Δέκα χρόνια μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης, άνοιξε τις πύλες του για το κοινό το εθνικό μνημείο Memorial 11/9, παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα και του προκατόχου του Τζορτζ Μπους.

Μετά την τελετή ο πρόεδρος Ομπάμα με τη σύζυγό του Μισέλ έσπευσαν να χαιρετήσουν τους συγγενείς των θυμάτων, ανάμεσά τους και την Ανθούλα Κατσιματίδη, από τα ενεργά μέλη της Ομογένειας αλλά και μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του μνημείου.

«Ήταν η δεύτερη φορά που συνάντησα τον πρόεδρο Ομπάμα. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Σε θυμάμαι εσένα». Με αγκάλιασε σφιχτά εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του. Ήταν ανθρώπινος και ζεστός, όπως και η σύζυγός του» δήλωσε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» η νεαρή ομογενής με καταγωγή από τη Νίσυρο.

Στα θεμέλια των δύο Πύργων που κατέρρευσαν εκτείνονται πλέον δύο τεχνητές λίμνες φτιαγμένες από σκούρο γρανίτη, στην περίμετρο των οποίων είναι χαραγμένα τα ονόματα των 2.983 θυμάτων των επιθέσεων. Μεταξύ αυτών και το όνομα του αδελφού της, Γιάννη Κατσιματίδη, ο οποίος εκείνη την ημέρα εργαζόταν στον 104ο όροφο του πρώτου Πύργου – στόχου του τρομοκρατικού χτυπήματος. Η ίδια, συγκινημένη, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον αδελφό της ο οποίος έφυγε νωρίς και άδικα, μόλις στα 31 του χρόνια.

«Ο Γιάννης ήταν ένας ζωντανός άνθρωπος, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ. Έκανε το καλύτερο κέφι στην παρέα και μαζί του ποτέ δεν έπληττες. Αγαπούσε πάρα πολύ τη ζωή, την οικογένειά του, τους φίλους του. Είχε τόσους πολλούς φίλους! Αγαπούσε με πάθος την Ελλάδα. Όταν είδαμε τα πλάνα στην τηλεόραση με την κατάρρευση των Πύργων, δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως κάτι κακό είχε συμβεί στον Γιάννη μας. Λέγαμε πως θα γυρίσει σπίτι κάποια στιγμή, πως ήταν τόσο ζωντανός και υπερκινητικός που σίγουρα θα έβρισκε τρόπο να τα καταφέρει και να επιστρέψει σώος. Δεν τα κατάφερε όμως…».

Η κυρία Κατσιματίδη είναι μέλος της επιτροπής που συστάθηκε μετά την τραγωδία του 2001 για την ανέγερση του μνημείου στο Σημείο Μηδέν, χαρακτηρισμό που η ίδια δεν αποδέχεται. «Δεν μου αρέσει να αποκαλούν το χώρο Σημείο Μηδέν, Το νερό που τρέχει από τους καταρράκτες, δίπλα στα χιλιάδες ονόματα των θυμάτων, συμβολίζει τη ζωή. Είναι ένας χώρος γεμάτος αισιοδοξία. Είμαι ικανοποιημένη γιατί πετύχαμε και δημιουργήσαμε ένα μνημείο όχι μόνο για να θυμόμαστε τους ανθρώπους μας, αλλά και για να είμαστε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον.