Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες περιλαμβάνουν 32 αγωνίσματα, αλλά στην αρχαία Ελλάδα οι αθλητές αγωνίζονταν σε λιγότερα αθλήματα, που όμως μπορούσαν να γίνουν περισσότερο απαιτητικά ή και επικίνδυνα.
Αρχικά, ξεχώρισε το πένταθλο που αποτελούνται από πέντε επί μέρους αγωνίσματα: τροχάδην, άλμα, πάλη, δισκοβολία και ακόντιο. Σε αυτό συμμετείχαν οι πιο φημισμένοι αθλητές και ξεχώριζαν για την «καλαισθησία του αρμονικά γυμνασμένου σώματος».
Έπειτα, περιλαμβάνονταν οι αγώνες δρόμου, που χωρίζονταν σε τρία αγωνίσματα. Το «στάδιον» ήταν το πρώτο άθλημα με τους αθλητές να τρέχουν για περίπου 200 μέτρα εντός του σταδίου, από τη γραμμή εκκίνησης μέχρι τον τερματισμό. Στη συνέχεια ακολουθούσε ο δίαυλος, που ήταν η διπλάσια απόσταση από το «στάδιον», καθώς οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να επιστρέψουν στη γραμμή εκκίνησης για να τερματίσουν.
Τρίτο, ήταν ο δόλιχος που ξεκινούσε από το στάδιο και κατέληγε σε αυτό, με τους αθλητές στο ενδιάμεσο να τρέχουν στους δρόμους της αρχαίας Ολυμπίας, καλύπτοντας μια απόσταση περίπου 4.800 μέτρων. Αυτό ήταν και το λιγότερο δημοφιλές αγώνισμα, γιατί ήταν δύσκολο να το παρακολουθήσει κάποιος, ενώ υπήρχε κίνδυνος να κλέψουν με μεγαλύτερη ευκολία οι αθλητές.
Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ολυμπιακής Επιτροπής, το άλμα εις μήκος και ο δίσκος κατείχαν εξέχουσα θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας, όπως και η πάλη με την πυγμαχία.
Το σκληρότερο, αλλά και από τα πιο δημοφιλή αθλήματα στους Αγώνες ήταν το παγκράτιο, που συνδύαζε πάλη και πυγμαχία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι αθλητές μπορεί να πέθαιναν από τη βαναυσότητα των χτυπημάτων.
Επίσης, οι Ολυμπιακοί περιλάμβαναν ιπποδρομίες και αρματοδρομίες, με τις τελευταίες να ξεχωρίζουν, γιατί τα άρματα ήταν συνδεδεμένα με τους Θεούς του Ολύμπου. Μάλιστα, στις αρματοδρομίες δεν ξεχώριζε μόνο ο αθλητής που κέρδιζε, αλλά και ο χορηγός του άρματος, αφού θεωρούνταν πως είχε την εύνοια των Θεών.
