Ένας από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από την κινηματογραφική επικράτεια, ένας πραγματικός σερ (χωρίς τίτλους ευγενείας βέβαια) της μεγάλης οθόνης, άφησε το στίγμα του σε αξέχαστες ταινίες.
Ειδικά πλάι στον παντοτινό του φίλο Γουόλτερ Ματάου, με τον οποίο δημιούργησαν το θρυλικό δίδυμο, ο Λέμον θα σκαρφάλωνε στις πρώτες προτιμήσεις των απανταχού κινηματογραφόφιλων. Και βέβαια μας χάρισε αλησμόνητες ερμηνείες σε ταινίες όπως το «Κάποιοι το Προτιμούν Καυτό», την «Γκαρσονιέρα» και το «Παράξενο Ζευγάρι»!
Σε μια λαμπρή καριέρα που μέτρησε στις πλάτες της δεκαετίες, ο Λέμον δοκιμάστηκε με την ίδια επιτυχία τόσο σε κωμικούς όσο και δραματικούς ρόλους, κάτι που προσυπογράφουν οι 7 υποψηφιότητές του για το χρυσό αγαλματίδιο και τα δύο Όσκαρ του φυσικά.
Κι αν κάτι ξεπέρασε τη φήμη του Λέμον ως μια από τις πλέον αγαπητές μορφές του σινεμά διεθνώς δεν ήταν άλλο από το υπέροχο του χαρακτήρα του, καθώς για τους φίλους και τους συνεργάτες ήταν πάνω απ’ όλα ένας ωραίος άνθρωπος…
Πρώτα χρόνια
Η μοίρα είχε τον τρόπο της με τον Τζον «Τζακ» Λέμον ήδη από την αρχή: ο ηθοποιός γεννιέται στις 8 Φεβρουαρίου 1925 μέσα στον ανελκυστήρα του νοσοκομείου της Βοστόνης! Το φιλάσθενο παιδί γεννιέται μάλιστα με ίκτερο, δικαιώνοντας τραγικά το επίθετό του Λέμον (λεμόνι).
Γιος ιδιοκτήτη εταιρίας παρασκευής ντόνατ και αρτοποιίας, το επίθετό του θα τον καταδίωκε μια ζωή, με τα πειράγματα των συμμαθητών του και τα λογοπαίγνια αργότερα των στελεχών της κινηματογραφικής βιομηχανίας να έχουν πάντα να κάνουν με το λεμόνι! Παρά το γεγονός ότι ως αγόρι ήταν φιλάσθενο και υποβλήθηκε σε αμέτρητες εγχειρίσεις, ήταν άσος στα σπορ, κάτι που θα τον έφερνε μετά το ιδιωτικό σχολείο στο φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1943).
Η κωμική του φύση όμως είχε άλλα στο μυαλό της για τον Λέμον, ο οποίος πάτωνε στις σπουδές του, εκτός φυσικά από τα μαθήματα υποκριτικής. Εξάλλου το ήξερε και ο ίδιος από 8 χρονών ότι όταν θα μεγάλωνε θα γινόταν ηθοποιός. Ταυτοχρόνως, στην εφηβεία του έμαθε μόνος του πιάνο και άρχισε να ασχολείται με θεατρικές ομάδες. Κάποια στιγμή μάλιστα έγινε και πρόεδρος του περίφημου Hasty Pudding Club του Χάρβαρντ, μένοντας γνωστός για τα μουσικά κωμικά του νούμερα.
Στα χρόνια της αμερικανικής εμπλοκής στον Β’ Παγκόσμιο, ο Λέμον έκανε ένα διάλειμμα από τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του στο Ναυτικό, κάτι που θα τον έφερνε πάνω στο κατάστρωμα αεροπλανοφόρου. Μετά την απόλυσή του, επέστρεψε στο Χάρβαρντ, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1947…
Πρώιμη καριέρα
Μετά τον πόλεμο, ο Λέμον δανείστηκε 300 δολάρια από τον πατέρα του για να κυνηγήσει το όνειρο του θεάτρου στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Ο διάλογος για να πείσει τον πατέρα του θρυλικός: «Πρέπει να το δοκιμάσω, ειδάλλως θα αναρωτιέμαι σε όλη μου τη ζωή», είπε στον πατέρα του ζητώντας του τα χρήματα για να πάει στη Νέα Υόρκη. Και αφού απάντησε καταφατικά στην πατρική ερώτηση αν όντως αγαπά την υποκριτική, τον άκουσε να μουρμουρίζει πως «αυτό είναι καλό, γιατί την ημέρα που εγώ θα σταματήσω να είμαι ερωτευμένος με μια φρατζόλα ψωμί, θα παραιτηθώ»!
Στη Νέα Υόρκη λοιπόν, ο Λέμον θα περάσει τον πρώτο του χρόνο παίζοντας επαγγελματικά πιάνο σε μπαρ και κλαμπ, πριν κερδίσει τουλάχιστον τα πρώτα ρολάκια σε ραδιόφωνο, σανίδι και τηλεόραση. Και ήταν το 1953 όταν θα εξασφάλιζε τον πρώτο του ρόλο στο Μπρόντγουεϊ, σε κωμωδία φυσικά!
Κι αν η παράσταση θα διαρκούσε μόλις λίγες εβδομάδες πριν κατέβει άρον-άρον, η απογοήτευσή του σύντομα θα γινόταν χαρά, καθώς λίγο αργότερα αναλαμβάνει τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο: ήταν στην ταινία του Τζορτζ Κιούκορ «It Should Happen to You» (1953) που θα έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη.
Δύο χρόνια αργότερα, ήταν έτοιμος για την ερμηνεία που θα τον καθιέρωνε στις απανταχού κινηματογραφικές συνειδήσεις: ο Λέμον εμφανίζεται στην πολεμική δραμεντί «Mister Roberts» (1955), πλάι στον Χένρι Φόντα και τον Τζέιμς Κάγκνεϊ, κλέβοντας τις εντυπώσεις σε τέτοιο βαθμό που θα αποσπάσει Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου!
Ο ίδιος μετέτρεψε μάλιστα την τελετή της βράβευσης σε κωμωδία κανονική: «Περίμενα ακουμπώντας σε μια ράμπα να με φωνάξουν για μια συνέντευξη. Και μόνο μόλις προχώρησα είδα την πινακίδα που έγραφε ‘‘φρεσκοβαμμένο’’. Έτσι ανέβηκα να παραλάβω το Όσκαρ με μια λευκή λουρίδα χρώματος στο πίσω μέρος του σμόκιν μου»…
Το καλό του χαρακτήρα του θα τον έκανε αμέσως φίλο με τους περισσότερους συνεργάτες του, όπως ας πούμε με τον κωμικό Έρνι Κόβατς, με τον οποίο έπαιξαν μαζί στο «Bell Book and Candle» (1958) και έγιναν αμέσως αχώριστοι φίλοι.
Την επόμενη ωστόσο χρονιά θα χάριζε στο παγκόσμιο κοινό μια από τις αξέχαστες ερμηνείες του στο σπαρταριστό «Κάποιοι το Προτιμούν Καυτό» (1959), πλάι στον Τόνι Κέρτις και τη Μέριλιν Μονρόε φυσικά. Η ταινία ήταν μάλιστα η πρώτη συνεργασία του Λέμον με τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο Μπίλι Γουάιλντερ, με τον οποίο θα δουλέψουν μαζί 7 φορές σε ισάριθμους κινηματογραφικούς θριάμβους…
Η επόμενη συνεργασία του με τον Γουάιλντερ θα τον εκτόξευε στη διεθνή δόξα: μιλάμε φυσικά για την «Γκαρσονιέρα» του 1960, η οποία απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας…
Παρά το γεγονός ότι είχε πια καθιερωθεί ως κωμικός, το 1962 θα ήταν η χρονιά που θα έδειχνε στην οικουμένη ότι ήταν πολλά περισσότερα από ένας αστείος τύπος. Τότε είναι που μας χάρισε τη συγκινητική ερμηνεία του ως αλκοολικός σύζυγος στις «Ημέρες κρασιού και λουλουδιών», με τους διθυράμβους της κριτικής και την πρώτη του υποψηφιότητα για Α’ Ανδρικό να αποδεικνύουν ότι πράγματι μπορούσε να παίξει! Από δω και πέρα στην καριέρα του θα αναλάμβανε με την ίδια ευκολία τόσο κωμικούς όσο και δραματικούς ρόλους…
Καθοριστική στιγμή τόσο στη ζωή όσο και την καριέρα του θα είναι το 1966, όταν θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον επίσης αχτύπητο Γουόλτερ Ματάου στο «Κουλουράκι της Τύχης».
Το δαιμόνιο δίδυμο θα ξανασυνεργαστεί δύο χρόνια αργότερα στην πλέον περίφημη ταινία τους, το «Παράξενο Ζευγάρι», περνώντας έτσι στην κινηματογραφική αθανασία…
Επόμενες επιτυχίες
Η δεκαετία του 1970 σηματοδότησε για τον μεγάλο κωμικό μια εποχή κορυφαίων δραματικών ρόλων. Το 1973 ήρθε το δεύτερο Όσκαρ του, αυτή τη φορά σε Α’ Ανδρικό Ρόλο, στο «Σώστε τον τίγρη»!
Παρά το γεγονός μάλιστα ότι ο Λέμον ήταν κατεξοχήν κωμικός ηθοποιός, οι υποψηφιότητές του για πρώτους δραματικούς ρόλους ήταν πολύ περισσότερες: 5 για δραματικές ταινίες και 2 για κωμικές.
Κάνοντας αρκετά διαλείμματα στην κινηματογραφική του καριέρα για να επιστρέφει στο πάντοτε αγαπημένο του θεατρικό σανίδι, ο Λέμον θα λάμψει για άλλη μια φορά στη σκοτεινή αίθουσα, τώρα στο «Σύνδρομο της Κίνας» (1979).
Ταυτοχρόνως επιστρέφει και στην τηλεόραση, αποσπώντας αρκετά βραβεία Έμι για τους ρόλους του, ενώ το 1974 θα γράψει άλλη μια χρυσή σελίδα με τον Ματάου και τον Γουάιλντερ στο «Πρωτοσέλιδο»…
Μια από τις τελευταίες σπουδαίες κινηματογραφικές δουλειές του ήταν τα «Οικόπεδα με Θέα» (1992), η κινηματογραφική μεταφορά του εμβληματικού θεατρικού του Ντέιβιντ Μάμετ, ενώ την επόμενη χρονιά θα έσπαγε κυριολεκτικά τα ταμεία στην ώριμη πια συνεργασία του με τον Ματάου στο «Grumpy Old Men» (1993), άθλος που θα φέρει τους δυο γκρινιάρηδες ηλικιωμένους για άλλη μια φορά μαζί, στο «Grumpier Old Men» του 1995…
Προσωπική ζωή και θάνατος
Ήταν στις αρχές του 2000 όταν ο κορυφαίος ηθοποιός διαγνώστηκε με καρκίνο και άφησε την τελευταία του πνοή από επιπλοκές της νόσου στις 27 Ιουνίου 2001 στο Λος Άντζελες.
Στην τελετή ήταν παρόντες τόσο η δεύτερη σύζυγός του Felicia Farr και η κόρη τους, Courtney, όσο και ο γιος του Christopher από τον πρώτο του γάμο…
Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
