Δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η μνήμη παραμένει ζωντανή. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν σήμερα το δυναμικό «παρών» στα συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε όλη την Ελλάδα, απαιτώντας δικαιοσύνη και τιμώντας τα θύματα του χειρότερου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στη χώρα μας.
Ανάμεσα στις εικόνες των μαζικών συγκεντρώσεων, κάποια φωτογραφικά «κλικ» αποτύπωσαν τη συγκίνηση και αλληλεγγύη που επικράτησε στις διαδηλώσεις.
Μια γιαγιά που στάθηκε ανάμεσα στο πλήθος με ένα χειρόγραφο χαρτόνι, εκφράζοντας ανθρώπινα και από καρδιάς τα συλλυπητήριά της στους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας.
Ένας διαδηλωτής που ξεκίνησε να παίζει κιθάρα δίπλα στα ΜΑΤ, απτόητος, δημιουργώντας μια εικόνα σουρεαλιστική, σχεδόν ποιητική μέσα στο χάος.
Χιλιάδες διαδηλωτές που με συλλογική συνείδηση ανοίγουν το δρόμο σε ασθενοφόρο που πρέπει να διασχίσει το δρόμο που έχουν κατακλύσει (κάτι που συνέβαινε κάθε φορά που έπρεπε να περάσει ασθενοφόρο στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα).
Και έπειτα, η μάνα της Κυριακής Γρίβα, που με τον λόγο της ράγισε καρδιές. «Είμαι εδώ ως μάνα γιατί ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου μέσα από ένα ηχητικό να ζητάει βοήθεια και οι γύρω της να σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου να κραυγάζει. (…) Να θέλεις να πας εσύ εκεί να δώσεις εσύ τη βοήθεια που χρειάζεται το παιδί σου, κι αν δεν μπορείς, να κρατήσεις το χέρι του παιδιού σου και να πεις “μη φοβάσαι, εδώ είναι η μανούλα”. (…)
Εγώ το παιδί μου του νεκροφίλησα, του είπα το τελευταίο αντίο. Αυτές οι μάνες εδώ ήρθα να τις ρωτήσω “πώς είναι να ψάχνεις; Πώς είναι να θάβεις ένα ρολόι; Ένα δάχτυλο; Ένα κάρβουνο; Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα;. Πόσο βάρος έχουν οι 57 ψυχές που κουβαλάνε; ». Τα λόγια της, γεμάτα δύναμη, πόνο και συμπαράσταση, έφεραν δάκρυα στα μάτια πολλών από αυτούς που ήταν εκεί.
