«Η σχέση μάνας – κόρης, ένα πεδίο που μέσα στο ίδιο του το φως εμπεριέχει τόσο μεγάλο σκότος». Μόνο μια γυναίκα είναι σε θέση να μιλήσει για τη μητρότητα το μεγάλο θαύμα της φύσης που συμβαίνει μέσα στα σπλάχνα της και τη ζωή που δημιουργείται εκεί, απορροφώντας κάθε γεύση, ήχο και συναίσθημα δικό της.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η σχέση μάνας και παιδιού, μια σχέση αμφίπλευρης εξάρτησης, περίπλοκη και δαιδαλώδης δεν κόβεται ποτέ. Μόνον ο θάνατος μπορεί να το κάνει, αλλά η μητρική εικόνα σαν ακοίμητος φρουρός εξακολουθεί να υπάρχει. Πλημμυρισμένη από τη μετάγγιση της ύπαρξής της από τη στιγμή της σύλληψης.

Ιδιαίτερα η σχέση μάνας – κόρης είναι αυτή που σηκώνει τη μεγαλύτερη κόντρα, επειδή είναι πολύ ισχυρή. Οι δυο τους είναι ισόβια δυο σώματα που συνυπήρξαν και μετά απομακρύνθηκαν, δυο σώματα που τα ενοποίησε η ίδια τους η φύση. Δύο παράλληλοι, πρώην ομόκεντροι όμοιοι κύκλοι που κινούνται στα απεριόριστα σύνορα της μητρικής αγάπης. Η εικόνα της μητέρας σκοτεινή, επίφοβη, απειλητική, διεκδικητική στο πλάσμα που βλέπει σαν προέκταση του εαυτού της, παρεμβατική, υπερπροστατευτική για να καταντήσει υπερβολικά αυταρχική.

Η παντοδυναμία της μετατρέπεται συχνά σε έλεγχο ανεξέλεγκτο, κυριαρχία, διακυβέρνηση της ζωής της κόρης που θα καταλήξει να είναι καταθλιπτική από το ασφυκτικό βάρος του ενδιαφέροντός της και ακρωτηριασμένη ψυχολογικά με εξοντωμένη την προσωπικότητά της. Από την άλλη η τρυφερότητα, η ανιδιοτελής αγάπη, η προσφορά, η προστασία, η σιγουριά, η αφοσίωση, η ζεστασιά, η αυτοθυσία, επιβεβαίωση, η αποδοχή, η ασφάλεια. Η μάνα είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα. Δεσμά ακατάλυτα καθορίζουν και αναδιαμορφώνουν τη σχέση της με την κόρη, η οποία πασχίζει να κερδίσει την προσωπική της ενηλικίωση μέσα σ’ έναν αμοιβαίο συχνά ανταγωνισμό.

Όπως η ηρωίδα του έργου, η Αλίκη, δασκάλα που μαθητές τη στήνουν στον τοίχο με τα επίμονα «γιατί» τους και της μαθαίνουν τον κόσμο. Ερωτευμένη μ’ έναν άντρα νεώτερό της που δεν εγκρίνει η μαμά, αλλά ούτε και η ίδια, γιατί τον βρίσκει λιγοστό και μίζερο στο συναίσθημα. Έτσι μην μπορώντας να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο παρ’ όλο που λατρεύει την οικογένεια, προτιμά να είναι μόνη της, στιγματισμένη με τις αρετές που γαλουχήθηκε, κατεστραμμένη με όλα τα καλά και σωστά που διδάχτηκε. Πνιγμένη, αλλά και προσποιούμενη την άνετη, εξαρτημένη από τη δύναμη της μητρικής στοργής που αφήνει ίχνη στη ζωή της και ανεπούλωτα τραύματα. Με μικρές και μεγάλες πράξεις ανελευθερίας ανασύρει από το μυαλό της κηρύγματα και συμβουλές. Εκεί που η σύγκρουση γίνεται μονόδρομος, η Αλίκη παρ’ όλες τις ενοχές της θα κατορθώσει να κάνει την επανάστασή της και να μιλήσει για το τι αισθάνεται. Μια εξεγερμένη στο μεγάλο της σύμμαχο, που δεν τον αλλάζει με τίποτα στον κόσμο.

Η Λίζυ Ξανθοπούλου στον υπέροχο μονόλογο της Τζωρτζίνας Τζήλιου σωματοποιεί το συναίσθημα και τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις της ηρωίδας, με τη δύναμη του αποφασισμένου ανθρώπου, την ενοχή και την ανασφάλεια του ευσυνείδητου και τον θυμό του καπελωμένου από τα «πρέπει». Η διάδρασή της με το κοινό σαν γέφυρα χαλάρωσης και αποσυμπίεσης νευρωτικών αδιεξόδων, διευκολύνει το παιχνίδι ζωής και θανάτου που χειραγωγεί όνειρα και προδοσίες.

Η Αλίκη ανήκει στα τυχερά παιδιά που μεγάλωσαν με αγάπη και ανέσεις σ’ ένα υγιές περιβάλλον. Παρόλα αυτά νιώθει καπελωμένη, ασφυκτιά από τη διαρκή παρουσία της μητέρας της, νιώθει να αφανίζεται, να απειλείται και από τη δική της αδυναμία απογαλακτισμού. Η ζωή τους, ένα τηλεφώνημα το καλώδιο της τηλεφωνικής συσκευής, ένας ομφάλιος λώρος που περιμένει να κοπεί, ώστε να αποκοπεί ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ μάνας και κόρης. Όμως ο κύκλος αυτός κλείνει; Η παράσταση γίνεται πιο ανάλαφρη με την ιδιαίτερη μουσική του Νικόλα Καρίμαλη και το Video Art των αναμνήσεων που σπάνε τη δραματικότητα της ηρωίδας.

Η σκηνοθεσία του Αριστοτέλη Μαγουλά ξετυλίγει τον μίτο της ακατάλυτης αυτής σχέσης, με την πρέπουσα απόσταση από οριακές καταστάσεις. Το έργο αγγίζει τους θεατές βαθιά, γιατί καθένας υπήρξε παιδί. Ενδεχομένως είναι γονιός και γνωρίζει πως η αγάπη πληγώνει όσους αγαπάμε. Η σπασμένη φωνή της πρωταγωνίστριας είναι η φωνή της γιαγιάς, της μάνας, της κόρης και της εγγονής που συνεχίζουν τον κύκλο της ανθρώπινης φύσης.

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Αριστοτέλης Μαγουλάς
Κείμενο: Τζωρτζίνα Τζήλιου
Ερμηνεία: Λίζυ Ξανθοπούλου
Video Art: Γιώργος Συμεωνίδης και Άρτεμις Σταθάκου
Μουσική σύνθεση – sound design: Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr)
Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ

Η παράσταση είναι αυστηρά ακατάλληλη για παιδιά

Ημέρα και ώρα παράστασης: Κάθε Κυριακή στις 19:00

Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 9210077 και 6932 195393

Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 8 ευρώ
Ατέλεια: 5 ευρώ

Χώρος Τέχνης 14η Μέρα
Καλλιρρόης 10