Δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η Πλατεία Συντάγματος βούλιαξε από κόσμο που ζήτησε δικαίωση για τους 57 νεκρούς.

Η σιδηροδρομική τραγωδία, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, βύθισε όλη τη χώρα στο πένθος και άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις οικογένειες των θυμάτων.

Ιδιαίτερα φορτισμένη ήταν η στιγμή που στο βήμα ανέβηκε η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, της νεαρής κοπέλας που δολοφονήθηκε άγρια από τον πρώην σύντροφό της, τον Απρίλιο του 2024, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων.

Ευχαριστώ που ανάψατε ένα κερί για την κόρη μου 

Η Δέσποινα Καλλέα ανέβηκε στο βήμα στην Πλατεία Συντάγματος και μίλησε με δάκρυα στα μάτια και, μεταξύ άλλων, είπε: 

«Την Κυριακή Γρίβα την γνωρίσατε μέσα από ένα ηχητικό που έλεγε “χάνομαι” και την απάντηση “τα περιπολικά δεν είναι ταξί”. Την γνωρίσατε, την αγαπήσατε και σας ευχαριστώ πάρα πολύ, που ανάψατε ένα κερί στο όνομά της.

Είμαι εδώ ως μάνα γιατί ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου μέσα από ένα ηχητικό να ζητάει βοήθεια και οι γύρω της να σφυρίζουν αδιάφρα. Ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου να κραυγάζει. Σαν μάνα ξέρω πώς είναι να πνίγεις τις κραυγές σου σε ένα μαξιλάρι για να μην σε ακούσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σαν μάνα ξέρω πώς είναι να θέλεις να σκίσεις τα βουνά, τις θάλασσες, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, να προλάβεις να πας εσύ εκεί να δώσεις εσύ τη βοήθεια που χρειάζεται το παιδί σου, κι αν δεν μπορείς, να κρατήσεις το χέρι του παιδιού σου και να πεις «μη φοβάσαι εδώ είναι η μανούλα, είμαστε μαζί. Μη φοβάσαι».

Ξέρω πώς είναι να πονάς, ξέρω πώς είναι η καρδιά της μάνας. Αυτό που δεν ξέρω και θέλω να ρωτήσω τις άλλες μάνες, είναι «πόσο βάρος έχουν 57 ψυχές που κουβαλάει στους ώμους τους αυτή η γυναίκα; πόσο βαριές είναι;». Ήρθα να πω τον πόνο μου και βρήκα μεγαλύτερο.».

Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα;

«Εγώ το παιδί μου το νεκροφίλησα. Αυτές τις μάνες εδώ ήρθα να τις ρωτήσω πώς είναι να ψάχνεις και να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο… Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα; Πόσο βάρος έχουν οι 57 ψυχές; Τους κουβαλάς στους ώμους σου, Μαρία μου (Καρυστιανού).

Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο από τον πόνο σας. Μακάρι να μπορούσα, γιατί εγώ θα τα καταφέρω. Είμαι εδώ και σας ευχαριστώ πάρα πολύ».