Κέλλυ Λουφάκη: Κερδίζει με το σπαθί της το μετάλλιο της ζωής

Στα 37 της έτη και με σύμμαχο το σπαθί της η Κέλλυ Λουφάκη αποδεικνύει σε όλους πως ξέρει να μάχεται με τις ατυχίες που επιφυλάσσει η ζωή, δείχνοντας πως όλα μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να το θέλουμε με την ψυχή μας. Πρωταθλήτρια της ξιφασκίας σε αμαξίδιο, με ξίφος μονομαχίας, συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς του Ρίο το 2016. Έχει κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Καναδά με σπάθη και διεκδικεί την πρόκρισή της για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο.

Η ζωή της άλλαξε το καλοκαίρι του 2012. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα στην ιδιαίτερη πατρίδα της τη Χίο καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Τότε όμως πήρε τη μεγάλη απόφαση να ασχοληθεί με την ξιφασκία. Μια απόφαση που τη δικαίωσε και την έκανε να μείνει στην ιστορία ως η πρώτη Ελληνίδα ξιφομάχος που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία τη συναντήσαμε στο σπίτι της να μας «ξεναγεί» στη ζωή της. Ανοίγοντας δεκάδες άλμπουμ μας έδειξε φωτογραφίες από τους αγώνες, τις προπονήσεις αλλά ακόμη και την πασαρέλα καθώς την έχουμε δει και σε επιδείξεις μόδας σε ρόλο μοντέλου.

Η Κέλλυ Λουφάκη έγινε ακόμη και φιγούρα lego την οποία έφτιαξε γι’ αυτή ο μικρός της φίλος Πάνος, ένα παιδί που όταν την είδε στο αμαξίδιο και έμαθε την ιστορία της θέλησε να της κάνει το δικό του δώρο.

Εξηγώντας πώς έπιασε στα χέρια της πρώτη φορά ξίφος μετά το τροχαίο που είχε και έπειτα από παρότρυνση του φυσικοθεραπευτή της, επεσήμανε πως στη δύση του 2019 «η Ελλάδα παραμένει μια χώρα χωρίς τις απαιτούμενες υποδομές για τα ΑμεΑ».

Ως πρέσβειρα του ευρωπαϊκού προγράμματος Be Active, που θέλει τους πολίτες ενεργούς και μακριά από τον καναπέ πέρυσι έτρεξε για πρώτη φορά 42 χιλιόμετρα στον Μαραθώνιο του Παρισιού, αναφέροντας πως ήταν ένα challenge και ένας στόχος τον οποίο κατάφερε.

Η σχέση της με τους άνδρες δεν άλλαξε και συνεχίζει τη ζωή της κανονικά ενώ παράλληλα εξηγεί πως η μάσκα που φοράει την ώρα του αγώνα τη βοηθά να κρύβει τις κινήσεις της από τον αντίπαλό της αλλά είτε με αυτή, είτε χωρίς αυτή νιώθει πανίσχυρη.

– Πώς άλλαξε η ζωή σου μετά το ατύχημα;

Μετά από εννέα μήνες νοσηλείας σε κρατικό νοσοκομείο και σε κέντρο αποκατάστασης επέστρεψα στο σπίτι μου και στον έναν χρόνο από το ατύχημα στην εργασία μου, στην τράπεζα δηλαδή που εργαζόμουν και πριν. Αλλάξαν όλα πρακτικά. Το ντύσιμο, οι μεταφορές, αυτό ήταν κυρίως το δύσκολο κομμάτι μέχρι να το μάθω και να προσαρμοστώ για να μπορώ να είμαι ανεξάρτητη.

– Τι σου λείπει περισσότερο από τη ζωή σου πριν το ατύχημα;

Αυτό το οποίο μου λείπει είναι πως δεν μπορώ να χορέψω όπως πριν. Υπάρχει και ο χορός με το αμαξίδιο αλλά δεν είναι το ίδιο.

– Η αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντι σου; Υπάρχει κοινωνικός ρατσισμός;

Δεν έχω βιώσει κάτι τέτοιο. Ούτε ρατσισμό, ούτε το λεγόμενο bullying. Νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με το τι βγάζεις προς τα έξω. Όταν βγάζεις μια μιζέρια, μια λύπηση αντίστοιχα θα την εισπράξεις. Δεν θεωρώ πως βγάζω κάτι τέτοιο, οπότε μέχρι στιγμής δεν το έχω εισπράξει. Δεν θα το επέτρεπα βέβαια γιατί ό,τι έκανα πριν το κάνω και τώρα, ίσα ίσα που η καθημερινότητά μου σε σχέση με το παρελθόν έχει εμπλουτιστεί. Το να είμαι σε αμαξίδιο είναι για εμένα απλά ένας τρόπος να κυκλοφορώ.

– Τι θεωρείς πως πρέπει να κάνουν τα άτομα που αντιμετωπίζουν κάποια παρόμοια δυσκολία με εσένα;

Αφού το αποδεχτούν και περάσουν τη διαδικασία της στεναχώριας, όπως πολλοί λένε την περίοδο του «γιατί σε εμένα», να το αποδεχτούν συνεχίζοντας τη ζωή τους δημιουργικά, με ότι έχει να κάνει αυτό, είτε με κάποια εργασία, είτε κάποια ενασχόληση με τον αθλητισμό ή την τέχνη… με οτιδήποτε. Σημασία έχει να πιστέψουν στον εαυτό τους.

– Η σχέση σου με το αντίθετο φύλο; Πώς σε βλέπουν οι άνδρες;

Δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως. Μην σου πω πως τώρα μπορεί να έχω και περισσότερες κατακτήσεις.

– Σε έχουμε δει και σε ρόλο μοντέλου. Πώς ήταν η μετάβαση από το γήπεδο στην πασαρέλα;

Το έχω ήδη κάνει τρεις φορές. Η πρώτη ήταν στο Ναύπλιο μαζί με άλλους αθλητές. Τότε ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε επίδειξη μόδας με πρωταγωνιστές άτομα με αναπηρία και είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Οι άλλες δύο ήταν σε επιδείξεις με επαγγελματίες μοντέλα αλλά και άτομα με αναπηρίες πάντα βέβαια για φιλανθρωπικό σκοπό. Ήταν ωραία εμπειρία και μια αρχή για τη χώρα μας καθώς στο εξωτερικό αποτελεί μια εικόνα που τη συναντούμε πολύ συχνά σε επιδείξεις μόδας.

– Υποδομές στην Ελλάδα για άτομα με αναπηρίες υπάρχουν;

Όχι δεν υπάρχουν δυστυχώς, αλλά παράλληλα υπάρχει και έλλειψη παιδείας. Όλα ξεκινούν από το σπίτι και το σχολείο. Έχουμε μάθει να μην σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, όχι μόνο τα άτομα που μπορεί να βιώνουν κάποια αναπηρία. Δεν υπάρχει σεβασμός. Αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ είναι πως όταν θέλω να βγω έξω σκέφτομαι που θα πάω, εάν είναι προσβάσιμο το μαγαζί, εάν υπάρχει προσβάσιμη τουαλέτα. Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής περίεργο, μπορεί να είναι προσβάσιμο το μαγαζί και να μην είναι η τουαλέτα. Αυτό είναι το οξύμωρο στην υπόθεση. Δεν είναι όμως μόνο διασκέδαση το φαγητό και το ποτό. Τα σινεμά πλέον είναι προσβάσιμα αλλά τα θέατρα όχι όλα. Παίρνω τηλέφωνο για εισιτήριο και μου λένε «συγγνώμη έχουμε σκάλες δεν μπορείτε να έρθετε». Παράλληλα, ο καθένας παρκάρει όπου θέλει κλείνοντας τις ράμπες, τα πεζοδρόμια και τα πάρκινγκ αναπήρων. Είμαστε πολύ πίσω στη συμπεριφορά προς τα άτομα με αναπηρίες παρόλο που η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Έχω ταξιδέψει πολύ και σε άλλες χώρες βλέπω πολλούς ανθρώπους με αμαξίδια να κυκλοφορούν κανονικά στους δρόμους γιατί μπορούν πιο εύκολα να το κάνουν.

– Είναι θέμα ευκολίας και υποδομών; Ή οι άνθρωποι που βιώνουν κάποιο πρόβλημα κλείνονται στο σπίτι τους λόγω της κατάστασής τους;

Σαφώς και λόγω της ψυχολογίας τους μπορεί να κλειστούν αλλά έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του κάθε ατόμου, την προσωπικότητα του και εάν έχει αποδεχτεί το πρόβλημά του. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι πολλά χρόνια σε αμαξίδιο ή όχι μόνο σε αμαξίδιο γιατί δεν υπάρχει μόνο αυτή η μορφή αναπηρίας και να μην έχουν αποδεχτεί τι συμβαίνει. Δηλαδή να έχει το ίδιο το άτομο το λεγόμενο κόμπλεξ γιατί η αναπηρία είναι ταμπού. Όταν δεν δεχόμαστε οι ίδιοι τα προβλήματά μας πώς να τα αποδεχτούν οι άλλοι;

– Τι σημαίνει για σένα η μάσκα που φοράς στους αγώνες εκτός από προστασία; Νιώθεις πως είσαι μια άλλη; Αισθάνεσαι πιο δυνατή; 

Υπάρχουν άνθρωποι που φοράνε μια μάσκα, εικονικά μάσκα, γιατί είναι διπρόσωποι και δείχνουν έναν άλλον εαυτό. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που φορούν μια μάσκα γιατί δεν θέλουν να δείξουν προς τα έξω το πως νιώθουν, το πως αισθάνονται για κάτι. Εγώ νομίζω πως ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Πολλοί μου λένε είσαι δυνατή και με ρωτούν «δεν στεναχωριέσαι ποτέ;». Φυσικά και στεναχωριέμαι. Ποιος είπε πως δεν έχω κλάψει πως δεν έχω στεναχωρηθεί; Ποιος είπε πως χαίρομαι καθημερινά που είμαι στο αμαξίδιο; Αλλά δεν θέλω να το δείχνω. Θέλω να βγάζω κάτι το θετικό προς τα έξω. Με αυτή την έννοια μου αρέσει να φοράω αυτή τη μάσκα, όχι όμως επειδή είμαι διπρόσωπη. Το να φοράς τη μάσκα είναι ένας τρόπος να κρύβεις αυτό που νιώθεις, αν και παλιά μπροστά από τα μάτια υπήρχε ένα πλαστικό τζαμάκι και μπορούσαν να τα δουν. Η μάσκα φυσικά είναι ένας τρόπος να κρύβεις τις κινήσεις και τους μορφασμούς του προσώπου. Είτε όμως τη φοράω είτε όχι είμαι το ίδιο δυνατή. Καθ´όλη τη διάρκεια του αγώνα αυτόν που έχω απέναντι μου τον βλέπω ως αντίπαλο. Μόλις τελειώσει ο αγώνας μπορεί να είναι και η κολλητή μου.

– Τα σχέδια σου για το μέλλον; 

Βασικά αυτό που θέλω να κάνω είναι να πάρω την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο. Θέλω πολύ να πάω στη δεύτερη Παραολυμπιάδα. Εάν όμως τα καταφέρω θα τα παρατήσω με την ξιφασκία και θα κάνω άλλα πράγματα, όπως να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό και την προσφορά παράλληλα με τη δουλειά μου. Είμαι της άποψης πως όταν φτάνεις σε ένα επίπεδο το οποίο είναι αρκετά υψηλό, όταν είσαι στην κορυφή δεν θα παραμείνεις για μία ζωή εκεί, κάποια στιγμή θα κατέβεις. Θέλω λοιπόν να προλάβω αυτή τη φάση της ζωής μου να μείνω και να με θυμάται ο κόσμος στα καλά μου γιατί μεγαλώνω κιόλας. Από μόνη μου σαν Κέλλυ έχω γράψει τη δική μου ιστορία στην ξιφασκία, δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια «θα πάω στο Τόκιο και θα χτυπήσω μετάλλιο», μακάρι να έρθει. Πρώτα προέχει το να έρθει η πρόκριση η οποία δεν είναι δεδομένη για κανέναν ακόμη. Αφού έρθει η πρόκριση θα δουλέψω πάρα πολύ. Το τι θα γίνει όμως την ημέρα που θα είμαι στο Τόκιο δεν το ξέρει κανείς. Μπορεί να ξυπνήσω και να έχω πυρετό, μπορεί να μην έχω καλή ψυχολογία γι ´ αυτό άλλωστε λέω πως η ξιφασκία είναι ένα άθλημα που βασίζεται κυρίως στο μυαλό και όχι μόνο στην προετοιμασία που έχεις κάνει.

– Θα ήθελες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό από άλλη θέση; Προπονητική ή κάποια άλλη;

Από άλλη θέση ναι, προπονητική όχι. Θα μπορούσα αλλά δεν θα ήταν καθόλου εύκολο με εμένα στο αμαξίδιο και επειδή σίγουρα θα πρέπει να βγάλω και κάποια σχολή προπονητικής. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα οπότε λέω όχι. Αλλά θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό και ήδη μου έχουν γίνει αρκετές προτάσεις.