Η απίστευτη θεωρία συνωμοσίας για τον Ιησού

O Ιησούς από τη Ναζαρέτ συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα μεγάλα μυστήρια της κοσμικής ανάλυσης, καθώς για τις Γραφές ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας Χριστός είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Αφήνοντας λοιπόν την επίσημη χριστιανική θρησκεία κατά μέρος, λογής βιβλικοί μελετητές αλλά και ερευνητές του απόκρυφου μιλούν εδώ και αρκετούς αιώνες για μια υποθετική συνέχιση της γενεαλογίας του Ιησού. Ο ιστορικός εδώ Ιησούς από τη Ναζαρέτ, σύμφωνα με αυτούς που αρέσκονται στις θεωρίες συνωμοσίας, απέκτησε παιδιά με τη σύζυγό του (ή ερωμένη) Μαρία Μαγδαληνή και έφυγε από τους Αγίους Τόπους, συνεχίζοντας τη ζωή του κάπου στη Νότια Γαλλία. Οι πρώτες αυτές αναφορές, που γεννήθηκαν στον Μεσαίωνα ή και ακόμα παλιότερα, βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα νεότερα χρόνια, καθώς έχουν ξεδιπλωθεί τόσο σε ιστορικές μελέτες και ακαδημαϊκά δοκίμια όσο και σε εξωφρενικά συνωμοσιολογικά πονήματα που ανατρέπουν ακόμα και την ανατροπή την ίδια. Ψευδοϊστορία, παραϊστορία, θεωρία συνωμοσίας, όπως κι αν την πει κανείς, η υπόθεση για τη συνέχιση της επίγειας ζωής του Ιησού επιμένει, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των μελετητών υποδεικνύει με νόημα πως δεν υπάρχουν ιστορικές, βιβλικές, αποκρυφιστικές, αρχαιολογικές, γενεαλογικές ή γενετικές ενδείξεις για μια τόσο παρατραβηγμένη θεωρία. Μια θεωρία που έζησε μια καλή δεύτερη ζωή όταν την περιέλαβε ο Νταν Μπράουν στον «Κώδικα Ντα Βίντσι» του, μιλώντας μας ατάραχα για τους απογόνους του Ιησού. Απόγονοι που, αναλόγως ποιον θα ρωτήσεις, κυμαίνονται από έναν γιο μέχρι και τρία παιδιά. Για να συμβεί βέβαια αυτό, ο Χριστός δεν πέθανε στον Σταυρό του Μαρτυρίου γύρω στο 30-33 μ.Χ., όπως υποθέτει η ιστορική ανάλυση, απορρίπτοντας έτσι ένα καλό μέρος των πατερικών κειμένων. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι μοιάζει ολότελα αβάσιμη, οι υπέρμαχοι της εν λόγω «βλάσφημης» υπόθεσης αναδιπλώνονται και επιμένουν πως αν κοιτάξεις σωστά, θα βρεις τις απαραίτητες αποδείξεις που τόσο αναζητάς για να πιστέψεις…

Για να μπορεί κάποιος να κάνει έστω και λόγο για απογόνους και ευρωπαϊκές περιπλανήσεις, οφείλει να αποδείξει αρχικά ότι ο Θεάνθρωπος δεν κατέληξε στον Σταυρό του Μαρτυρίου. Ή τουλάχιστον να το υπαινιχθεί με νόημα. Μια παραδοχή που θα είχε τεράστιες συνέπειες για το χριστιανικό δόγμα, καμιά αμφιβολία. Κι αυτό ακριβώς κάνουν οι υπέρμαχοι της θεωρίας. Μας λένε πως ο Ιησούς ναρκώθηκε απλώς κατά τη σταύρωσή του, ώστε να «μοιάζει νεκρός». Δεν αποδέχονται την ανάστασή του, μιλώντας απλώς για πανουργία και κατάφωρη εξαπάτηση του κόσμου της εποχής. Και για να αποδείξουν την υπόθεσή τους επιστρατεύουν τον μυστηριώδη Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας. Σύμφωνα με τους ευαγγελιστές, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ήταν μυστικός μαθητής του Ιησού, ήταν όμως και μια προσωπικότητα με μεγάλες διασυνδέσεις στην Ιουδαία. Ήταν αυτός, όπως μας καταμαρτυρεί ο Ματθαίος, που τα κανόνισε με τον Πόντιο Πιλάτο ώστε να αποκαθηλώσει τον Ιησού από τον σταυρό και να προετοιμάσει το σώμα του για την κηδεία. Οι τέσσερις ευαγγελιστές δεν μας λένε όμως τίποτα άλλο για τον Ιωσήφ, αφήνοντας έτσι προνομιακό χώρο στους συνωμοσιολόγους να ξεδιπλώσουν τη θεωρία τους, σύμφωνα με την οποία ο «ευσχήμων βουλευτής» Ιωσήφ ήταν αυτός που μεσολάβησε ώστε να μη θανατωθεί ο Ιησούς, ένα αγκάθι τόσο για το τοπικό ιερατικό συμβούλιο όσο και τον κατακτητή Ρωμαίο, και να φυγαδευτεί μυστικά από την Ιουδαία. Ο τάφος του Ιησού φαίνεται άλλωστε να ήταν ο οικογενειακός τάφος του Ιωσήφ, την ίδια στιγμή που η χριστιανική παράδοση τον θέλει μετά να συνοδεύει τον Απόστολο Φίλιππο, τον Λάζαρο, τη Μαρία Μαγδαληνή και μερικούς ακόμα σε ιεραποστολή στους Γαλάτες. Μια ιστορία ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τους μελετητές του απόκρυφου…

Οι οπαδοί της θεωρίας μάς λένε μετά πως εκείνη την εποχή υπήρχε μια ισχυρή εβραϊκή παροικία στη γαλλική Γαλατία. Γι’ αυτό και κατέφυγαν εκεί οι κυνηγημένοι από την Ιουδαία, εβραίοι καθώς ήταν όλοι τους. Είναι λογικό, μας λένε, όταν σε κυνηγάνε να θες να πας κάπου που θα βρεις θαλπωρή. Την ίδια βέβαια ώρα η Γαλατία ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα ρωμαϊκά επίκεντρα έξω από τη Ρώμη. Ακόμα και ο Πόντιος Πιλάτος, ο άνθρωπος που καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο (ή έκανε αυτή τη ραδιούργα συμφωνία για τη φυγή του), είχε μια εξοχική βίλα στη Γαλατία. Αν τα είχαν πράγματι βρει, όπως μας λένε οι αποκρυφιστές, τότε μοιάζει λογικό να κατέφυγαν στην έπαυλη του Πιλάτου στη Νότια Γαλλία, ο οποίος όχι μόνο τους παρείχε ένα ασφαλές πέρασμα εκτός Ιουδαίας, αλλά μπορούσε να ελέγχει έτσι και πως ο κοινωνικός αυτός ταραξίας θα καθόταν στα αβγά του στο νέο του σπίτι. Κι ενώ αυτά μοιάζουν με μυθιστορηματικά σενάρια που βγήκαν από τις νοσηρότερες φαντασίες, υπάρχουν μια σειρά από γαλλικοί θρύλοι που καταμαρτυρούν πως αυτό ακριβώς συνέβη. Πως ο Ιησούς απέπλευσε δηλαδή στις ακτές της Νότιας Γαλλίας και άφησε απογόνους εκεί. Το πράγμα περιπλέκεται εδώ, καθώς από τον 3ο αιώνα μ.Χ. κάποιοι λόγιοι της εποχής, όπως ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέα Σέξτος Ιούλιος Αφρικανός, αρχίζουν να κάνουν λόγο για τους «δεσπόσυνους». Δεσπόσυνοι ήταν οι (φερόμενοι ως) πραγματικοί αδελφοί και αδελφές του Ιησού, όπως μας παραδίδει η Αγία Γραφή παρά τα θεολογικά ζητήματα που εγείρει κάτι τέτοιο για την Παρθένο Μαρία, μόνο που κάποιοι εκκλησιαστικοί μελετητές των πρώτων χριστιανικών αιώνων αρχίζουν να τους τοποθετούν τώρα στα νότια της Γαλλίας! Οι δεσπόσυνοι, μας λένε, ήταν απευθείας απόγονοι του Ιησού, τους οποίους ο θρύλος θέλει να κυνηγήθηκαν λυσσαλέα από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία στους επόμενους αιώνες και να μην επιβίωσε κανείς τους, φανερά τουλάχιστον. Οι ίδιοι κύκλοι κατηγορούν εξάλλου τον καθολικισμό πως έχει πειράξει ακόμα και τα ιερά Ευαγγέλια, αφαιρώντας στίχους που δεν ήθελε να υπάρχουν, άλλο ένα ιεροεξεταστικό κυνήγι δεν έμοιαζε έτσι καθόλου τρελό. Οι αποκρυφιστές μας μιλάνε όμως και για ένα απόκρυφο κείμενο που συντάχθηκε γύρω στο 720 μ.Χ. και περιγράφει την κατασκευή ενός υπόγειου τάφου για τον Ιησού στη Γαλλία. Το λέει άραγε συμβολικά ή αναφέρεται σε έναν πραγματικό τάφο που φτιάχτηκε για να λειτουργήσει ως τελευταία κατοικία για ένα υπαρκτό πρόσωπο; H πλέον ασύνδετη αλλά ενδιαφέρουσα ίσως πτυχή της όλης θεωρίας είναι το πώς συνδέονται με όλα αυτά οι Μεροβίγγειοι, η μεγάλη φράγκικη δυναστεία του 5ου αιώνα μ.Χ. που κυριάρχησε τελικά στα εδάφη των Γαλατών (Φραγκία). Ο γνωστότερος θρύλος για τους Μεροβίγγειους τους θέλει απογόνους εξ αίματος του Ιησού (και της Μαγδαληνής), καθώς ο γενάρχης τους Μερόβεος προερχόταν υποτίθεται από τη γενεαλογία του ίδιου του Χριστού (και του βασιλιά Δαυίδ της Παλαιάς Διαθήκης). Αν και ήταν ο εγγονός του (Χλωδοβίκος Α’) αυτός που ασπάστηκε τελικά τον καθολικισμό, οι Μεροβίγγειοι απολάμβαναν της εύνοιας των ρωμαιοκαθολικών και εκείνοι χρησιμοποίησαν όπως λίγοι τη νέα εκκλησιαστική δύναμή τους για να κυριαρχήσουν στη Φραγκία έναντι των άλλων φύλων. Όπως κι αν έχει, η σύνδεσή τους με τον Ιησού ήταν στο πλαίσιο της ίδιας γραμμής σκέψης, πως ο Χριστός έζησε στα νότια της Γαλλίας και τα παιδιά του αναρριχήθηκαν στην άρχουσα τάξη των τοπικών φυλών… Όταν αποκαλύφθηκαν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1940 τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα με περισσότερα από 15.000 αποσπάσματα από 800 αρχαίους παπύρους (από τον 2ο π.Χ. ως τον 1ο μ.Χ. αιώνα), οι βιβλικοί μελετητές παρατήρησαν πως αρκετά εδάφια και στίχοι είχαν απαλειφθεί από την Αγία Γραφή, καθώς αυτό υποδείκνυαν τα απόκρυφα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης που φιλοξενούσε αυτή η βιβλιοθήκη των Εσσαίων που ζούσαν απομονωμένοι πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα μέχρι να τους διαλύσουν οι Ρωμαίοι το 68 μ.Χ. Αρκετοί αρχαίοι κύλινδροι άρχισαν να μας λένε μια τελείως διαφορετική ιστορία για τον Ιησού Χριστό από αυτή που ήξερε η χριστιανοσύνη για ένα πολύ καλό κομμάτι των τελευταίων 2.000 ετών. Το πλέον περίφημο ήταν τα εδάφια που μιλούσαν (ή καλύτερα υπαινίσσονταν) πως ο Χριστός είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή, μια γυναίκα που άλλοτε τιμούσε και άλλοτε φοβόταν η εκκλησιαστική πένα στους πρώτους τουλάχιστον αιώνες του νέου δόγματος. Έχοντας αναθαρρήσει από την ανακάλυψη, καθώς από το 1991 και μετά τα Χειρόγραφα είναι πλήρως προσβάσιμα στην επιστήμη και έχουν μέχρι στιγμής γραφεί 20.000 δοκίμια αναλύοντάς τα, οι οπαδοί των απογόνων του Ιησού υποδεικνύουν επίσης με νόημα την ύπαρξη τόσων πολλών εκκλησιών αφιερωμένων στη Μαρία Μαγδαληνή στα νότια της Γαλλίας. «Κι αυτό τυχαίο;», ρωτούν ρητορικά. Ακόμα και αν δεν ήταν εκεί, οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής ένιωθαν μια θεϊκή σύνδεση μαζί της, μια σύνδεση σχετικά ακατανόητη από τον λιγοστό χώρο που της αφιερώνουν οι ευαγγελιστές. Οι συνωμοσιολόγοι υποδεικνύουν ακόμα και τον μεγάλο γάλλο αβά του 13ου αιώνα Πέτρο του Vaux de Cernay, ο οποίος ήταν πεπεισμένος πως ο Ιησούς διατηρούσε σχέση με τη Μαρία Μαγδαληνή, την οποία περιγράφει ως ερωμένη του, και το ζευγάρι είχε καταλήξει με τα παιδιά του στη Γαλλία. Ο μεγάλος αλεξανδρινός θεολόγος Ωριγένης μάλιστα στο απολογητικό «Κατά Κέλσου» του, απαντώντας δηλαδή στην αντιχριστιανική κριτική του έλληνα (ή ρωμαίου) εθνικού φιλοσόφου του 2ου αιώνα μ.Χ. Κέλσου («Αληθής Λόγος»), αποδέχεται ούτε λίγο ούτε πολύ μια από τις κατηγορίες που εκτοξεύει ο Κέλσος κατά του Ιησού, την πολυγαμία του. Στην πολυγαμία του Ιησού βάσισαν και οι Μορμόνοι τις δικές τους αναγνώσεις της Αγίας Γραφής. Πραγματικά πολύ μελάνι θα μπορούσε να χυθεί -και έχει ήδη χυθεί, αλίμονο- για μια θεωρία που είναι στις μέρες μας κατάφωρα συνωμοσιολογική, ενδέχεται ωστόσο σε άλλες εποχές, πολύ μακρινές, να μην έμοιαζε και τόσο ακραία. Η Εκκλησία την απορρίπτει μετά βδελυγμίας, οι συνωμοσιολογικές λογοτεχνικές πένες τύπου Ντόνοβαν Τζόις και Νταν Μπράουν την κάνουν να φαντάζει αστεία, κι όμως κάποτε κάποιοι τη συζήτησαν σοβαρά. Και κάποιοι συνεχίζουν να το κάνουν, με τον σεβασμό και τη δέουσα προσοχή της σοβαρής βιβλικής μελέτης…