Μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, ο Ρότζερ Γουότερς επέστρεψε στη δισκογραφία, με το νέο του άλμπουμ που έχε το όνομα «Is This the Life We Really Want?». Η δουλειά του συνιδρυτή των Pink Floyd είναι η τέταρτη προσωπική του, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος.

«Είναι ένα ταξίδι για την υπερβατική φύση του έρωτα». Έτσι χαρακτήρισε ο Γουότερς το άλμπουμ στη διάρκεια δημόσιας συζήτησης που διοργάνωσαν οι New York Times με θέμα «πώς η αγάπη μπορεί να βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις παρούσες δυσκολίες σε έναν κόσμο όπου όλοι μπορούμε να ζήσουμε λίγο καλύτερα».

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, για να ανακαλύψουμε το καλύτερο πρέπει να γνωρίσουμε το χειρότερο. Και ο 73χρονος μουσικός έχει σαφείς ιδέες πάνω σε αυτό. Στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το άλμπουμ υπάρχει μία φωτογραφία του Ντόναλντ Τραμπ καλυμμένη με μαύρο αυτοκόλλητο και από κάτω η λεζάντα: «ένας ηγέτης χωρίς εγκέφαλο». Το ομότιτλο τραγούδι είναι μια καταγραφή μίας από τις συνήθεις μεγαλοστομίες του Αμερικανού προέδρου κατά του Τύπου.

Ο Βρετανός ρόκερ δεν χάνει τον καιρό του. Αν και πέρασε μία φάση απαισιοδοξίας, πέρυσι στη συναυλία που έδωσε στο φεστιβάλ του νοσταλγικού ροκ «Desert Trip» στην Καλιφόρνια, εξέφρασε με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα συναισθήματά του κατά του τότε υποψήφιου Ντόναλντ Τραμπ. Εμφάνισε στη σκηνή ένα φουσκωτό γουρουνάκι με την επιγραφή: «Ο Τραμπ είναι ένα γουρούνι».

Το άλμπουμ δεν αναφέρεται όμως μόνο στον Τραμπ. Οι στίχοι είναι ποίηση και υποσχέσεις. Στο «Déjà Vu», μία μπαλάντα με έγχορδα και ακουστική κιθάρα ακούμε τη βαθειά φωνή του Γουότερς να μας μιλά για μία γυναίκα «που φτιάχνει ψωμί και ρύζι». «Είναι το τραγούδι από όπου ξεκίνησαν όλα» λέει ο Γουότερς. «Είχα κάνει μία ραδιοφωνική εκπομπή για έναν γέρο Ιρλανδό ο οποίος μαζί με τον ανιψιό του έκαναν περιοδεία σε έναν φανταστικό κόσμο προκειμένου να βρουν τις απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα».

Το μανιφέστο του Γουότερς είναι ο τίτλος του άλμπουμ. Κάθε φορά που χτυπούν έναν μαθητή, κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος σαπίζει στη φυλακή, κάθε φορά που… Αυτό είναι το σφάλμα της σιωπής και της αδιαφορίας όλων μας. Τιενανμέν, πόλεμος, η κοινωνία των μέσων ενημέρωσης… Φαίνεται ότι ο Γουότερς επιστρέφει στα θέματα του προηγούμενου άλμπουμ του «Amused to Death» πριν από 25 χρόνια. «Τί είναι άλλωστε 25 χρόνια»; μία φευγαλέα στιγμή, γράφουν οι New York Times.

«Ακόμα και τα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται ο άνθρωπος στη Γη δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος κάνει τα ίδια πολιτικά και κοινωνικά λάθη του 1992. Λυπάμαι, ωστόσο, είναι αργά για να πάρουμε το μάθημά μας», εξηγεί ο Γουότερς. Το τραγούδι «The Last Refugee» είναι ένα βλέμμα στο δράμα των προσφύγων, το «Broken Bones» μία καταγγελία κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι στίχοι υπενθυμίζουν ότι στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι ελεύθερη, αντ ‘αυτού, επέλεξε να «υπακούσει στους πλούσιους» και στο «αμερικανικό όνειρο».

Μερικά από τα 12 κομμάτια του άλμπουμ θα παρουσιασθούν στην παγκόσμια περιοδεία που ξεκινά την Παρασκευή ο Γουότερς. Το φινάλε του άλμπουμ αποτελείται από τρία τραγούδια: «Wait for Her», «Oceans Apart» και «Part of Me Died». Πρόκειται για μία ποιητική ιστορία αγάπης η οποία μας κάνει για λίγο να ξεχάσουμε τους φόβους μας, γράφει η αμερικανική εφημερίδα. Αυτή η αγάπη είναι τόσο δυνατή που θριαμβεύει μέσα στη φρίκη που επικρατεί στον πλανήτη όπως, δίκες με συνοπτικές διαδικασίες, κατεδαφίσεις σπιτιών από μπουλντόζες (ο Γουότερς έχει εδώ και καιρό καταγγείλει το Ισραήλ για την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών), γυναίκες παραμορφωμένες από επιθέσεις με οξύ… Ο «γερολύκος» της ροκ, όμως, εξακολουθεί να πιστεύει στη δύναμη της αγάπης πάνω από όλα.