Για την περιπέτεια της υγείας της μίλησε η σύζυγός του Σπύρου Παπαδόπουλου, Αθηνά Τσιλύρα.

Δίνοντας ένα μάθημα ζωής, η ηθοποιός μιλά με συγκίνηση για την περιπέτεια με τον καρκίνο από την οποία βγήκε νικήτρια, για όσα άλλαξαν στη ζωή της, για το σύζυγό της Σπύρο Παπαδόπουλο αλλά και το γιο τους, που επέδρασαν καταλυτικά ώστε να παλέψει την ασθένεια.

«Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, πήρα τις μαστογραφίες στα χέρια μου, πήγα σε μία γωνιά του νοσοκομείου και άρχισα να κλαίω. Χάθηκα. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν, τι θα κάνω, τι με περίμενε. Ήταν πολύ βαρύ στο μυαλό μου να μου λένε: «Έχεις καρκίνο. Αύριο πρέπει να κάνεις μία χειρουργική βιοψία για να δούμε αν έχει επεκταθεί». Εκείνη τη στιγμή ήρθε μία γυναίκα δίπλα μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη. Μου είπε: «Γιατί κλαις;». Της απάντησα: «Από ευτυχία!». «Το εννοείς;», με ρώτησε. «Είσαι με τα καλά σου; Έχω καρκίνο», της απάντησα. Τότε μου έδειξε το στήθος της και μου είπε: «Κοίτα! Το έχω περάσει. Μην σε νοιάζει! Αν είναι χειρουργήσιμος, περνάει. Να το θυμάσαι». Μου έδωσε τόσο πολύ κουράγιο αυτή η γυναίκα και είπα: «Θα το παλέψω και θα το αντιμετωπίσω». Την περίοδο των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών είχα δίπλα μου έναν πολύ καλό ογκολόγο. Μιλούσαμε! Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα μιλάω ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα, γιατί έστω και μία γυναίκα να μ’ ακούσει και να δει ότι δουλεύω, συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά, το έχω ξεπεράσει και είμαι πολύ καλύτερα, ίσως τη βοηθήσω. Πολλές φορές η αρρώστια μπορεί να είναι ευλογία. Σου δίνει τέτοιο χαστούκι που σε κάνει να εκτιμάς τα πράγματα διαφορετικά. Στη διάρκεια των χημειοθεραπειών έλεγα ότι όταν τελειώσει αυτή η ιστορία θέλω να κοιτώ απλώς τη θάλασσα. Θα είμαι ευτυχισμένη μόνο μ’ αυτό. Έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος» λέει στο περιοδικό Εγώ.

Όσο για το πώς αντέδρασε ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

«Έπαθε τεράστιο σοκ και μου συμπαραστάθηκε πάρα πολύ. Μου έδινε πολύ κουράγιο με τον τρόπο που το αντιμετώπιζε. Μου έλεγε: «Είσαι δυνατή! Ξέρω ότι μπορείς να το περάσεις. Θα πας παρακάτω». Με βοήθησε πολύ, όπως και ο γιος μου. Κάναμε πλάκα. Γελούσαμε πολύ. Φορούσα την περούκα, τον έπαιρνα από το σχολείο με το αυτοκίνητο και μου την τραβούσε. Αυτό για μένα ήταν ψυχοθεραπευτικό».