Έγινε ηθοποιός γιατί το ήθελε ο αδερφός του, ή μάλλον γιατί πέθανε ο αδερφός του και το θεωρούσε χρέος ιερό να δικαιώσει τις προσδοκίες του.
Ο λόγος για τον αδικοχαμένο Ρίβερ Φίνιξ, που γυρίζοντας μια μέρα σπίτι πήρε τον 16χρονο Χοακίν, τον πέταξε στον καναπέ και τον έβαλε να δει το «Οργισμένο Είδωλο» του Σκορσέζε.
«‘‘Θα αρχίσεις να παίζεις ξανά, αυτό θα κάνεις’’. Δεν το ζήτησε. Το απαίτησε. Και θα του χρωστάω πάντα, γιατί η υποκριτική μού χάρισε μια απίστευτη ζωή», θυμάται σήμερα ο Χοακίν για την πρώτη του επαφή με τις επιθυμίες του μεγαλύτερου αδερφού του.
Όταν 5 χρόνια αργότερα, εκείνο το μοιραίο βράδυ του Οκτωβρίου 1993 έξω από το κλαμπ του Τζόνι Ντεπ στο Λος Άντζελες, ο Ρίβερ Φίνιξ θα έπεφτε νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών μπροστά στα μάτια του Χοακίν, ο μικρός ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει.
Να κάνει πράξη αυτό που του είχε ζητήσει ο Ρίβερ, να αφοσιωθεί στην υποκριτική.
Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα ο Χοακίν είναι ένας από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς ηθοποιούς της γενιάς του. Παρέδωσε μάλιστα μόλις μια απίστευτη ερμηνεία στον «Τζόκερ» του Τοντ Φίλιπς, δηλώνοντας πως κόντεψε να τρελαθεί ενσαρκώνοντας τον εμβληματικό κακό της Γκόθαμ Σίτι.
Οι κριτικές είναι ξανά διθυραμβικές και ο Φίνιξ αποθεώθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, δημιουργώντας έναν τελείως διαφορετικό Τζόκερ, πιο ανθρώπινο, τρωτό και «γήινο» από ποτέ. Και όπως παρατήρησαν με νόημα οι κριτικοί, ο ιδιοφυής τρόπος που έχει δομήσει τον χαρακτήρα του έλκει κάτι από το μεγάλο σινεμά του Σκορσέζε. Δεν είναι καρτούν αυτός ο Τζόκερ, παρά μια διεισδυτική σπουδή χαρακτήρα, ένα τολμηρό δράμα για την ψυχική νόσο και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ο Φίνιξ πάει φέτος ολοταχώς για τα Όσκαρ, παραδίδοντας για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει να κάνει καλά: σωματική εκφραστικότητα και κινησιολογία βγαλμένη από σεμινάριο υποκριτικής.
Είναι καιρός του να πάρει ένα Όσκαρ, ένα αγαλματίδιο που του χρωστάνε για τις μεγάλες ερμηνείες που μας έχει ήδη χαρίσει. Και συγνώμη «Μονομάχε» (2000) και «Οιωνέ» (2002), μπορεί να ήσασταν εσείς που κάνατε ευρύτερα γνωστό τον Φίνιξ, εκείνος όμως σας άφησε για τα καλά πίσω του…
Χοακίν Φίνιξ και ρομαντική κομεντί θα πίστευες πως ήταν ενδεχόμενα ασυμβίβαστα, αν έχεις όμως στο τιμόνι τον Σπάικ Τζόνσι, τότε το ενδιαφέρον του αποτελέσματος είναι το λιγότερο εξασφαλισμένο. Στην πιο προσωπική ίσως στιγμή και των δυο τους, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μετατρέπουν έναν μονόλογο διαρκείας σε εντυπωσιακό σινεμά μεγάλου βεληνεκούς!
Ο Φίνιξ ερμηνεύει ανεπιτήδευτα έναν εξόχως επιτηδευμένο ρόλο. Έναν τρυφερό και ιδιόρρυθμο άντρα που ερωτεύεται τελικά ένα πρόγραμμα με αισθαντική φωνή και ανθρώπινη ευαισθησία. Αυτό κάνει ο Φίνιξ για 2 ολόκληρες ώρες και το κάνει συμπιέζοντας τόσο τον κινηματογραφικό χρόνο που μοιάζει στιγμούλα.
Το «Her» θα μπορούσε να είναι ένα μικρό δρώμενο ή αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο χωρισμού. Ο Χοακίν καταφέρνει ωστόσο να το απογειώσει, με τη βαθιά ρομαντική ερμηνεία του και τον συναρπαστικά απροσχημάτιστο τρόπο που στοχάζεται, ερωτεύεται και πενθεί. Αν η ταινία ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο περίεργο και το τετριμμένο, ο Φίνιξ είναι εδώ ο μεγάλος ακροβάτης…
Όσο πιο κοντά έφτασε ποτέ ο Φίνιξ στο υποκριτικό του πεπρωμένο, τον σκορσέζικο «Ταξιτζή», εδώ υποδύεται έναν βετεράνο πολέμου σωστό ράκος που απασχολείται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ. Έναν άκρως στιλιζαρισμένο ρόλο σε ένα βίαιο και υπαρξιακό θρίλερ που του χάρισε βραβείο αντρικού ρόλου στις Κάννες.
Η ταινία της Λιν Ράμσεϊ δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τον αντισυμβατικό και ανορθόδοξο ντετέκτιβ που έπλασε ο Φίνιξ, τον οποίο κατατρύχουν οι βασανιστικές θύμισες της ταλαιπωρημένης ζωής του. Η μνήμη δεν είναι παρά ένας παράλογος εφιάλτης από τον οποίο ο άνθρωπος αγωνίζεται διαρκώς να ξεφύγει, μας λέει εδώ ο ηθοποιός, αν και η απτή πραγματικότητα είναι συνήθως εφιαλτικότερη.
Φορμαλισμό και αφοπλιστική ωμότητα κόμισε ο Χοακίν σε αυτό τον ρόλο, έναν ρόλο που θυμίζει καουμπόικο ήρωα σε νεο-γουέστερν. Έναν ρόλο που στοίχειωσε με τη γνώριμη σωματική του ερμηνεία. Όταν η βία γίνεται υπαρξιακή διαφυγή, όταν χάνεις την ψυχή σου τσεκουριά την τσεκουριά. Χωρίς τον Φίνιξ, θα ήταν προφανώς άλλη ταινία. Χειρότερη ταινία, αναμφίβολα…
Τι θα ήταν το φιλμ του Τζέιμς Γκρέι («The Immigrant») χωρίς τον Χοακίν Φίνιξ; Μια απλοϊκή μελαδούρα που φλερτάρει αποτυχημένα με το μεγαλόπνοο κλασικό σινεμά του παρελθόντος. Αυτός είναι που δίνει στιλ και πνοή στην απλοϊκή και εν πολλοίς αδιάφορη ιστορία άλλης μιας μετανάστριας που καταφτάνει στο Ellis Island αναζητώντας το αμερικάνικο όνειρο.
Αυτός είναι που κουβαλά και δίνει υπόσταση στην επώδυνη αλήθεια της μετανάστευσης, κομίζοντας εσωτερική ένταση και πραγματικό συναισθηματικό πρόσημο. Αυτός θα δώσει το δράμα και το πάθος σε μια άνευρη κατά τα άλλα ιστορία δυστυχίας και εκμετάλλευσης, παρέχοντας το βάθος σε ένα φιλμ που κινείται μόνο στην επιφάνεια.
Είναι ο δικός του Μπρούνο, ο δανδής και κολπατζής μαστροπός, που κινεί τα νήματα της ιστορίας, ο «σκοτεινός» τύπος που κρύβει πολλά πίσω από το πλατύ του χαμόγελο. Μελόδραμα παλαιάς κοπής χωρίς τον κομπιναδόρο Μπρούνο δεν φτιάχνεις, κι αυτός είναι που διασώζει το δραματουργικά στριφνό και αφηγηματικά κοινότυπο φιλμ. Κάνοντάς σε να μονολογείς πόσο ηθοποιάρα είναι ο τύπος!
Εύκολο να παίζεις καλά σε ένα μικρό αριστούργημα, εκεί όπου όλα έχουν ευτυχήσει να πάνε όπως πρέπει. Ο Πολ Τόμας Άντερσον πιάνει στα χέρια του τη Σαϊεντολογία, κινηματογραφώντας σε κοντινό πλάνο τη σχέση δασκάλου και μαθητή σε μια ιστορία ενηλικίωσης και επανεφεύρεσης.
Ο Χοακίν παίζει έναν ναύτη του Πολεμικού Ναυτικού παθιασμένο με το σεξ, το αλκοόλ και κάθε είδους παρέκκλιση που δεν στεριώνει πουθενά στην πολιτική του ζωή. Λαθρεπιβάτης κάποια στιγμή σε μια πολυτελή θαλαμηγό, θα γνωρίσει έναν άνθρωπο που μοιάζει φωτισμένος.
Χοακίν Φίνιξ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν χαρίζουν εδώ συγκλονιστικές ερμηνείες, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο και λειτουργώντας ως ένα συναρπαστικό όλον που μεταμορφώνει το ούτως ή άλλως υπέροχο φιλμ. Η σπαρακτική ερμηνεία του καταραμένου και ψυχολογικά τραυματισμένου νεαρού προστατευόμενου ήρθε και έδεσε με ένα αληθινά μεγαλειώδες κινηματογραφικό έργο.
Ακόμα και οι συνήθως λαλίστατοι κριτικοί δεν έβρισκαν λόγια για να επαινέσουν την εξωπραγματική ερμηνεία του Φίνιξ. Έναν ρόλο με συνεχείς εκπλήξεις, ένα σωστό τσουνάμι συναισθημάτων και εσωτερικών αντιφάσεων που του έφερε άλλο ένα βραβείο ερμηνείας στη Μόστρα…
Οι βιογραφίες είναι δύσκολα και δύστροπα πράγματα, πόσο μάλλον όταν καλείσαι να ενσαρκώσεις ένα ατόφιο κομμάτι της αμερικάνικης μουσικής. Για έναν νεαρό τραγουδοποιό ο λόγος, ο οποίος με την κλασική κιθάρα στο χέρι και τα μαύρα ρουχαλάκια του έβαλε σκοπό να αγγίξει τις καρδιές του κοσμάκη.
Ο θρυλικός Τζόνι Κας έρχεται στην οθόνη με τη μορφή του Χοακίν Φίνιξ, σε μια από αυτές τις ευτυχείς περιστάσεις που όλοι ευχόμαστε να προκύπτουν συχνότερα. Όταν δεν σκάρωνε ένα ολοκαίνουριο ύφος μουσικής έκφρασης και δεν έγραφε τη δική του χρυσή σελίδα στο παγκόσμιο πεντάγραμμο, ο Τζόνι πάλευε με τον εθισμό και τις ουσίες, μια διάσταση που κανείς δεν θα έφερνε καλύτερα στο πανί από το «κακό παιδί» Χοακίν Φίνιξ.
Άλλη μια εντυπωσιακή και απαστράπτουσα ερμηνεία από τον αντισυμβατικό χολιγουντιανό σταρ, σε έναν αβανταδόρικο φυσικά ρόλο που τον απογειώνει. Ειδικά όταν φοριέται πάνω του η πραγματική φωνή του Τζόνι Κας. Χρυσή Σφαίρα και άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον πιο σημαντικό ίσως ηθοποιό της γενιάς του…
