Το Μουντιάλ 1994, το οποίο έγινε στις ΗΠΑ, υποτίθεται ότι θα ήταν η μεγαλύτερη γιορτή για την Εθνική Ελλάδας, η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της είχε πάρει την πρόκριση για την τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσει στον πρώτο της αγώνα την Αργεντινή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, σε ένα 90λεπτο στο οποίο γράφτηκε όντως ιστορία αλλά όχι όπως θα θέλαμε εμείς…
Στις 21 Ιουνίου 1994, μπροστά σε 54.456 θεατές στο κατάμεστο Foxboro Stadium της Μασαχουσέτης, η Εθνική Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της παρατάχθηκε σε έναν αγώνα Μουντιάλ. Απέναντί της, η Αργεντινή, η οποία στα προηγούμενα δύο Παγκόσμια Κύπελλα είχε φτάσει στον τελικό, έχοντας μία νίκη (1986) και μία ήττα (1990) εκεί. Ήταν η Αργεντινή του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, του Κλαούντιο Κανίγια, του Ντιέγκο Σιμεόνε, του Φερνάντο Ρεδόντο, του Αμπέλ Μπάλμπο, του Ρομπέρτο Αγιάλα, του Νέστορ Σενσίνι και πόσων ακόμη… Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν η Αργεντινή του Μαραντόνα.
Ο Ντιέγκο, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, είχε κάνει έναν τιτάνιο αγώνα για να χάσει κιλά και να είναι σε θέση να αγωνιστεί, δίνοντας μάχη για να ξαναβρεί τη φόρμα του. Και σύμφωνα με όσα έλεγαν οι συμπαίκτες του, την είχε βρει. Αυτό, δυστυχώς για την Ελλάδα, θα αποδεικνυόταν κόντρα στην Εθνική ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια, ο οποίος είχε επιλέξει τον Γιώτη Τσαλουχίδη ως αυτόν που θα αναλάμβανε το μαρκάρισμα του «Ντιεγκίτο». Με κάθε σεβασμό προς τον παλαίμαχο Έλληνα ποδοσφαιριστή, αυτό ακούγεται κάπως. Και το κακό ήταν ότι… αποδείχθηκε και κάπως, κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης.
Αυτό το μάτι που γυαλίζει…
Όταν, λοιπόν, οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν για την έναρξη του αγώνα, στην Ελλάδα είχαν… νεκρώσει όλοι οι δρόμοι. Αντιθέτως, κάθε σπίτι, κάθε καφετέρια, κάθε καφενείο είναι γεμάτα κόσμο για να δουν την Ελλάδα που… ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα θαύματά της, όπως έλεγε και το τραγουδάκι που είχε βγει για το Μουντιάλ 1994. Δύο λεπτά μετά την έναρξη, όμως, τα τραγούδια είχαν σταματήσει, η χαρά είχε εξαφανιστεί και η ανησυχία έκανε την εμφάνισή της. Δύο λεπτά, βλέπετε, χρειάστηκε η Αργεντινή για να κάνει το 1-0 με τον Μπατιστούτα και από εκεί και πέρα δεν υπήρχε γυρισμός.
Η ιστορία, τελικά, έγραψε ότι η Ελλάδα στον πρώτο της αγώνα σε Παγκόσμιο Κύπελλο ηττήθηκε με 4-0 από την Αλμπισελέστε. Η ιστορία, όμως, έγραψε και κάτι άλλο, το οποίο ξεπερνάει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Έγραψε ότι εκείνη την ημέρα, στο 60ο λεπτό της αναμέτρησης, ο Μαραντόνα θα έβαζε αυτό που τελικά θα ήταν το τελευταίο του γκολ σε Μουντιάλ. Και τι γκολ ήταν… Ο Pibe de Oro και οι συμπαίκτες του πραγματικά έκρυψαν τη μπάλα αλλάζοντάς τη με τρελή ταχύτητα και τεχνική, για να την εμφανίσει τελικά ο Ντιέγκο στο παραθυράκι της εστίας του Μήνου. Και αμέσως μετά, ο πανηγυρισμός…
Βγάζοντας όλη την πίεση που ένιωθε τους προηγούμενους μήνες, όλη την οργή του για όσα είχε αντιμετωπίσει με την κοκαΐνη, ο Μαραντόνα με μάτι που γυαλίζει κατευθύνεται προς την κάμερα σε κατάσταση έκστασης βγάζοντας μια κραυγή. Ήταν ένας πανηγυρισμός που μνημονεύεται ακόμη και σήμερα, ένας πανηγυρισμός που έδειχνε σε όλο τον κόσμο ότι ο Ντιέγκο είχε επιστρέψει. Ένας πανηγυρισμός που θα… πάγωνε λίγες μέρες μετά, όταν η FIFA θα ανακοίνωνε μετά το Αργεντινή – Νιγηρία ότι ο Μαραντόνα βρέθηκε θετικός σε χρήση εφεδρίνης, μπαίνοντας έτσι άδοξο τέλος στην καριέρα του με την εθνική ομάδα της χώρας του.
Με τη φανέλα της οποίας, το τελευταίο του γκολ ήταν αυτό που… δεν πρόλαβε να δει ο Μήνου σε εκείνο το 4-0 επί της Ελλάδας στη Μασαχουσέτη.
