Ο φόβος του Grexit αναβιώνει ξανά και τρεις μόλις ημέρες από τις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που αναφέρονται σε ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
«Μπορεί να αντέξει ένα Grexit η ευρωζώνη;», διερωτάται ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας Φίλιπ Ινμαν, και επισημαίνει: «Αξιωματούχοι της ευρωζώνης τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν ξοδέψει ατελείωτες ώρες για να οχυρώσουν την Ελλάδα και να αντιμετωπίσουν μία ελληνική έξοδο. Από το 2010, όταν η Αθήνα δεν ήταν σε θέση να αναχρηματοδοτήσει τα ξένα δάνειά της και ζήτησε πακέτο διάσωσης 120 δισ. ευρώ, οι Βρυξέλλες προσπάθησαν να εμποδίσουν μία νέα κατάρρευση και επανάληψη της κρίσης που ”πάγωσε” κάθε ιδέα ανάκαμψης».
«Σήμερα», συνεχίζει ο Guardian, «ένα Grexit θα αποδυνάμωνε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, θα κόστιζε στη γερμανική κυβέρνηση μέχρι και 77 δισ. ευρώ και στο ΔΝΤ ένα μέρος των δανείων του, όμως θα τρομάξει τις αγορές ή θα υπονομεύσει το ευρώ».
Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, τις τελευταίες εβδομάδες, τα κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης, που αντικατοπτρίζουν τη σταθερότητα της οικονομίας μίας χώρας έχουν παραμείνει σταθερά, ενώ τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις αυξάνονται.
Αναλυτές έχουν αναλύσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και εκτιμούν ότι ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας, έχει δώσει στον εαυτό του αρκετό περιθώριο για ελιγμούς, ώστε να μαλακώσει την προηγούμενη σκληροπυρηνική στάση του.
Το ινστιτούτο Bruegel στις Βρυξέλλες δεν είναι το μόνο thinktank που πιστεύει ότι το εκτιμώμενο κόστος των 250 δισ. ενός Grexit, ενώ καλύπτεται από τα κεφάλαια διάσωσης, θα ακρωτηριάσει την ευρωζώνη και θα καθυστερήσει την ανάκαμψη για μία δεκαετία.
Ο κ. Τσίπρας, σημειώνει ο Guardian, θέλει μερική διαγραφή του χρέους. Αυτό θα επέτρεπε στην Ελλάδα μία ελεγχόμενη χρεοκοπία, εντός ευρώ. Οι Βρυξέλλες χαρακτήρισαν «αφελή» αυτή την πολιτική, μόνο γιατί η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που επίσης έχουν υψηλό χρέος, θα ζητούσαν το ίδιο. Μία χρεοκοπία που περιλαμβάνει αποχώρηση από την ευρωζώνη θα σήμαινε 100% εξαφάνιση του χρέους της Αθήνας απέναντι στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά θα άφηνε ένα σημαντικό χρέος στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς καμία άλλη πρόσβαση σε κεφάλαια πέρα από τους φόρους που καταβάλλονται στο δημόσιο ταμείο.
