Μεγάλωσε δείχνοντας εμπιστοσύνη στις υπόλοιπες αισθήσεις της καθώς είναι τυφλή. Της αρέσει να παλεύει χωρίς όμως να πονάει τους άλλους και δεν χάνει το χαμόγελό της με οποιαδήποτε δυσκολία κι αν έρθει αντιμέτωπη. Στα 25 της διέπρεψε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, λατρεύει το τραγούδι και το κανονάκι ενώ σπουδάζει Νομική. Η Δώρα Πασχαλίδου είναι μια τζουντόκα που δεν πτοείται εύκολα και ξέρει πως κανένα εμπόδιο στη ζωή δεν είναι αξεπέραστο.
Ασχολείται με το τζούντο τα τελευταία επτά χρόνια και αφορμή για να μπει πρώτη φορά στο τατάμι ήταν ο δάσκαλός της Θεόκλητος Παπαχρήστος όπως εξηγεί «ένας σπουδαίος αθλητής και τέσσερις φορές Παραολυμπιονίκης για τον οποίο αισθάνομαι πολύ περήφανη».
– Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τζούντο και γιατί θεωρείς το συγκεκριμένο άθλημα ξεχωριστό;
Με το τζούντο ξεκίνησα να ασχολούμαι πριν από επτά χρόνια. Γνώριζα τον δάσκαλό μου Θεόκλητο Παπαχρήστο που είναι τέσσερις φορές Παραολυμπιονίκης από παλαιότερα.
Κάποια λοιπόν στιγμή μου είπε πως θα ασχοληθεί με το τζούντο και χωρίς να το σκεφτώ και πολύ του είπα “θα είμαι η πρώτη σου μαθήτρια”. Το τζούντο πάντα μου άρεσε σαν άθλημα. Γενικά μου αρέσει να παλεύω αλλά όχι να χτυπάω. Το τζούντο βασίζεται σε σύστημα μοχλών, μπορείς να παλεύεις χωρίς να πονάς κάποιον, είναι ξεχωριστό.
– Πόσο δύσκολο ήταν το «ταξίδι» για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο;
Γενικότερα η πορεία των επτά χρόνων από την αρχή δηλαδή μέχρι να φτάσω στο Τόκιο ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Προπονήσεις, σκληρή δουλειά και μεγάλη προσπάθεια.
Μόλις αποφασίσαμε να πάω στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο ξέραμε και εγώ και ο δάσκαλός μου πως θα έπρεπε να προσπαθήσω πολύ γι’ αυτό άλλωστε και όταν τα κατάφερα η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη.
Ήταν απίθανο το να βρίσκομαι σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση και ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Στη διοργάνωση που είναι σημείο “κλείδι” και σταθμός για κάθε αθλητή. Υπήρχαν βέβαια και αρκετές έξτρα δυσκολίες λόγω του κορονοϊού. Τα πράγματα ήταν πολύ περιορισμένα. Δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορούμε καθόλου χωρίς μάσκες, να είμαστε πολλοί συγκεντρωμένοι σε έναν χώρο, είχαμε ακόμη και διαχωριστικά πλέξιγκλας στους διαδρόμους του γυμναστηρίου. Μπορεί να ήταν αρκετά απόμακρα λόγω του covid αλλά κρατάω τα όμορφα. Δυστυχώς δεν είχα τον προπονητή μου μαζί κι αυτό με ζόρισε πολύ.
– Λες ότι το τζούντο σε δίδαξε πολλά. Ποια είναι αυτά και πώς συνδέονται με το πρόβλημα όρασής σου;
Το τζούντο με έμαθε αρκετά πράγματα. Με δίδαξε να είμαι ακόμη πιο δυνατή αλλά κυρίως μού έδειξε το τρόπο για να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα τα οποία θέλουν τον δικό τους αγώνα. Μέσω του αθλήματος έμαθα να αγωνίζομαι και στη ζωή όπως στον αγωνιστικό χώρο.
Η απώλεια της όρασης μου είναι ένα πρόβλημα από τα πολλά που έχω σαν άνθρωπος, όπως άλλωστε και όλοι μας. Το αντιμετωπίζω ως ένα από τα άλλα γιατί έχω πολύ σημαντικότερα προβλήματα στην καθημερινότητά μου. Είναι βέβαια κάτι που σαφώς δυσκολεύει τα πράγματα ιδιαίτερα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα όπου οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν και έχουν μία άλλη κουλτούρα και αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Λόγω της εμπειρίας μου από τα ταξίδια που έχω κάνει έχω διαπιστώσει πως οι άνθρωποι σε άλλες χώρες έχουν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης. Στο εξωτερικό δεν χρειάζεται καν να σκέφτεσαι ότι έχεις πρόβλημα όρασης.
Το πρόβλημα το έχω αλλά ποτέ δεν με έκανε να τα παρατήσω και να παραιτηθώ από κάτι. Δεν θα πρέπει να μας πτοεί το κάθε θέμα που προκύπτει γιατί είναι πολύ πιθανό να έρθουμε αντιμέτωποι με μεγάλα θέματα. Παροτρύνω τον κόσμο να αθλείται να γυμνάζεται γιατί κάνει καλό στο νου και στην ψυχή όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Να μην καθόμαστε στον καναπέ, να αξιοποιούμε κάθε στιγμή, να μαζεύουμε τα όμορφα και κάθε μέρα να προχωράμε πιο δυνατοί.
– Ποια είναι τα εμπόδια που αντιμετωπίζεις λόγω της απώλειας της όρασής τους σε αθλητικό επίπεδο αλλά και στην καθημερινότητά σου;
Στον αθλητισμό λόγω της απώλειας της όρασης το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζω είναι ότι έχουμε ξεχωριστή ομοσπονδία από τους αρτιμελείς με αποτέλεσμα να περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό η αθλητική δραστηριότητα. Δηλαδή ενώ προπονούμαι μόνο με βλέποντες δεν μπορώ να αγωνιστώ μαζί τους κι αυτό μου στερεί τη μεγάλη ποικιλία, την περισσότερη αγωνιστική εμπειρία που θα μπορούσα να αποκτήσω. Αφού τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα στον πρωταθλητισμό των αρτιμελών πόσο μάλλον των ατόμων με αναπηρία.
Φυσικά η απώλεια της όρασής μου στέκεται εμπόδιο και στην καθημερινότητά μου κυρίως στη μετακίνηση. Οι υποδομές στην Ελλάδα για άτομα με αναπηρία είναι δυστυχώς μηδαμινές.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα για εμένα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κόσμος τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Το σημαντικότερο είναι τους ανθρώπους να μην τους ξενίζει η αναπηρία γιατί είναι τόσο εύκολο να επέλθει. Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο εάν σκεφτεί κανείς με πόσους τρόπους έχουν βρεθεί οι άνθρωποι στην αναπηρία.
Και οι αρτιμελείς και όσοι έχουν αναπηρία θα πρέπει να είναι πιο ανοιχτοί και συναναστρέψιμοι, να μην υπάρχει διαχωρισμός.
– Δικηγορία η τζούντο;
Τζούντο χωρίς δεύτερη σκέψη. Η νομική είναι μια επιστήμη που διάλεξα με μεγάλη θέρμη στην παιδική μου ηλικία. Το ήθελα από μικρό παιδί αλλά μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ονειρευόμουν. Δεν την χαρακτηρίζω ”κακή” σαν επιστήμη αλλά δεν συνάδει με τα δικά μου δεδομένα.
Εκτός των άλλων ασχολούμαι από πολύ μικρή με το τραγούδι και το κανονάκι ένα πάρα πολύ όμορφο και σπάνιο μουσικό όργανο. Είναι κάτι που λατρεύω να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο. Δεν το κάνω μόνο σαν χόμπι το έχω εντάξει στην καθημερινότητά μου.
– Στο τατάμι αγωνίζεσαι και με αθλήτριες που δεν έχουν ολική απώλεια όρασης. Είναι πιο δύσκολες αντίπαλοι; Έχουν πλεονέκτημα απέναντί σου;
Είναι πλεονέκτημα των αντιπάλων μου με μερική όραση το να αγωνίζονται μαζί μου στο τατάμι όμως είναι και προς δικό μου όφελος.
Παίζοντας με άτομα που έχουν περισσότερη όραση από εμένα μαθαίνω πιο γρήγορα να εξελίσσομαι και να αντιμετωπίζω διαφορετικά έναν αγώνα. Είναι μία πρόκληση και μου αρέσει.
– Ισχύει το όταν μας λείπει μια αίσθηση αναπτύσσουμε τις υπόλοιπες;
Ναι ισχύει. Όταν μας λείπει μία αίσθηση αναγκαζόμαστε να αναπτύσσουμε τις υπόλοιπες. Έχοντας έλλειψη μας αίσθησης αναγκαστικά ενεργοποιούνται και γίνονται πιο δυνατές οι υπόλοιπες.
Κάποιος που δεν βλέπει δεν σημαίνει όμως για παράδειγμα πως ακούει καλύτερα. Έχει εξασκήσει περισσότερο την ακοή του με αποτέλεσμα να τα πιάνει όλα πιο εύκολα.
- Τις φωτογραφίες παραχώρησε στο Newsbeast η Δώρα Πασχαλίδου
