Αϊτζάζ Χασάν, o 17χρονος ήρωας που κοίταξε στα μάτια έναν βομβιστή αυτοκτονίας

«Θα τον σταματήσω! Πάει στο σχολείο να σκοτώσει τους φίλους μου», είπε αγέρωχα ο μικρός Αϊτζάζ στην παρέα των συνομήλικών του όταν αντίκρισαν το γιλέκο με τα εκρηκτικά του άνανδρου τζιχαντιστή που είχε μόλις μπει στη σχολική αυλή. Και σηκώθηκε αμέσως για να αντιμετωπίσει στα ίσα το ζοφερό πρόσωπο της τρομοκρατίας, παρά τις κραυγές απόγνωσης των συμμαθητών του που έψαχναν απέλπιδα να τον αποτρέψουν. Το όνομα του Αϊτζάζ Χασάν δεν λέει πιθανότατα τίποτα και σε κανέναν, καθώς είναι ένας από αυτούς τους διακριτικούς σωτήρες που δεν κατακτούν συνήθως την προβολή στα Μέσα και περνούν στα «ψιλά» της Ιστορίας, παρά το γεγονός ότι η αυτοθυσία τους γεμίζει με ελπίδα την ανθρωπότητα. Ο 15χρονος μαθητής που ζούσε στη μέση του πουθενά μιας πακιστανικής επαρχίας δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο. Ήταν άλλος ένας έφηβος που πήγαινε σχολείο, έπαιζε μπάλα και έκανε όνειρα για το μέλλον του, σαν όλους τους άλλους συνομηλίκους του δηλαδή, μόνο που στην κατάλληλη περίσταση θα φανέρωνε έναν απίστευτο ηρωισμό που σπάνια βλέπει η οικουμένη. Ο πιτσιρίκος θυσιάστηκε πρόθυμα για να σώσει εκατοντάδες συμμαθητές του όταν είδε το γιλέκο με τα εκρηκτικά του βομβιστή αυτοκτονίας που μπήκε στην αυλή του σχολείου. Την ώρα που οι συμμαθητές του τράπηκαν σε φυγή, όπως θα περίμενε εξάλλου κανείς από παιδιά και μεγάλους σε τέτοιες οριακές περιστάσεις, ο Αϊτζάζ δεν το πολυσκέφτηκε: όρμησε πάνω του και πέρασε έτσι στο πάνθεο των διακριτικών ηρώων του κόσμου μας, οι πράξεις των οποίων στέκουν ορόσημα πραγματικής ανδρείας. Ήταν αρχές του 2014, στις προβληματικές βορειοδυτικές επαρχίες του Πακιστάν, εκεί που οι εξτρεμιστές Ταλιμπάν κάνουν πραγματικά ό,τι θέλουν, όταν ο έφηβος Αϊτζάζ και οι φίλοι του είχαν αποβληθεί από το σχολείο γιατί είχαν καταφτάσει στο μάθημα αργοπορημένοι. Ήταν λοιπόν στο προαύλιο του σχολικού συγκροτήματος που φιλοξενεί περισσότερα από 2.000 παιδιά όταν είδαν έναν ενήλικα να πλησιάζει και διέκριναν μέσα από τα ρούχα του το θανάσιμο γιλέκο με τα εκρηκτικά. Οι φίλοι του Αϊτζάζ αντέδρασαν όπως οι περισσότεροι ανήλικοι αλλά και ενήλικες θα έκαναν φυσικότατα: έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να γλιτώσουν τις ζωές τους. Όχι όμως ο Αϊτζάζ! Γιατί αυτός έμεινε εκεί να αντιμετωπίσει έναν ενήλικα που ξερνούσε θάνατο και είχε σκοπό να δολοφονήσει αθώα παιδιά. Με τον βομβιστή να πλησιάζει επικινδύνως κοντά, ο 15χρονος όρμησε καταπάνω του και τον έριξε στο έδαφος. Η σύγκρουσή τους πυροδότησε τα εκρηκτικά σκοτώνοντας επιτόπου τόσο τον εξτρεμιστή φονιά όσο και το θαρραλέο παιδί. Έσωσε όμως εκατοντάδες συμμαθητές του σε μια απαράμιλλη επίδειξη ηρωισμού και αυτοθυσίας. Γιατί χάρη σε έναν και μόνο έναν γενναίο μαθητή, το μακελειό αποφεύχθηκε. Η κυβέρνηση του Πακιστάν τον πρότεινε για το μετάλλιο ανδρείας κι αυτό ήταν όλο, μιας και η βράβευση σκόνταψε πάνω στη συνήθη γραφειοκρατία (τα στρατιωτικά μετάλλια δεν απονέμονται σε πολίτες). Αλλά και ο πρωθυπουργός της χώρας, Ναγουάζ Σαρίφ, θέλησε να τον τιμήσει, αυτά ανήκουν όμως στον κόσμο της ματαιοδοξίας των ζωντανών, καθώς η υστεροφημία του Αϊτζάζ Χασάν είναι εξασφαλισμένη από την ισόβια ευγνωμοσύνη των συμμαθητών του, των γονέων τους αλλά και των δασκάλων που σώθηκαν εκείνη τη μέρα χάρη στην παιδική αθωότητα του μικρού ήρωα, που αψήφησε τη ζωή του για να τα βάλει μόνος με το τρομακτικό πρόσωπο της τρομοκρατίας. Το πρωθυπουργικό γραφείο μίλησε για τη «λεβεντιά και τον πατριωτισμό» του 15χρονου αγοριού, διάφοροι θεσμοί έκαναν λόγο για την «ηρωική του πράξη» και οι Αρχές της επαρχίας του δεσμεύτηκαν να δώσουν γερή αποζημίωση στους χαροκαμένους γονείς του. Φόροι τιμής και αφιερώματα έλαβαν χώρα στα μήκη και τα πλάτη του Πακιστάν για τον γενναίο 15χρονο ήρωα, αν και αυτός δεν τα έχει προφανώς ανάγκη όλα αυτά. «Ο γιος μου έκανε τη μητέρα του να κλάψει, αλλά έσωσε χιλιάδες μητέρες από αυτό το θλιβερό καθήκον», περιορίστηκε να πει σε πακιστανική εφημερίδα ο πατέρας του, Μουτζαχίντ Αλί…

Πρώτα (και μόνα) χρόνια

Ο Αϊτζάζ Χασάν Μπανγκάς Σασίντ γεννιέται το 1997 στο χωριό Ιμπραχιμζάι της επαρχίας Χανγκού ως ένα από τα τέσσερα παιδιά μιας καθόλα συνηθισμένης οικογένειας της ξεχασμένης αυτής περιοχής του βορειοδυτικού Πακιστάν. Ο πλειοψηφικός σιιτικός πληθυσμός της οποίας έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τους εξτρεμιστές Ταλιμπάν όλα αυτά τα χρόνια και πολλά μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας έχουν χάσει τη ζωή τους από τρομοκρατικά χτυπήματα των φανατισμένων τζιχαντιστών. Ο 17χρονος Αϊτζάζ φοιτούσε στην ένατη τάξη του Γυμνασίου του Ιμπραχιμζάι και ήταν ένα φρόνιμο και ήσυχο παιδί που κοιτούσε τα μαθήματά του. Ήθελε να γίνει στρατιωτικός όταν θα αποφοιτούσε και περνούσε τη μέρα του παίζοντας ποδόσφαιρο και κρίκετ. Αναφορές από συμμαθητές και καθηγητές τον θέλουν καλό μαθητή και ακόμα καλύτερο χαρακτήρα, ο οποίος δεν έκρυβε μάλιστα την απέχθειά του για τις ένοπλες ομάδες που σκορπούσαν τον τρόμο στην πολύπαθη περιοχή. Όπως και αναρίθμητοι συμμαθητές του, ήταν επιφορτισμένος με την εθελοντική περιφρούρηση του σχολείου του, καθώς τα τρομοκρατικά χτυπήματα των τζιχαντιστών δεν λείπουν από τη σχολική καθημερινότητα. Και η στιγμή που θα αποδείκνυε την αποστροφή του για τους Ταλιμπάν κοντοζύγωνε δυστυχώς…

Το τρομοκρατικό γεγονός

Δύο εκδοχές κυκλοφορούν για το πώς και το τι συνέβη την αποφράδα εκείνη μέρα, αν και η πρώτη είναι η επικρατέστερη, καθώς επιβεβαιώθηκε από τους άλλους δύο μαθητές που ήταν παρόντες στο ανατριχιαστικό σκηνικό (και ένας εκ των οποίων ήταν ξάδελφος του Αϊζάζ). Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των δύο παιδιών, το πρωινό της 7ης Ιανουαρίου 2014 ο Αϊτζάζ και οι δυο φίλοι του ήταν έξω από το προαύλιο του σχολικού συγκροτήματος των 2.000 και πλέον παιδιών, καθώς κατέφτασαν αργοπορημένοι και τους απαγορεύτηκε η είσοδος. Την ώρα που κάθονταν λοιπόν και τα έλεγαν αδιάφορα, ο Αϊτζάζ και η ομήγυρη εντόπισαν έναν νεαρό άντρα, ηλικίας 20-25 ετών, ο οποίος προσέγγισε την πόρτα του σχολείου παριστάνοντας τον επιθεωρητή. Τα παιδιά παρατήρησαν το γιλέκο του βομβιστή αυτοκτονίας και όρμησαν κατευθείαν μέσα στην αυλή του σχολείου. Ο Αϊτζάζ, παρά τις κραυγές τους να φύγει από κει, έμεινε για να αντιμετωπίσει τον επίδοξο δολοφόνο πέφτοντας τελικά πάνω του για να του αποτρέψει την είσοδο στο σχολείο. Τα εκρηκτικά πυροδοτήθηκαν και τόσο ο βομβιστής όσο και το παιδί έχασαν τη ζωή τους. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ο Αϊτζάζ ήταν καθοδόν για το σχολείο όταν εντόπισε έναν τύπο που του φάνηκε ύποπτος. Όταν προσπάθησε να τον σταματήσει για να του ζητήσει τον λόγο, ο τύπος άνοιξε το βήμα του και κατευθυνόταν τώρα γοργά προς το σχολείο. Ο έφηβος προσπάθησε να τον σταματήσει πετώντας του μια πέτρα και όταν αστόχησε, έτρεξε ορμώντας κατά πάνω του. Τα δυο σώματα έπεσαν στο έδαφος, όταν και πυροδοτήθηκαν τα εκρηκτικά. Όπως κι αν έγινε το τραγικό περιστατικό, το γεγονός της αυτοθυσίας του μικρού παραμένει. Ο Αϊτζάζ άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Η γενναία πράξη του έσωσε τη ζωή των άλλων μαθητών, κάτι που αναγνώρισε όλο το χωριό που έσπευσε στην κηδεία του. Μια τζιχαντιστική παραστρατιωτική ομάδα σουνιτικής καταγωγής (Lashkar-e-Jhangvi) ανέλαβε κατόπιν την ευθύνη για το -αποτυχημένο χάρη στον Αϊτζάζ- τρομοκρατικό χτύπημα. «Ήθελε να πιάσει τον βομβιστή αυτοκτονίας», δήλωσε στον πακιστανικό Τύπο ο ξάδελφός του, Μουντασάρ Χασάν, «ήθελε να τον σταματήσει». Όσο για την οικογένειά του, είπαν ότι θα ήθελαν αντί για τη θλίψη που τους έφερε ο άδικος θάνατός του να μιλήσουν για την υπερηφάνεια που νιώθουν για την ηρωική του πράξη…

Ο απόηχος

Η νομπελίστρια ακτιβίστρια Μαλάλα Γιουσαφζάι μίλησε για τη «γενναία και θαρραλέα» πράξη του Αϊτζάζ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η γενναιότητά του δεν πρέπει να ξεχαστεί». Ο μάρτυρας για όλο του το έθνος Αϊτζάζ έφερε και πάλι τα φώτα της δημοσιότητας στην πολύπαθη επαρχία Χανγκού, εκεί που οι ημιαυτόνομες τοπικές φυλές έχουν αγαστές σχέσεις με τους Ταλιμπάν, την αλ-Κάιντα και τα ζοφερά παρακλάδια της, που τόση βία και αιματοκύλισμα έχουν σκορπίσει στη μεγάλη σιιτική κοινότητα. Οι επόμενες μέρες θα βρουν τα ΜΜΕ του πλανήτη να αποθεώνουν εφήμερα το ξεχωριστό αγόρι από το Πακιστάν που έκανε ότι θα δίσταζαν ενδεχομένως να κάνουν οι περισσότεροι από μας. Έχοντας διαγράψει τον σύντομο κύκλο του στη δημοσιότητα, ο Αϊτζάζ ξεχάστηκε φυσικά από την οικουμένη ως άλλος ένας τραγικός μάρτυρας που έπεσε νεκρός από το αποτρόπαιο χέρι της τρομοκρατίας και της τυφλής βίας. Αυτός όμως μεγάλωσε σε μια περιοχή που η βία, τα φονικά και η παραστρατιωτική δράση είναι δυστυχώς καθημερινότητα και οι κάτοικοι έχουν πάψει να στρέφονται στο κράτος για να τους προστατεύσει. Ζώντας με τον μισαλλόδοξο θάνατο να καραδοκεί διαρκώς, τα νιάτα των χωριών που πλήττονται από τον εξτρεμισμό των Ταλιμπάν αναλαμβάνουν εθελοντικά δράση περιφρούρησης των κοινοτήτων τους. Σε κείνα τα μέρη η καθημερινότητα είναι εντελώς διαφορετική, αποδίδοντας λες ατραγούδιστους ήρωες με το τσουβάλι. «Πάνω από όλα», σχολίασε ο διευθυντής του σχολείου που έσωσε ο Αϊτζάζ και πήρε κατόπιν το όνομά του, «ήταν η στιγμή: συνέβη απλά να είναι εκεί όταν εμφανίστηκε ο βομβιστής». Κι άλλα παιδιά ήταν βέβαια εκεί και επέλεξαν να τρέξουν -κάνοντας καλά- μακριά από τον κίνδυνο. Ο Αϊτζάζ πάλι επέλεξε να μείνει και είναι ξεκάθαρο ότι η στάση του ήταν αποτέλεσμα επιλογής. Και σε μια τόση δα στιγμή, έλαμψε και μετά έσβησε για πάντα, μα πριν ξεχαστεί έκανε τον κόσμο μας ένα σαφώς καλύτερο μέρος. «Είμαι πάντα έτοιμος να κάνω ό,τι χρειαστεί για τη χώρα μου», συνήθιζε να λέει ο ήρωας όλων μας Αϊτζάζ. Και το έκανε, όταν η ζωή των συνανθρώπων του του ζήτησε τη μεγαλύτερη δυνατή θυσία, να δώσει τη δική του ζωή για χάρη τους… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr