«Στο έλλειμμα δημοκρατίας απαντούμε με περισσότερη δημοκρατία. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να συνταχθούμε με τους πολίτες και να οικοδομήσουμε μαζί, από κοινού, τον οδικό χάρτη για το Σύνταγμα της Ελλάδας», σημειώνει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σε άρθρο του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Για τον λόγο αυτό», τονίζει ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, «επιδιώκουμε να ανοίξουμε το διάλογο για τη συνταγματική αναθεώρηση με τους πολίτες, τους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς, τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας» και υπογραμμίζει ότι χρειαζόμαστε ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο».
Ο κ. Κουρουμπλής αναφέρει ότι «ο ετεροκαθορισμός αποτελεί ίδιον συγκεντρωτικών πολιτευμάτων, που δε συνάδει με την επιταγή των καιρών», για να σημειώσει, τελικά, πως: «Έτσι, καλούμαστε να μετουσιώσουμε τον φόβο της συμμετοχής σε μια δημιουργική διαδικασία απελευθέρωσης των δημοκρατικών αποθεμάτων των πολιτών».
Ολόκληρο το άρθρο του Παναγιώτη Κουρουμπλή:
«Ο ετεροκαθορισμός αποτελεί ίδιον συγκεντρωτικών πολιτευμάτων, που δε συνάδει με την επιταγή των καιρών.
Ήταν 23 Ιουλίου του 1974 όταν η επτάχρονη δικτατορία των Συνταγματαρχών κατέρρευσε. Προάγγελος της κατάρρευσής της, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο τρεις ημέρες πριν. Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ήταν πλέον γεγονός. Η εποχή της Μεταπολίτευσης ξεκινά.
Η δημοκρατία αποκαθίσταται στον τόπο που τη γέννησε.
Τίποτα, ωστόσο, δεν θα είχε επιτευχθεί δίχως την ηρωική αντίσταση ενός λαού που θυσιάστηκε, αγωνίστηκε και κατόρθωσε με το σθένος του να απωθήσει την χούντα των συνταγματαρχών, το εν ψυχρώ έγκλημα που συντελέστηκε έναντι της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Για την ημέρα αυτή πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί. Αλλά είναι η 24η Ιουλίου κάθε χρόνου η μέρα που ο ιστορικός του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, έστεκε, στέκει και θα στέκει με δέος μπροστά στην ορμή του αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη.
Αξίες αναφαίρετα συνδεδεμένες με την πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί η μνήμη ενός λαού είναι το όπλο αντίστασής του απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιδιώκει να τον προσπεράσει και να του επιβληθεί.
Η 42η επέτειος της αποκατάστασης της δημοκρατίας συμπίπτει με μια σειρά γεγονότων που πλήττουν την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου αλλά και την ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ανήκει η Ελλάδα:
Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και το συνεπακόλουθο πλήγμα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η ευρεία άνοδος ολοκληρωτικών κομμάτων στην Ευρώπη, και πρόσφατα, μόλις χθες, η τρομοκρατική επίθεση στο Μόναχο .
Στα καθ’ ημάς, ένας λαός που αγωνιά και αγωνίζεται καθημερινά, που έχει βιώσει τις συνέπειες των πολιτικών της λιτότητας, την αναξιοκρατία, την αδιαφάνεια, την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι εκείνος ο λαός που επιμένει, που εκφράζει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στους προσφυγικούς πληθυσμούς που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, ο λαός που μέσα από το παράδειγμά του, δίνει την ευκαιρία να αναδυθεί ένας νέος πολιτιστικός ανθρωπισμός.
Στο έλλειμμα δημοκρατίας απαντούμε με περισσότερη δημοκρατία. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να συνταχθούμε με τους πολίτες και να οικοδομήσουμε μαζί, από κοινού, τον οδικό χάρτη για το Σύνταγμα της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτό, επιδιώκουμε να ανοίξουμε τον διάλογο για τη συνταγματική αναθεώρηση με τους πολίτες, τους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς, τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο βασισμένο στην ελευθερία, στην προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, της οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας, του συνεργατισμού, του δημοκρατικού πατριωτισμού, του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην αναχαίτιση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και στην εν γένει εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών.
Θεμελιώδης λίθος για τη δημιουργία μιας πολιτο – κεντρικής και βιοκεντρικής κοινωνίας αποτελεί η συλλογική θεώρησή της ως μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών, ικανών να συνδιαμορφώνουν τους νόμους και τους θεσμούς που την καθορίζουν.
Ο ετεροκαθορισμός αποτελεί ίδιον συγκεντρωτικών πολιτευμάτων, που δε συνάδει με την επιταγή των καιρών. Έτσι, καλούμαστε να μετουσιώσουμε το φόβο της συμμετοχής σε μια δημιουργική διαδικασία απελευθέρωσης των δημοκρατικών αποθεμάτων των πολιτών».
