Μπορεί κάτι Leatherface και Jason (Voorhees) να είναι οι γνωστότεροι κινηματογραφικοί κατά συρροή φονιάδες, αυτοί που έρχονται πρώτοι πρώτοι στο νου, δεν είναι όμως οι καλύτεροι.
Βλέπετε το σινεμά του τρόμου εξαντλείται στο φτηνό συναίσθημα, την απόλυτη αποστροφή εδώ, αφήνοντας όλα τα άλλα στην αφάνεια.
Χρειάζεται δυνατή χαρακτηριολογία και πλοκή επιπέδου ψυχολογικού τρόμου για να λειτουργήσει φοβικά ο serial killer, ως το διεστραμμένο κακό που ελλοχεύει στα σκοτάδια και διψά για ανθρώπινο αίμα χωρίς αιτία και αφορμή.
Μακριά λοιπόν από κλισεδούρες και δοκιμασμένες συνταγές, είναι η επικράτεια του θρίλερ αυτή που απέδωσε τα κομψοτεχνήματα του είδους. Χωρίς μεταφυσικά κακά και υπερβατικές δυνάμεις. Η ανθρώπινη αχρειότητα φτάνει και περισσεύει.
Ταινίες που κάνουν κόμπο το στομάχι όχι γιατί βλέπεις το κακό, αλλά γιατί ξέρεις ότι υπάρχει. Κι αυτές σου το υπενθυμίζουν με μια σατανική εμμονή. Και από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις;
Από το «Peeping Tom» (1960) και το «Badlands» (1973) μέχρι τον «Ανθρωποκυνηγό» (1986), το «Χένρι: Το πορτρέτο ενός δολοφόνου» (1986) και τους «Γεννημένους δολοφόνους» (1994), η λίστα είναι μακρά.
Συγνώμη «Σχιζοφρενή δολοφόνε με το πριόνι» (1974), είσαι λίγος εδώ…
Δεν μιλάμε απλά για ένα κομψοτέχνημα του είδους και ένα από τα καλύτερα serial killer films όλων των εποχών, αλλά και για την ταινία με το συγκλονιστικότερο φινάλε στην ιστορία της έβδομης τέχνης. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ πήρε ένα δυνατό μυθιστόρημα και το μετέτρεψε σε μια λεπτομερή βουτιά στα άδυτα του κολασμένου ψυχισμού.
Παρά το γεγονός ότι ο κατά συρροή δολοφόνος δεν είναι σε πρώτο πλάνο, πώς να μείνει στα σκοτάδια με τα καμώματά του; Ακόμα και η βροχή αποκτά δραματουργικό ρόλο στην ταινία, όπως και τα υπερκορεσμένα χρώματα του Φίντσερ. Όσο για την τριπλέτα Κέβιν Σπέισι, Μπραντ Πιτ και Μόργκαν Φρίμαν, δίνει απλώς ρέστα σε μια από αυτές τις ευτυχείς περιστάσεις που δύσκολα θα ξαναδούμε στη μεγάλη οθόνη…
Το φρικαλέο αριστούργημα του Χίτσκοκ που άλλαξε μια για πάντα τις ισορροπίες στο σινεμά του τρόμου είναι καταδικασμένο να αποτελεί ως το τέλος του σινεμά μια από τις πιο ευφυείς αφηγήσεις. Ο μεγάλος Άλφρεντ βάζει ξανά τις γνώριμες τρικλοποδιές του στον θεατή. Ναι, δεν κάνει ταινία καταδίωξης, όπως σε πείθει στην αρχή.
Το ανυποψίαστο θύμα είσαι εδώ εσύ, αν και φτάνουν 45 δευτερόλεπτα, τα διασημότερα 45 δευτερόλεπτα του σινεμά, αυτά στη σκηνή του ντους, για να καταλάβεις πως έχεις να κάνεις με ψυχωτικό δολοφόνο. Ο Χίτσκοκ επιστρατεύει όλη του τη σκηνοθετική διάνοια για να τρομάξει και να προβληματίσει, σε ένα αψεγάδιαστο διαμάντι που χρειάστηκαν χιλιάδες σελίδες σε ψυχολογικές επιθεωρήσεις για να αναλυθεί.
Ότι είναι βασισμένο στον πραγματικό ψυχοπαθή serial killer Ed Gein λίγη σημασία έχει…
Ποιος δεν ξέρει τον Χάνιμπαλ Λέκτερ; Τον οποίο έπαιξε και ο Μπράιαν Κοξ στο «Manhunter», ήρθε όμως ο Άντονι Χόπκινς και τον εξαφάνισε από τα κατάστιχα του σινεμά. Με μόλις 24 λεπτά στην οθόνη, όχι μόνο έκλεψε την παράσταση, αλλά και το χρυσό αγαλματίδιο.
Η «Σιωπή των αμνών» είναι τόσο γνωστή που λίγες συστάσεις χρειάζεται. Έκανε αστέρι τρανό την Τζόντι Φόστερ και χρειάστηκαν μάλιστα 4 πραγματικοί serial killers για να γεννηθεί ο Buffalo Bill της ταινίας: οι Ed Gein, Ted Bundy, Edmund Kemper και Gary Heidnik. Λίγες ταινίες έκαναν τέτοιο, δικαιολογημένο, πάταγο, σαρώνοντας βραβεία (και τα πέντε μεγάλα Όσκαρ) και κόβοντας εισιτήρια με τη σέσουλα.
Άλλο ένα φιλμ του Ντέιβιντ Φίντσερ είναι πλέον σταθμός στην επικράτεια των serial killer movies. Κι εδώ ο τρόμος έρχεται από το γεγονός και μόνο πως δεν τον πιάνουν ποτέ, όπως και τον πραγματικό κατά συρροή φονιά του Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του 1970 δηλαδή.
Ο Φίντσερ επέστρεψε στο α λα «Seven» θρίλερ, μόνο που εδώ άλλαξε αναπάντεχα τη συνταγή. Πιο εγκεφαλικό και λιγότερο ατμοσφαιρικό, είναι ένα φιλμ που δεν χαρίζεται με το καλημέρα στον θεατή, απαιτώντας και τη δική του συμβολή. Είναι όμως άξιο θαυμασμού και σταθερό σημείο αναφοράς πλέον στο είδος, μια αληθινά σπουδαία ταινία που ξεδιπλώνει τη μανιώδη πλοκή της σε 2,5 κατακλυσμιαίες σε πληροφορία ώρες που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ…
Αυτό που σε συγκλονίζει στο φιλμ της Μέρι Χάρον είναι το πόσο το απολαμβάνεις. Ενώ δεν θα έπρεπε. Δεν θα έπρεπε καθόλου! Γιατί είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο ανατριχιαστικό από αυτό. Η απόλυτη δύναμη του πλούτου και της εξουσίας που θεωρεί πως μπορεί να παίρνει ακόμα και ζωές για την τέρψη της και μόνο.
Με συμβολική ρώμη και αλληγορικά νοήματα, ακόμα και ως κοινωνική κριτική την έχουν διαβάσει. Μια απειλητική διέξοδος από ένα ακραία ανταγωνιστικό πεδίο που μας χάρισε έναν serial killer αλλιώτικο από τους άλλους. Φτασμένο, όμορφο, ευκατάστατο και ναρκισσιστή, η ίδια η ενσάρκωση της αθλιότητας απλώς και μόνο επειδή μπορεί…
