Ήταν 6 Μαρτίου 1994 όταν η σπουδαία Μελίνα Μερκούρη άφηνε την τελευταία της πνοή χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα.
Μια μαρτυρία ενός φημισμένου φωτογράφου, του Elite, ενός «ιεροφάντη της φωτογραφικής τέχνης» όπως τον αποκαλεί ο Μίλτος Α. Λιδωρίκης, στο βιβλίο του «Elite: Μια επωνυμία που έγινε όνομα και ιστορία του Θεάτρου» (εκδόσεις Παρουσία 2017), περιγράφει τη Μελίνα Μερκούρη όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Πολύ μεγάλο τρακ είχα όταν περίμενα τη Μελίνα για να τη φωτογραφίσω» αναφέρει ο Elite, κατά κόσμον Τάσος Κουτσούκος, ο οποίος από τη δεκαετία 1950 έως τη δεκαετία του ’80 φωτογράφισε όλους σχεδόν τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής.
«Δεν ήταν πια στα πρώτα της νιάτα κι όμως έπρεπε να αποδώσω όλη την ομορφιά της, τις αέρινες κινήσεις των χεριών της, δεν έχω δει άλλη γυναίκα να κινεί τόσο εκφραστικά τα χέρια της. Μόλις φάνηκε στην πόρτα, μια θεά, μου είπε με τη σαγηνευτική φωνή της: “Να, είμαι όλη δική σας, κύριε Elite”. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο. Μπήκαμε στο ατελιέ και κάθε έκφρασή της, κάθε κίνησή της, ήταν μια πρόκληση για μένα!» λέει.
Ήταν μια εύκολη υπόθεση γενικότερα η φωτογράφηση των ηθοποιών; Ο Μίλτος Α. Λιδωρίκης είχε ρωτήσει τον Elite, στην διάρκεια των συναντήσεων που είχαν οι δύο τους στις αρχές του 2000, όταν ο Λιδωρίκης ετοίμαζε την βιογραφία του Κώστα Μουσούρη (τις παραστάσεις του οποίου φωτογράφιζε ο Elite).
-Κύριε Elite, είναι διαφορετική η τέχνη και η τεχνική ανάμεσα στη φωτογραφία της παράστασης και στο πορτρέτο;
-Εντελώς διαφορετική. Φωτογραφίζοντας την παράσταση εισπράττεις το έργο, τη σκηνοθεσία, τον ηθοποιό, το σκηνικό, τον φωτισμό. Όλα αυτά πρέπει να τα απεικονίσεις με τον φακό χωρίς να τα προδώσεις αλλά και χωρίς να επέμβεις. Στο πορτρέτο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο φωτογράφος έχει την ευθύνη να σκηνοθετήσει. Αυτός τοποθετεί, αυτός φωτίζει, αυτός πρέπει να έχει το ταλέντο να εκμαιεύσει το καλύτερο αποτέλεσμα. Και γι’ αυτό χρειάζεται επικοινωνία με τον άνθρωπο που κάθεται απέναντι από τον φακό, είχε πει ο Elite
Ο κ.Λιδωρίκης ρωτά:
-Κύριε Elite, φωτογραφήσεις παραστάσεων, πορτρέτα, η καθημερινή δουλειά του φωτογραφείου, πώς τα καταφέρνατε όλα αυτά;.
-Με σκληρή, αδιάκοπη δουλειά. Μια σεζόν όταν συμπέσανε πολλές πρεμιέρες μαζί, πέρασα τρία μερόνυχτα συνεχώς στον σκοτεινό θάλαμο απαντά.
-Ήταν χώρος ομηρίας (το φωτογραφείο), κύριε Elite; θέτει ξανά μια νέα ερώτηση ο κ. Λιδωρίκης.
-Και βέβαια όχι! Η ομηρία είναι καταναγκασμός και ο όμηρος είναι δεσμώτης! Εδώ μέσα δημιουργήθηκε ένας δεσμός ζωής, εδώ νιώθω ελεύθερος, εδώ είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου, λέει εκείνος.
Μια στιγμή σιγής. Και ο Elite προσθέτει: «Ναι, ίσως αν ο έρωτας είναι ομηρία, τότε είμαι όμηρος κι εγώ! Ευτυχώς, ακόμα έως σήμερα!».
