Το κακοποιημένο παιδί που έγινε ο τρομακτικότερος κατά συρροή παιδοκτόνος

Γεννημένος από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μιας ιερόδουλης, ο Κολομβιανός Πέδρο Αλόνσο Λόπες ήρθε σε έναν κόσμο αιμοβόρο και βίαιο, πριν γίνει τουλάχιστον ο ίδιος η απόλυτη ενσάρκωση του κακού. Η ζωή τού έδειξε από την αρχή το μοχθηρό της πρόσωπο, μιας και ο δρόμος του διασταυρώθηκε από τις πρώτες του στιγμές με κείνον ενός παιδεραστή, ο οποίος τον βίασε και έφερε την τραγωδία στη ζωή του. Μετά τον έκλεισαν σε ορφανοτροφείο. Όχι ότι εκεί τα πράγματα θα είναι καλύτερα, μιας και το αγόρι σοδομίζεται από έναν δάσκαλο και αναγκάζεται να το σκάσει για να απαλλαγεί από το φριχτό μαρτύριο. Μέχρι τα 18 του, θα είναι ήδη στη φυλακή, όπου και θα βιαστεί ξανά, μόνο που αυτή τη φορά η φρίκη είναι πολυπρόσωπη: πλέον κακοποιείται σεξουαλικά σε ομαδικούς βιασμούς. Λέγεται πως σκότωσε τρεις από τους βιαστές του όντας ακόμα στη φυλακή, αν και σίγουρος δεν είναι κανείς. Όταν βγαίνει από τη στενή, είναι εντελώς αλλαγμένος και τώρα τέρας σωστό. Σκοτώνει κοριτσάκια χωρίς δισταγμό και ο θανάσιμος ρυθμός του είναι φρενιασμένος. Μέχρι το 1978, ο 30χρονος Λόπες θα έχει ξεκάνει πάνω από 100 παιδιά, ενώ αργότερα ομολογεί τον φόνο περισσότερων από 300 κοριτσιών. Το κατηγορητήριο το βαρύνει για 110 φόνους, ο τρόπος δράσης του όμως προδίδει τουλάχιστον άλλους τόσους. Καταλήγει στην ψυχιατρική κλινική νοσοκομείου της Μπογκοτά το 1994, έπειτα από 14 χρόνια κάθειρξης στον Ισημερινό, χαρακτηρίζεται ψυχικά ασθενής και το 1998 αφήνεται τελικά ελεύθερος λόγω καλής διαγωγής: «18 χρόνια για 100 φόνους;», αναρωτιέται ο Τύπος της Κολομβίας όταν ο Λόπες περνά αντίστροφα την πόρτα της φυλακής. Έκτοτε κανείς δεν έχει ξανακούσει νέα του. Κανείς δεν ξέρει αν είναι ζωντανός ή νεκρός, ενεργός δολοφονικά ή παροπλισμένος. Βρυχάται ακόμα το «Τέρας των Άνδεων» στην Κολομβία, το Περού και τον Ισημερινό ή οι εγκληματικές του τάσεις έχουν καταλαγιάσει;

Πρώτα τραυματικά χρόνια

Ο Πέδρο Αλόνσο Λόπες γεννιέται στις 8 Οκτωβρίου 1948 στη Σάντα Ιζαμπέλ της Κολομβίας για να γνωρίσει από την αρχή το τραγικό πρόσωπο της ζωής. Ο βιολογικός του πατέρας, πολιτικό στέλεχος δεξιού σχηματισμού (Συντηρητικό Κόμμα της Κολομβίας), σκοτώνεται στον δεκαετή εμφύλιο της χώρας (1948-1958) και τις λυσσαλέες μάχες που δονούν την κολομβιανή ύπαιθρο. Η μητέρα του είναι τριών μηνών έγκυος στον Πέδρο όταν φύγει από τη ζωή ο άντρας που την άφησε σε ενδιαφέρουσα, που δεν ήταν παρά ένας από τους πελάτες της. Έξι μήνες αργότερα γεννιέται ο Πέδρο και εκείνη τη στιγμή είναι το έβδομο παιδί της, ενώ αργότερα θα ακολουθήσουν άλλα έξι αδέλφια. Σύμφωνα με τη μάνα, το συνεσταλμένο αγόρι ήταν πολύ ντροπαλό και ήθελε να γίνει δάσκαλος όταν θα μεγάλωνε. Η μητέρα του τον χτυπά όμως διαρκώς, όπως κάνουν και κάποιοι από τους πελάτες που σπιτώνει εκείνη. Στα οχτώ του το σκάει από το βίαιο σπίτι και καταφτάνει στην πρωτεύουσα Μπογκοτά αναζητώντας την τύχη του. Άλλοι είπαν πως έφυγε από τη μάνα του γιατί τον έπιασε να θωπεύει τη μικρότερη αδελφούλα του. Άλλοι πάλι πως το έσκασε για να γλιτώσει από τη χειριστική και δεσποτική μητέρα. Στην Μπογκοτά περιπλανιέται στους δρόμους ως άλλο ένα άστεγο παιδί («gamines», «παιδιά του δρόμου», τα έλεγαν οι ντόπιοι). Τελικά θα γίνει μέλος μιας συμμορίας των δρόμων και παιδί ακόμα θα ανακαλύψει το μπασούκο, τον φτηνό αδελφό του κρακ που μάστιζε τους δρόμους της Μπογκοτά. Κάποια στιγμή ένας καλός ξένος θα του προσφέρει ένα ζεστό κρεβάτι κι ένα πιάτο φαΐ, θα αποδειχθεί ωστόσο τέρας και το μόνο που θα κάνει είναι να βιάσει το παιδί σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο…

Η ζωή στο ορφανοτροφείο

Πριν καν κλείσει τον δέκατο χρόνο της ζωής του, τον βρίσκει στον δρόμο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Αμερικανών και προθυμοποιείται να πληρώσει τα έξοδα για να πάει ο μικρός σε ένα ιδιωτικό ορφανοτροφείο. Εκεί θα βιαστεί στα 12 του από έναν δάσκαλο και θα το σκάσει για μια ακόμα φορά, θέλοντας να γλιτώσει από τον τρόμο και τον πόνο. Όπως εξομολογήθηκε στην ανάκρισή του, πλέον διψά για εκδίκηση κατά όσων τον είχαν κακοποιήσει και καταφεύγει στο μικροέγκλημα για να ζήσει. Στα 18 του τον τσακώνουν με κλεμμένο αυτοκίνητο που θέλει να πουλήσει για ανταλλακτικά και τον ρίχνουν στη φυλακή. Εκεί η ζωή του θα γίνει για άλλη μια φορά κόλαση και πλέον βιάζεται ομαδικά. Τώρα όμως δεν θα αφήσει την εκδίκηση να περιμένει: με αυτοσχέδιο μαχαίρι σκοτώνει τρεις από τους βιαστές του. Οι πηγές δεν συμφωνούν για το αν έφαγε μεγαλύτερη ποινή για τους φόνους αυτούς, ούτε είναι ξεκάθαρο πότε βγαίνει από τη στενή. Ξέρουμε όμως ότι μόλις αποφυλακιστεί, θα μετακομίσει στο Περού και θα γεννηθεί ένας από τους παραγωγικότερους και πιο τρομακτικούς κατά συρροή δολοφόνους των τελευταίων δεκαετιών…

Το «Τέρας των Άνδεων»

Πιστεύεται ότι serial killer έγινε με το που βγήκε από τη φυλακή, όταν στράφηκε σε κοριτσάκια γηγενών φυλών ή εξαθλιωμένων οικογενειών. Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όταν ο Λόπες αρχίζει να παρασύρει τα ανήλικα θύματά του σε απομονωμένες ορεινές περιοχές του Περού, όπου τα βιάζει και τα σκοτώνει. Ο δράκος των Άνδεων παραμονεύει για κοριτσάκια των τοπικών φυλών που ζουν στους πρόποδες της οροσειράς. Κάποια στιγμή πέφτει στα χέρια των αυτοχθόνων, όταν αποπειράται να απαγάγει ένα εννιάχρονο κορίτσι, και η φυλή αποφασίζει να τον δικάσει με το εθιμικό δίκαιό της: θέλουν να τον θάψουν ζωντανό για το έγκλημά του! Λευκός ιεραπόστολος πείθει ωστόσο τους γεροντότερους της φυλής να παραδώσουν τον δράστη στις περουβιανές Αρχές. Η τοπική αστυνομία τον απελαύνει απλώς από τη χώρα, στέλνοντάς τον πακέτο στην Κολομβία, χωρίς να ερευνήσει τις κατηγορίες της φυλής. Αν το είχε κάνει (ή αν είχαν συσχετίσει το περιστατικό με τις τόσες εξαφανίσεις κοριτσιών που συνέβαιναν ανεξήγητα στις φυλές των Άνδεων), πιθανότατα θα τον είχαν σταματήσει από το να σκοτώσει τόσα και τόσα παιδιά ακόμα. Ο φόρος του παιδικού αίματος που διεκδίκησε στο Περού, ως το 1978 που απελάθηκε, έφτασε τις 100 ψυχές…

Σύλληψη στον Ισημερινό

Ο Λόπες συνέχισε το δολοφονικό του σαφάρι στην Κολομβία και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 (πιθανότατα το 1978) είχε βρει τον δρόμο του για τον Ισημερινό. Εκεί ήταν που θα εντατικοποιούσε τη δράση του και ορδές κοριτσιών εξαφανίζονταν πια κάθε χρόνο. Εξαιτίας μάλιστα της κωλυσιεργίας των διωκτικών αρχών, οι οικογένειες αναζητούν μόνες τα εξαφανισμένα παιδιά τους, με άρθρα σε εφημερίδες και τη βοήθεια μη κυβερνητικών σωματείων. Στο Εκουαδόρ το δολοφονικό καρτέρι του θα ξεφύγει, σκοτώνοντας στα επόμενα δύο χρόνια τρία κορίτσια τη βδομάδα. Όπως δήλωσε ανατριχιαστικά στους ανακριτές: «Μου αρέσουν τα κορίτσια του Ισημερινού, είναι πιο ευγενικά και εύπιστα, πιο αθώα». Σε μια υπαίθρια λαϊκή αγορά θα τον πιάσουν οι μικροπωλητές το 1980 προσπαθώντας να δελεάσει ένα κοριτσάκι να τον ακολουθήσει. Ο ίδιος αρνιόταν τα πάντα στις Αρχές και η αστυνομία έπρεπε να σκεφτεί ανατρεπτικά: ένας αστυνομικός μετατρέπεται σε κακοποιό και τοποθετείται στο ίδιο κρατητήριο. Αφού κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λόπες με τις δικές του εξομολογήσεις, ο serial killer τού αποκαλύπτει τόσο τις δολοφονικές του τσάρκες όσο και τους τόπους όπου παράχωνε τις σορούς των ανήλικων θυμάτων του, συνήθως ηλικίας 9-12 ετών. Οι αστυνομικές έρευνες κατάφεραν να εντοπίσουν 57 πτώματα. Κάποια ακόμα ήρθαν στο φως αργότερα, όταν μια πλημμύρα που ξέπλυνε το έδαφος αποκάλυψε έναν μαζικό τάφο στον Ισημερινό. Ο Λόπες δικάστηκε για 110 φόνους, αν και εκείνος κόμπαζε ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων του ήταν πάνω από 300 κορίτσια σε Ισημερινό, Κολομβία και Περού. Στις 31 Ιουλίου 1981, ο 33χρονος κατά συρροή βιαστής και παιδοκτόνος ομολόγησε τελικά για 57 φόνους και φυλακίστηκε σε σωφρονιστικό ίδρυμα του Ισημερινού. Οι δεσμοφύλακες αναγκάστηκαν μάλιστα να αδειάσουν τη γυναικεία πτέρυγα και να τον φυλάνε ολημερίς και ολονυχτίς, καθώς οι υπόλοιποι κρατούμενοι ήθελαν να τον λιντσάρουν…

Τα ίχνη του serial killer χάνονται

Η ψυχιατρική εκτίμηση των φυλακών του Ισημερινού μιλούσε ξεκάθαρα για «ψυχοπάθεια». Σύμφωνα όμως με το ποινικό σύστημα της χώρας, ο Λόπες δεν μπορούσε να φάει περισσότερα από 16 χρόνια. Η γενική κατακραυγή για την ποινή των ισοβίων της χώρας που προκλήθηκε από την αποφυλάκιση του «Τέρατος των Άνδεων» ανάγκασε τον Ισημερινό να αυξήσει τελικά το όριο των ισόβιων δεσμών από τα 16 στα 25 έτη. Κι έτσι στις 31 Αυγούστου 1994 βγήκε κανονικότατα από τη φυλακή (εκτίοντας μάλιστα δύο χρόνια λιγότερο λόγω καλής διαγωγής!), αν και τον έπιασαν λίγες μόλις ώρες αργότερα κατηγορώντας τον τώρα για παράνομη είσοδο στη χώρα.

Αυτό δεν ήταν παρά τέχνασμα για τον εκδώσουν στην Κολομβία, όπου τον βάρυναν κατηγορίες για άλλον έναν φόνο κοριτσιού πριν από 20 χρόνια. Οι κολομβιανές Αρχές τον χαρακτήρισαν ωστόσο παράφρονα και δεν μπορούσε να περάσει από δίκη. Κι έτσι τον έκλεισαν στην ψυχιατρική κλινική νοσοκομείου της Μπογκοτά. Το 1998 ωστόσο κρίθηκε επισήμως από τις σωφρονιστικές αρχές ότι είχε σώας τας φρένας, κι έτσι απελευθερώθηκε καταβάλλοντας εγγύηση 50 δολαρίων: Παρά τους περιοριστικούς όρους της αποφυλάκισής του, ο Λόπες κατάφερε να το σκάσει κάτω από τις μύτες των Αρχών. Η Ιντερπόλ κάλεσε την κολομβιανή αστυνομία για την άμεση σύλληψή του το 2002, όταν ένα νέο πτώμα που ανακαλύφθηκε μύριζε υπόπτως πολύ τη δράση του κατά συρροή παιδοκτόνου. Πριν εξαφανιστεί από προσώπου γης, πέρασε από το σπίτι της μητέρας του ζητώντας λεφτά. Όταν κατάλαβε πως εκείνη ήταν πανί με πανί, πούλησε το κρεβάτι και τα λιγοστά υπάρχοντά της και χάθηκε μια και καλή. Στο σκοτάδι, αναγκαστικά… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr