Την εξομολόγηση του Βραζιλιάνου για τα πέντε παιχνίδια που σημάδεψαν την καριέρα του εξασφάλισε και παρουσιάζει από το τεύχος Δεκεμβρίου του «FFT» τo gazzetta.gr. Γερμανία – Βραζιλία 0-2 (30 Ιουνίου 2002) Στον τελικό του Μουντιάλ του 2002 δεν ξεκίνησα. Ωστόσο, ήμουν τόσο υπερήφανος που αποτελούσα μέλος εκείνου του τρομερού ρόστερ. Ημουν τόσο νευρικός, καθώς αντιμετωπίζαμε έναν από τους πιο δυνατούς ποδοσφαιρικούς αντιπάλους. Οταν όμως ο Ρονάλντο σκόραρε δύο φορές στην επανάληψη, δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι θα νικούσαμε. Ηθελε πέντε λεπτά για να λήξει και ο Φελιπάο (σ.σ.: ο Σκολάρι) γύρισε προς τον πάγκο, με κοίταξε και είπε «μικρέ σήκω, έφτασε η δική σου μεγάλη ώρα». Δεν έκανα καν ζέσταμα. Ετρεξα κατ’ ευθείας στην πλάγια γραμμή, για να μπω στο ματς. Λίγο αργότερα ο διαιτητής σφύριζε τη λήξη και εγώ στεκόμουν δίπλα του ως παγκόσμιος πρωταθλητής. Ημουν μόλις 20 ετών και αισθανόμουν ένα ανεπανάληπτο συναίσθημα.

Λίβερπουλ – Μίλαν 3-3 (25 Μαΐου 2005) Ηταν ένα απίθανο, εκπληκτικό παιχνίδι. Είχαμε γενικότερα απίθανη ομάδα, μα ειδικά μία οπισθοφυλακή από τις καλύτερες όλων των εποχών (Ντίντα, Νέστα, Στάμ, Καφού, Μαλντίνι). Καθώς λοιπόν ο Ερνάν Κρέσπο σκόραρε από δική μου ασίστ για το 3-0, ήμασταν όλοι βέβαοι ότι είχαμε κατακτήσει το τρόπαιο. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ και χάσαμε το τρόπαιο από τη Λίβερπουλ. Αισθάνθηκα σαν να δέχτηκα μπουνιά στο στομάχι τη στιγμή που ο Ντούντεκ έπιανε το πέναλτι του Σεβτσένκο. Σε εκείνον τον τελικό πήρα ένα σημαντικό μάθημα: πως κανένα ματς δεν τελειώνει πριν το σφύριγμα του διαιτητή.  Στα χρόνια που ακολούθησαν πήρα πολλούς τίτλους και νίκησα σε μεγάλα ματς, αλλά εκείνος ο τελικός θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, έστω και για τους λάθος λόγους.

Βραζιλία – Γαλλία 0-1 (1 Ιουλίου 2006) Εχω επιλέξει δύο χαμένα παιχνίδια, επειδή έμαθα πραγματικά πάρα πολλά από αυτά. Εκείνη η Βραζιλία στο Μουντιάλ της Γερμανίας ήταν πραγματικά απίστευτη ομάδα. Ολο το ρόστερ ήταν απίθανο και ειδικά οι Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο, Λούσιο, μα πάνω απ’ όλους ο Ροναλντίνιο, ο οποίος ήταν στα καλύτερα του και είχε κατακτήσει το Champions League με την Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, πέσαμε πάνω στην καλύτερη μέρα του Ζιντάν, ο οποίος οδήγησε τη Γαλλία στον τελικό. Θυμάμαι πως υπήρξε μία στιγμή που χάσαμε σαν ομάδα την αυτοσυγκέντρωση μας και δεχτήκαμε το γκολ. Εκείνο το βράδυ έγινα πιο δυνατός και έκτοτε μπορώ να πω ότι έγινα και καλύτερος, για να πετύχω όλα αυτά που έκανα έκτοτε στην καριέρα μου.

Μίλαν – Λίβερπουλ 2-1 (23 Μαΐου 2007) Ηταν η ρεβάνς που έπρεπε να πάρουμε. Θυμάμαι ότι υπήρχε τόσο μεγάλο κίνητρο για να επαναφέρουμε τα πράγματα σε μία τάξη που είχε χαλάσει με την ήττα του 2005, που δεν γινόταν να το χάσουμε. Και έτσι συνέβη. Ο Πίπο (σ.σ.: Ιντσάγκι) έβαλε ένα στο τέλος κάθε ημιχρόνου, στο δεύτερο από δική μου ασίστ και θεωρήσαμε ότι θα νικήσουμε. Οταν όμως ο Κάιτ μείωσε στο τελευταίο λεπτό, αγχωθήκαμε μην τυχόν και ξαναζούσαμε τον εφιάλτη. Μπορούσα να αισθανθώ την ένταση στην εξέδρα, μα αυτή τη φορά δεν γινόταν να απογοητεύσουμε τους οπαδούς μας. Ηταν τόσο όμορφα. Ηταν η κορυφαία σεζόν της καριέρας μου και ολοκληρωνόταν με το μεγάλο τρόπαιο.

Μπόκα Τζούνιορς – Μίλαν 2-4 (16 Δεκεμβρίου 2007) Οταν κοιτάζει κάποιος το σκορ, νομίζει ότι ήταν ένα εύκολο παιχνίδι, μα μόνο έτσι δεν συνέβη. Ωστόσο, ο τελικός του Μουντιάλ Συλλόγων ήταν άκρως ανταγωνιστικός. Στο 2-1 έβαλα ένα όμορφο γκολ με ατομική ενέργεια, περνώντας τη μπάλα και κάτω από τα πόδια του τερματοφύλακα. Φορούσα ένα μπλουζάκι που έγραφε «I belong to Jesus» και είχα την ευκαιρία να το δείξω. Εκτοτε αυτή η εικόνα με συνοδεύει όπου κι αν έχω πάει, όπου κι αν έχω παίξει. Με το τελικό σφύριγμα πανηγυρίσαμε πραγματικά σαν παιδιά. Και ενώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε ακόμα καλύτερα, ψηφίστηκα κορυφαίος του αγώνα.