Ένα πολυμήχανα σκαρωμένο τρέιλερ σε γεμίζει υποσχέσεις και ενθουσιασμό, ανοίγοντάς σου την όρεξη για μια ταινία που γίνεται ξαφνικά πολυαναμενόμενη.
Λίγα αλλά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ταινία είναι κάτι παραπάνω από ικανά να εξάψουν τη φαντασία του κοινού, κι εκείνο να τρέξει μαζικά στη σκοτεινή αίθουσα.
Τι γίνεται όμως όταν οι προσδοκίες δεν δικαιώνονται στην οθόνη; Πώς καταλήγει το πράγμα όταν το φιλμ σε αφήνει σε σχετική αμηχανία και συλλογίζεσαι πως άλλα περίμενες από το τρέιλερ;
Τα τρέιλερ είναι βλέπετε καρμανιόλες, μπορούν να χαντακώσουν ακόμα και μια καλή ταινία απλώς και μόνο γιατί έθεσαν τον πήχη ψηλά. Ή υπαινίχθηκαν πράγματα που δεν υπήρχαν. Τι τα θέλετε, στο τρέιλερ πρωτοστατούν διαφήμιση και μάρκετινγκ, ενώ στο φιλμ οι υπεύθυνοι είναι καλλιτέχνες που έχουν άλλα στο μυαλό τους.
Κι έτσι η απογοήτευση καταπλακώνει το κοινό, γιατί το τρέιλερ παραέκανε καλά τη δουλειά του. Φούσκωσε τις προσδοκίες και έδωσε ένα σωρό υποσχέσεις μέσα σε δυο καλομονταρισμένα και προσεκτικά επιλεγμένα λεπτά. Πώς γεμίζεις όμως άλλες δυο ωρίτσες;
Κι έτσι η πρώτη εντύπωση όχι μόνο δεν κράτησε, αλλά στιγμάτισε την ταινία και σήμερα τη θυμόμαστε περισσότερο για το φοβερό τρέιλερ παρά για όσα είδαμε στο πανί. Το ξέρετε το συναίσθημα, οργή το λέμε, πάμε να το θυμηθούμε άλλη μία…
Τι περιμένουμε άραγε από άλλη μια ταινία Τζέιμς Μποντ; Καταιγιστική δράση, μαγευτικές τοποθεσίες, ωραίες γυναίκες και τη χαρακτηριστική μελωδία. Και το «Spectre» μας τα έδωσε αυτά και με το παραπάνω στο τρέιλέρ του. Πόσο μάλλον που ερχόταν μετά το φοβερό «Skyfall» και κανείς δεν είχε λόγο να πιστέψει πως κάτι θα στράβωνε.
Όταν είδαμε όμως την ταινία, θυμηθήκαμε πόσο εύκολα και γρήγορα αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Και πόσο λάθος μπορούν να πάνε σε ένα μεγάλο franchise που ποντάρει απλώς στην ιστορία του. Και τους πετυχημένους συντελεστές του (δεύτερη συνεργασία Ντάνιελ Κρεγκ και Σαμ Μέντες). Και το τεράστιο budget του (σχεδόν 300 εκατ. δολάρια). Δεν ήταν κακό το «Spectre», απλώς δεν ήταν «Skyfall», όπως μας ξεγέλασε να πιστέψουμε το τρέιλερ…
Όταν μαθαίνεις ότι ο Ρίντλεϊ Σκοτ γυρίζει το prequel του αριστουργηματικού «Alien», δεν θέλει και πολύ η καρδιά να σκιρτήσει. Εννοείται πως οι προσδοκίες άγγιξαν ταβάνι όταν κυκλοφόρησε το τρέιλερ και ήταν πολύ Ρίντλεϊ Σκοτ, με το επιδέξιο μοντάζ και τις γνώριμες εικόνες φαντασμαγορίας.
Το τρέιλερ δεν είχε όμως το σχεδόν παιδιάστικο σενάριο του Damon Lindelof (του «πολύ» σεναριογράφου της σειράς «Lost») κι αυτό το μπερδεμένο συνονθύλευμα τρόμου και θρησκευτικότητας που δεν χωνευόταν με τίποτα. Αν ψάχνετε για σεμινάριο πώς ένα τρέιλερ μπορεί να προλογίσει εξαίσια μια λιγότερο εξαίσια ταινία, εδώ είστε. Τίποτα από το «Prometheus» δεν δικαίωσε όσα υπέροχα υπαινίχθηκε το ανδροειδές του Μάικλ Φασμπέντερ στο τρέιλερ με κείνο το «τα μεγάλα πράγματα έχουν ταπεινές αρχές»…
Τη λαχτάρα μας για άλλο ένα Μπόρατ, άλλο ένα Μπρούνο, είναι που εκμεταλλεύτηκε τόσο μαεστρικά το τρέιλερ του «The Dictator» του Σάσα Μπάρον Κοέν. Ο δικτάτοράς του δεν ήταν όμως τίποτα από όλα αυτά, παρά μια αδιάντροπα τεμπέλικη απόπειρα να εξαργυρώσει την επιτυχία των άλλων.
Το μόνο κακό; Πως κατάφερε να το κάνει! Βάζοντας στο τρέιλερ της ανιαρής αυτής πολιτικής σάτιρας τις μόνες αστείες σκηνές του φιλμ. Και βάζοντας επίσης τη σεξοβόμβα Μέγκαν Φοξ δίπλα του στο κρεβάτι, θυμίζοντας αμέσως σε όλους όσα τράβηξε η κακομοίρα η Πάμελα Άντερσον από τον ανεκδιήγητο Μπόρατ. Ήταν μια κωμωδία της σειράς που ο Σάσα Μπάρον Κοέν και ο μόνιμος σκηνοθέτης του Λάρι Τσαρλς κατάφεραν να περάσουν με ένα αποτελεσματικότατο τρέιλερ…
Το τρέιλερ του μπλοκμπάστερ ερχόταν να μας θυμίσει όσα έκαναν άλλοτε το franchise ακαταμάχητο: απίστευτα εφέ, ασίγαστη δράση και εικόνες να τις πιεις στο ποτήρι. Ο σκηνοθέτης McG ήξερε προφανώς πως δεν είναι Τζέιμς Κάμερον (που έκανε τα δύο πρώτα «Terminator»), κι έτσι είπε να μας κεντρίσει με μάχες του T-1000 και σκηνές βγαλμένες από τα παλιά.
Πόσο μάλλον που το τρέιλερ μας είπε πως η Μέρα της Κρίσης συνέβη τελικά και ο Τζον Κόνορ οδηγεί τώρα την ανθρώπινη αντίσταση κόντρα στις μηχανές. Εξαργυρώνοντας δηλαδή πανέξυπνα την αγωνία των φαν της μυθολογίας που ήθελαν να δουν προς τι όλος αυτός ο χαμός και ο κόπος να σωθεί ο Κόνορ στα προηγούμενα φιλμ. Ό,τι είδαν όμως εξαντλήθηκε στο τρέιλερ…
Άλλο ένα διαχρονικό μάθημα μάρκετινγκ για το πώς μπορείς να χωρέσεις σε ένα τρέιλερ όλα τα καλά κομμάτια μιας κακής ταινίας και να κάνεις τους πάντες να τρέχουν να τη δουν. Από την ξεσηκωτική ορχηστρική μουσική, τον σπαραξικάρδιο λόγο του Γιον Βόιτ ως προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ και τις υπέροχες εικόνες μιας Αμερικής που ξεσηκώνεται για πόλεμο, το τρέιλερ υποσχέθηκε μια τουλάχιστον επική ταινία.
Τι άφησε απέξω; Άλλες 3 ώρες κακογραμμένου σεναρίου, σκηνοθετικής αμηχανίας, ιστορικών παραχαράξεων και εκείνου του παράξενου ερωτικού τριγώνου που χαντάκωσαν την ταινία. Κι ενώ δεν είναι το πρώτο χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ που πειράζει τα πραγματικά γεγονότα προς όφελος του θεάματος, για πόσα ξέρετε να έχει κάνει το National Geographic ειδικό αφιέρωμα στις ανακρίβειές του;
Όπως έγραψε πικρόχολα αλλά εξαιρετικά αμερικανός κριτικός για το καταστροφικό φιλμ: «Το τρέιλερ του πρωταθλητή των τρέιλερ Ρόλαντ Έμεριχ θα μπορούσε να μην είχε δείξει τίποτα άλλο παρά τον πρωταγωνιστή του Μάθιου Μπρόντερικ να τρώει πρωινό και να ήταν και πάλι καλύτερο από την ταινία». Ως πρωταθλητής των τρέιλερ όμως, ο Έμεριχ ήξερε πώς να τα φτιάχνει: δεν έδειξε ποτέ το τέρας του, υπαινίχθηκε πως ήταν τεράστιο και εξασφάλισε την εμπορική επιτυχία.
Την ώρα που οι κριτικοί έθαβαν το φιλμ στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, το κοινό δεν έσωνε να το βλέπει. Όλοι είχαν στο μυαλό τους αυτή τη γη που έτρεμε στα βήματα του Γκοτζίλα. Ενός Γκοτζίλα που δεν είχαν δει, γιατί αν έβλεπαν αυτή τη φολιδωτή ψευτιά από εφέ ούτε έξω από το σινεμά δεν θα περνούσαν. Τότε όλοι εκθείασαν το γεγονός ότι το τέρας δεν παρουσιάζεται στο τρέιλερ. Τώρα όλοι ξέρουν ότι αυτή η απροθυμία εδραζόταν αλλού…
Μιλώντας για πολυαναμενόμενες αφίξεις, εδώ έχουμε ένα τρέιλερ που έστειλε ρίγη συγκίνησης όχι στον κόσμο, αλλά στον γαλαξία! Δεκάξι χρόνια μετά το τέλος της τριλογίας, οι τρελαμένοι φαν θα ξανάβλεπαν ταινία της μυθολογίας; Αυτό έφτανε και περίσσευε προφανώς, πόσο μάλλον που το τρέιλερ έπαιξε έξυπνα με τις θύμισες, δείχνοντας λίγο Γιόντα, Όμπι-Ουάν και τον νεαρό Άνακιν/Νταρθ Βέιντερ. Και φωτόσπαθα, αλίμονο.
Το τρέιλερ μας καθησύχασε πως ό,τι αγαπούσαμε στο «Star Wars» θα ήταν εδώ και μάλιστα σε χορταστικές δόσεις. Αν πρέπει να το πούμε, δεν ήταν. Το τρέιλερ εξαπάτησε την πλάση και κόντεψε να ξεπαστρέψει το saga, καθώς όλον αυτό τον ενθουσιασμό που προκάλεσε δεν τον δικαίωσε ποτέ.
Να πούμε τέλος πως δεν συμβαίνει και πολύ συχνά να κάνει ο κόσμος κοπάνες από σχολεία και δουλειές για να δει ένα τρέιλερ. Όπως συνέβη εδώ δηλαδή. Και να πούμε επίσης πως κάποιοι ισχυρίζονται πως το ίντερνετ καθιερώθηκε παγκοσμίως απλώς και μόνο για να διαμαρτυρηθεί ο κόσμος για την «Αόρατη απειλή»!
