Τι συμβαίνει στις μεταγλωττίσεις των κινουμένων σχεδίων και πώς «κουμπώνουν» οι φωνές

Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις κινούμενα σχέδια. Σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια, τότε που ταυτιζόμασταν με τους ήρωες και προσπαθούσαμε να τους μοιάσουμε. Ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν έχοντας ακόμα τις φωνές των αγαπημένων μας καρτούν στα αυτιά μας. Τα είδαμε, τα ξαναείδαμε σχεδόν τα αποστηθίσαμε και θα αναγνωρίζαμε τη φωνή τους ανάμεσα σε χιλιάδες, κάποιες φορές μάλιστα σε τέτοιο σημείο που αν ακούσουμε αυτόν τον χαρακτήρα να μιλάει με άλλη φωνή θα είναι για εμάς απλά ένας ξένος. Ηθοποιοί, τραγουδιστές αλλά και τηλεοπτικά πρόσωπα περνούν ώρες μπροστά σε μια οθόνη, έναν υπολογιστή, ένα μικρόφωνο και ζωντανεύουν τους ήρωες των παιδικών μας (και όχι μόνο) χρόνων. Από τον Αστυνόμο Σαΐνη στα Στρουμφάκια και από τον Μίκυ και τον Γκούφυ στα Angry Birds και στην Frozen ας δούμε ποιοι επώνυμοι Έλληνες έχουν δανείσει τη φωνή τους σε κινούμενα σχέδια. Άλλοτε τους αναγνωρίζουμε και άλλοτε όχι. Όλοι πάντως μπήκαν σε αυτήν την διαδικασία με πολλή αγάπη και όρεξη, όπως λένε κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» στο newsbeast.gr, αν και σαν διαδικασία είναι δύσκολη. Δύσκολη γιατί στην Αμερική οι σκηνοθέτες «φτιάχνουν» πρώτα τη φωνή με τους ηθοποιούς και έπειτα προσαρμόζουν το animation πάνω σε αυτή. Οι Έλληνες που ασχολούνται με την μεταγλώττιση από την άλλη ακούν στο ένα αυτί ακούς τον ξένο, στο άλλο αυτί έχουν την δική τους φωνή και παράλληλα βλέπουν το κινούμενο σχέδιο μπροστά στο βίντεο και «πάνε» ατάκα ατάκα το σενάριο. Ας μιλήσουμε λοιπόν με φωνές που έχουν «ντύσει» αγαπημένους παιδικούς ήρωες…

«Έχω κάνει χιλιάδες μεταγλωττίσεις και μου αρέσει πολύ. Γιατί δεν μεταγλώττισα ανθρώπους αλλά σκίτσα που το σκίτσο υπερβαίνει τα όρια του ανθρώπου. Βάζεις την τρέλα σου και ό,τι σου κατέβει το κάνει το σκίτσο έχει πού συναίσθημα μέσα. Εγώ είχα την τύχη να κάνω πάρα πολλά επεισόδια της Ντίσνεϊ και κλασικά παραμύθια που είχαν συναίσθημα μέσα. Τα καινούρια είναι λιγάκι περίεργα, δεν μπορώ να τα καταλάβω. Εγώ είμαι του πιο κλασικού και τα ευχαριστήθηκα πάρα Όπως έλεγαν οι άνθρωποι της Ντίσνεϊ, τους έκλεβα τους ρόλους γιατί έκανα την φωνή μου να πλησιάζει στου Αμερικάνου. Θέλει τρέλα, γρηγοράδα και μία σπιρτάδα. Έχω κρατήσει συγκεκριμένες φωνές τον Γκούφυ και τον Κάπτεν Χουκ. Εγώ θα σας πω κάτι που το κατάλαβα εκ των υστέρων ότι το κάναμε, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που έκανα. Τώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά και έγιναν άντρες ή μαμάδες κι έχουν και παιδιά, όπως ο γιος μου ή τα εγγόνια μου ανακαλύπτω πόσο τα τότε παραμύθια και που τα ακούνε τώρα, λόγω του ότι υπάρχουν τα dvd και τα βλέπουν τα παιδιά, πόσο μεταμορφώνεται όταν ακούει την φωνή μου και πόσο ευχαριστιέται και μου δείχνει τι του είχα δώσει όταν ήταν μικρός. Του είχα χαϊδέψει την ψυχούλα να πω λίγο έτσι και σαν μου λέει «ευχαριστώ» με έναν τρόπο. Το κακό είναι ότι πρέπει να κάνω εγώ 100 φωνές και η εγγονή μου την πριγκίπισσα».

«Έχω κάνει σχεδόν όλες τις ηρωίδες της Ντίσνεϊ, από το 1994 κάνω μεταγλωττίσεις. Πεντάμορφη και το τέρας, Μικρή γοργόνα, σταχτοπούτα, Πίτερ Παν… Εγώ το βρίσκω ένα μαγικό ταξίδι. Είναι πάρα πολύ ωραίο και προκλητικό για μένα ως ηθοποιό να πρέπει να ανταποκριθώ και στο κινούμενο σχέδιο, φυσικά και στον σκηνοθέτη τον Έλληνα και στον οδηγό που έχουμε από την Αμερική, δηλαδή τη φωνή που έχει ο ηθοποιός που συνήθως είναι από την Αμερική. Είναι πολύ ωραίο, είναι δύσκολο. Να προσαρμόσεις την φωνή που ακούς στα αυτιά, όλο αυτό που ακούς σε άλλη γλώσσα να το βάλεις στη δική σου γλώσσα με τους τονισμούς που έχουμε εδώ στην Ελλάδα, να έχεις τη μετάφραση που να έρχεται και να κουμπώνει σωστά στο στόμα που είναι από το κινούμενο σχέδιο. Όλο αυτό έχει μεγάλη δυσκολία και χρειάζεται αντανακλαστικά και γρηγοράδα. Όλοι οι ηθοποιοί κουνιόμαστε ολόκληροι, κάνουμε ακριβώς τις κινήσεις που κάνει ο ήρωάς μας για να έχεις τις αντιδράσεις και να είναι φυσικές. Αλλάζω τη φωνή μου αλλιώς είμαι ως “Σταχτοπούτα” αλλιώς ως “Άριελ γοργόνα”, αλλιώς ως “Πεντάμορφη”. Με συγκινεί ο τρόπος που δίνεις ζωή σε ένα κινούμενο σχέδιο μέσω της φωνής».

«Έχω κάνει τις περισσότερες ώρες μεταγλώττισης από όλους τους Έλληνες ηθοποιούς. Χιλιάδες ώρες και οι ήρωες που έχω ενσαρκώσει είναι αμέτρητοι. Οι πιο γνωστοί είναι ο Μπαγκς Μπάνι που τον κάνω 27 χρόνια, ο Κέρμιτ ο βάτραχος που τον έκανα 12 χρόνια, στα στρουμφάκια που έκανα τον Χαχανούλη και τον γκρινιάρη γύρω στα 15 χρόνια χρόνια, τον Τουίτι, στο Γουίνι που κάνω το μικρό γουρουνάκι, τον παπαγάλο στον Αλαντίν τον Ζάζου στον βασιλιά των Λιονταριών, τον μπισκοτούλη στον Σρεκ και πολλούς ακόμα ήρωες. Αυτό που με βοήθησε στην μεταγλώττιση είναι η φωνή μου που μπορεί εύκολα και αλλάζει από ψηλή σε χοντρή, από αντρική σε γυναικεία και αυτό δημιούργησε την προϋπόθεση να με ζητάνε σε πολλές μεταγλωττίσεις και να κάνω διαφορετικές φωνές  που δεν καταλαβαίνει ο άλλος ότι τις κάνει ο ίδιος άνθρωπος. Από πολύ μικρό παιδάκι μου άρεσε να κάνω τις φωνές του καραγκιόζη. Με ιντριγκάρει η μεταγλώττιση γιατί προσπαθείς μέσα από τα κινούμενα ή και τα ζωντανά να κάνεις έναν ήρωα που δεν είσαι εσύ, βάζεις τη φωνή σου και σε πολλές περιπτώσεις η ελληνική φωνή είναι πιο ενδιαφέρουσα από την αμερικάνικη. Εγώ πιστεύω ότι εμείς κάνουμε πιο καλή μεταγλώττιση από τους ξένους».

«Είναι απολαυστικό γιατί είναι σαν παιχνίδι. Κυνηγάς να δώσεις φωνή και ψυχή σε κάποια όντα τα οποία συνήθως δεν είναι άνθρωποι, είναι ζωάκια, παρακολουθώντας την διάθεσή τους. Κυνηγάς να το ζωντανέψεις και όλη αυτή η διαδικασία είναι πολύ ευχάριστη. Χρειάζεται να έχεις την εγρήγορση που χρειάζεται ένα παιχνίδι ευφυΐας, γρηγοράδας και ικανοτήτων κι αυτό κάνει την διαδικασία απολαυστική».

«Ο πιο γνωστός μου χαρακτήρας είναι ο βασιλιάς Τζούλιαν στην Μαγαδασκάρη. Είναι ένας χαρακτήρας που μιλάει με ινδική προφορά. Εμείς εδώ ινδική προφορά δεν έχουμε και την πήγα λίγο στου “γύφτου” την προφορά. Ουσιαστικά εγώ του την έδωσα αυτή την φωνή και είχε και πολύ μεγάλη επιτυχία. Φυσικά δεν με αναγνωρίζει κανείς. Την βρίσκω συναρπαστική την εμπειρία της μεταγλώττισσης. Μου αρέσει πολύ. Είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι φαντάζεται κάποιος γιατί έχεις μπροστά σου μια οθόνη και εκεί που ανοιγοκλείνει το στόμα του ο χαρακτήρας που κάνεις την φωνή του, πρέπει να ανοιγοκλείσεις έχοντας στη φωνή σου όλη αυτήν την ηθοποιία που χρειάζεται για να βγει όλο αυτό το συναίσθημα της εκάστοτε στιγμής. Ο χαρακτήρας που είχε εγώ ήταν πολύ αστείος ο οποίος με έκανε και εμένα να γελάω. Για άλλη μία δουλειά μου για την οποία είμαι περήφανος είναι για τα Σούπερ Ζωάκια (Wonder Pets). Είναι μία πολύ ωραία σειρά προσχολικής ηλικίας που έχει πάρει και βραβείο Emmy και μέσα από το τραγούδι προάγει την ομαδική δουλειά και διάφορες αξίες της ζωής. Έκανα την προσαρμογή όλα αυτά τα τραγούδια που ήταν στα αγγλικά να γίνουν στα ελληνικά ήταν πάρα πολύ δύσκολο».

«Εγώ το κάνω με πολλή αγάπη. Δεν πας εκεί σαν δουλειά, πας εκεί με πάρα πολλή όρεξη. Στο Frozen είχα δουλέψει με την κα Πλακίδη και τον κ. Ηλία Ζερβό και έκανα τον Όλαφ ήταν μικρός ο ρόλος και ήταν γρήγορο το γύρισμα ενώ στον “Αρχηγό από Κούνια”, μας πήρε 12 μέρες. Ήταν χαρά. Έχει την δυσκολία του. Πρέπει οι συλλαβές να πέφτουν πάνω στα χείλια. Κι ενώ πίστευα ότι θα είμαστε χαμένοι στη μετάφραση, θεωρώ ότι το επίπεδο της μεταγλώττισης στην Ελλάδα σε κινούμενα σχέδια είναι πολύ καλό. Ήταν επίσης εξαιρετικός ο Νίκος, που έκανε τον κακό τον αντίπαλο μου στην ταινία “Αρχηγός από Κούνια” ο Χρήστος ο Ράπτης ένα πιτσιρίκι 12 ετών το οποίο τα έλεγε καλύτερα και από εμένα. Εννοείται ότι έχω δώσει τη φωνή μου στο απόλυτο ελληνικό κινούμενο σχέδιο το «Oυκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» μαζί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη και τον Λευτέρη Ελευθερίου».

«Οι ταινίες animation έχουν μία ιδιαιτερότητα. Δεν χρησιμοποιείς το σώμα σου που συνήθως το χρησιμοποιείς στο θέατρο στον κινηματογράφο ή όταν παίζεις για μία ταινία στη τηλεόραση. Εδώ με την φωνή ζωντανεύεις έναν ήρωα που τον βλέπεις. Έχουμε τον ήρωα, έχουμε τις αντιδράσεις του και πρέπει να μπούμε στην “ψυχολογία” του. Το καρτούν από τη φύση του είναι κάτι παράλογο, είναι κάτι περίεργο, είναι λίγο μαγικό, λίγο σουρεάλ δεν γίνεται να μιλάει και να φέρεται ανθρώπινα. Να που γίνεται όμως κι αυτό μας μαγεύει σαν ηθοποιούς. Έχω κάνει τέσσερις μεγάλες ταινίες animation στην Ελλάδα το “Ψηλά στον Ουρανό”, το “Εγώ ο Απαισιότατος”, το “Μπαμπούλες Πανεπιστημίου” και τελευταία τους “Πελαργούς”. Όλοι μου άρεσαν να πω την αλήθεια ο Μάικ που έκανα στους “Μπαμπούλες Πανεπιστημίου” ήταν λίγο πιο αγαπητός από όλους».

«Είναι μία όχι εύκολη εμπειρία, ιδιαίτερα για μένα που δεν είναι και η δουλειά μου. Θέλει πολλή συγκέντρωση και πολλές επαναλήψεις για να κολλήσει ο ελληνικός λόγος πάνω στον αγγλικό. Από μόνο του είναι μία πρόκληση αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο και πάρα πολύ ενδιαφέρον σαν εμπειρία γιατί όταν βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έχεις δώσει ζωή σε μία λαμαρίνα γιατί το «Car» της Σάλι είναι αυτοκινητάκι. Είμαι και πολύ τυχερή γιατί συνεργάστηκα σε ένα καστ με τον Σάκη Ρουβά, τον Τάσο Κοντογιαννίδη που είναι φανταστικοί και το χάρηκα πάρα πολύ. Δεν άλλαξα τη φωνή μου καθόλου. Στο Cars όπως και στο αμερικάνικο που μιλάει η Ellen De Generes θέλουν τις κλασικές φωνές των ανθρώπων που έχουν επιλεχθεί, δεν θέλουν να αλλάζουν τις φωνές τους».

«Έχω ερμηνεύσει πολλούς ρόλους, ούτε εγώ τους θυμάμαι. Barbie , Elsa, Mrs. Potts, Happy Feet , Ariel , Cronk, ε λοιπόν, τολμώ να πω ότι, απολαμβάνω περισσότερο να ερμηνεύω την “κακιά της ιστορίας”! Οι “καλές” μοιάζουν πολύ μ’ εμάς τους απλούς ανθρώπους και τις βαριέμαι! Το βρίσκω συναρπαστικό να δανείζω τη φωνή μου σ’ ένα καρτούν! Όμως πάντα έχω εκείνο το γλυκό σφίξιμο στο στομάχι όταν κάθομαι ανάμεσα στους θεατές και βλέπουμε όλοι μαζί το τελικό αποτέλεσμα. Οι γρήγορες διαδικασίες που γίνονται μέσα σου τη στιγμή που έρχεται η ώρα να μιλήσεις, να εκφράσεις τα συναισθήματα του ήρωα, το στοίχημα να αποδόσεις με την υποκριτική σου και τον τρόπο εκφοράς του λόγου, με μοναδικό εργαλείο τον ήχο της φωνής σου, όλα αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο θεατής και δεν έχουν ειπωθεί ποτέ για τον ίδιο τον ήρωα ή την πλοκή της ιστορίας. Λατρεύω τη μεταγλώττιση και γι΄ αυτό, όχι μόνο την ασκώ, αλλά και την διδάσκω, σε ολιγομελή τμήματα στην πρώτη σχολή για το μιούζικαλ στην Ελλάδα που δημιουργήσαμε στο Ν. Ηράκλειο και ακούει στο όνομα Pmtp (Professional Musical Theater Performance)! Οι μαθητές μου το διασκεδάζουν πολύ και ήδη τα πρώτα καλά δείγματα της δουλειάς μας φάνηκαν με την συμμετοχή τους στην» Πεντάμορφη και το Τέρας», όπου ερμήνευσαν μικρούς ρόλους κατόπιν έγκρισης από την Disney, φυσικά.

«Είναι μία απίστευτη εμπειρία και κάτι που θαύμαζα από παιδί. Τελευταία έχω κάνει μεταγλωττίσεις για τα Smurfs, τα Angry Birds, το Hotel Transylvania (Ξενοδοχείο για Τέρατα), τον Μικρό πρίγκιπα. Όταν ήμουν πιτσιρικάς πίστευα ότι αυτά έτσι όντως μιλάνε και όντως υπάρχουν. Και μάλιστα όταν έκλεινα την τηλεόραση πίστευα ότι κοιμόντουσαν κάπου μέσα στην τηλεόρασή μου όλα αυτά τα animation πλασματάκια. Είναι συναρπαστικό γιατί σκέψου ότι μπορεί ένας άνθρωπος που είναι φτιαγμένος από σάρκα να πετάει, να γίνει πουλί, να γίνει στρουμφάκι ή να γίνεται μικρός πρίγκιπας, να έχει συναισθήματα και να μηνύματα να περάσει ή να γίνει ένα ή και πολλά τερατάκια. Γενικά το νιώθεις, το ζεις μπαίνεις μέσα σε αυτό. Εάν δεν το κάνεις δεν μπορείς να αποδόσεις στη μεταγλώττιση είσαι κομμάτι αυτού.

Παίρνουμε ακόμα και τους μορφασμούς που κάνει ο χαρακτήρας. Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει ο σκηνοθέτης αυτοί μας καθοδηγούν και δίνουν τον οδηγό εμείς μετά από πάνω και μιμούμαστε επί της ουσίας. Πρέπει να ακολουθήσουμε τα χείλη τους μορφασμούς να προσαρμόσουμε τον εαυτό μας πάνω στον χαρακτήρα τον οποίο υποδυόμαστε. Γίνεται casting φωνών και μετά τον παντρεύεσαι τον ρόλο, τον όπως τον γκρινιάρη στην ταινία τα «Στρουμφάκια». Υπάρχουν άνθρωποι που έχω συνομιλήσει στο κινούμενο αλλά δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Με την Στρουμφίτα έχουμε κάτσει στο ίδιο παγκάκι, έχουμε ανταλλάξει κουβέντες αλλά δεν την γνωρίζω προσωπικά».