Ευρώπη, ανθίζοντας ως ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για τους πλούσιους και διάσημους κατά τη δεκαετία του ’50.
Η δεκαετία του ’50
Αυτή η απλότητα που την χαρακτήριζε ήταν ακριβώς αυτό που έδωσε στη Μύκονο την αίσθηση της ελευθερίας σε όλες τις πτυχές της. Οι ντόπιοι άνθρωποι, τα μικρά σκάφη, οι λευκοί δρόμοι και ένας τρόπος ζωής πολύ διαφορετικός από αυτόν των μεγάλων πόλεων κέντρισαν το ενδιαφέρον των νεαρών Αθηναίων. Διανοούμενες και μποέμ προσωπικότητες της εποχής έφτασαν στη Μύκονο αναζητώντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής. Πολιτικοί, επιχειρηματίες και άλλοι άνθρωποι που αργότερα έγιναν ισχυροί πέρασαν τα καλοκαίρια τους στη Μύκονο κατά τη δεκαετία του 1950, διασκεδάζοντας, ερωτευόμενοι και ανακαλύπτοντας τον δικό τους παράδεισο στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Πολύ πλούσιοι άνθρωποι όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Σταύρος Νιάρχος άρχισαν να φτάνουν στη Μύκονο τη δεκαετία του ’50 με τα προσωπικά τους τζετ. Το 1954, η βασίλισσα Φρειδερίκη διοργάνωσε κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες της Ευρώπης. Όλοι τους εντυπωσιάστηκαν από τη Μύκονο και για πρώτη φορά ο ξένος Τύπος έγραψε για αυτό το μικρό κυκλαδίτικο νησί που ήταν γεμάτο γοητεία. Οι φήμες, σύμφωνα με το theculturetrip.com, λένε ότι σε εκείνο το ταξίδι βρέθηκε ένας τραυματισμένος, σχεδόν νεκρός πελεκάνος. Το πουλί μεταφέρθηκε στο κέντρο του νησιού και νοσηλεύτηκε για να επανέλθει στην υγεία του. Ο Πέτρος ο πελεκάνος έγινε διάσημος και καθιερώθηκε ως σύμβολο της μαγείας του νησιού.
Η δεκαετία του ’60
Τα κοσμοπολίτικα περιοδικά και οι διάσημες εφημερίδες σε όλο τον κόσμο άρχισαν να αναφέρουν τη Μύκονο ως μοναδικό προορισμό. Φωτογραφίες δημοφιλών ηθοποιών όπως ο Μάρλον Μπράντο, η Γκρέις Κέλι και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον μαζί με την Ελληνίδα ηθοποιό Μελίνα Μερκούρη, που έδειχναν πόσο πολύ να απολαμβάνουν τα καλοκαίρια τους στη Μύκονο, έκαναν την καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί το νησί.
Η Τζάκι Κένεντι επισκέφθηκε και αυτή τη Μύκονο, τελικά, το 1961. Ήταν, φυσικά, έρωτας με την πρώτη ματιά! Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ιδιοκτήτης των Ολυμπιακών Αερογραμμών, κατασκεύασε το πρώτο αεροδρόμιο στο νησί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο νεαρός πρωθυπουργός της Ελλάδας, ερωτεύτηκε, επίσης, τη Μύκονο τότε. Μέχρι το τέλος των ημερών του, επέστρεφε κάθε καλοκαίρι για να περάσει τις διακοπές του με τον πιο απλό τρόπο, μαζί με τους αγαπημένους του Μυκονιάτες φίλους.
Η τουριστική Βαβέλ της Μυκόνου ολοκληρώνεται στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Όλες οι γλώσσες ακούγονται τότε. Το νησί καλεί πίσω τα παιδιά του που μετανάστευσαν. Οι Αθηναίοι αισθάνονται πλέον κοσμοπολίτες, οι ξένοι μπερδεύονται, οι χίπηδες φορούν φυλαχτά και σανδάλια και στρίβουν τσιγάρα στην άμμο. Ντόπιοι και επισκέπτες γίνονται πλέον ένα. Η Μύκονος, στις δεκαετίες του ’60-70, γίνεται ένα νησί, γεμάτο καλλιτέχνες, Jetsetters και μποέμ τύπους. Εργάτες, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, ομοφυλόφιλοι, λάτρεις των αρχαιοτήτων, ο καθένας ζει τον δικό του παράδεισο.
Η δεκαετία του ’70
Τη δεκαετία του 1970, τα γκέι ζευγάρια ανακάλυψαν τη Μύκονο. Στο νησί, κανείς δεν τους έκρινε. Οι άνθρωποι εκεί ήταν τόσο χαλαροί που ακόμα και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ή η Ρίτα Χέιγουορθ μπορούσαν να περνούν δίπλα τους στους δρόμους και δεν τους έδιναν σημασία. Πλούσιοι άνθρωποι, όπως η Σοράγια, η λεγόμενη «θλιμμένη πριγκίπισσα», έρχονταν στη Μύκονο για να «νιώσουν ξανά ελεύθεροι». Ποιητές, τραγουδιστές, σχεδιαστές μόδας, ηθοποιοί και μοντέλα… όλοι τους αγάπησαν τη Μύκονο για αυτή την απελευθερωτική ατμόσφαιρα και την έκαναν το δικό τους καταφύγιο στη μέση του Αιγαίου.
Τα πιο όμορφα κορίτσια και αγόρια του κόσμου, με υπέροχα σώματα και ακατάστατα μαλλιά, κυκλοφορούσαν σχεδόν γυμνά. Μπορεί να ήταν πρίγκιπες ή επιχειρηματίες ή αστέρες του Χόλιγουντ, αλλά εδώ κυκλοφορούσαν σαν φτωχοί, εντελώς ανέμελοι και, πάνω απ’ όλα, εντελώς ευτυχισμένοι.
