Ήταν ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα και έκλεισε με εξίσου συγκλονιστικό τρόπο. Στον τελευταίο διπλό αγώνα της σαιζόν, στη γαλλική πίστα Magny-Cours ο Biaggi (Aprilia RSV-4R) κατάφερε να πάρει τον τίτλο, επικρατώντας με μόλις μισό βαθμό διαφορά του πανάξιου Tom Sykes (Kawasaki ZX-10R).

Ο Άγγλος τα έδωσε όλα στους δύο αγώνες, τερματίζοντας 3ος στο Α’ Σκέλος και 1ος στο Β’. Η υπερπροσπάθειά του δεν τού απέφερε όμως το πολυπόθητο αποτέλεσμα.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Sykes, σίγουρα πάντως αν η Kawasaki είχε καταφέρει να λύσει λίγο νωρίτερα το πρόβλημα του ZX-10R με τα λάστιχα της Pirelli, όλα θα ήταν διαφορετικά για την πράσινη ομάδα, που στα μέσα της σαιζόν έχασε το δεύτερο αναβάτη της Joan Lascorz από ατύχημα (ο Lascorz είναι ημιπληγικός πλέον).

Όμως τα πράγματα δεν ήταν εύκολα και για το Biaggi που έχει κλείσει τα 41, και γράφει ιστορία με αυτόν τον 2ο τίτλο του στο WSBK.

Στο Α’ Σκέλος ο Max σχεδόν πέταξε τη σαιζόν στα σκουπίδια, πέφτοντας από μπροστινό, αλλά σώθηκε από τον Guintoli που πήρε τον αγώνα μόλις στο τέλος, προσπερνώντας τον Sykes και κλέβοντάς του 5 πολύτιμους βαθμούς. Αν είχε κερδίσει ο Άγγλος, θα είχε τσεπώσει τον τίτλο, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Στο Β’ Σκέλος κατάφερε μετά από αγωνιώδη προσπάθεια να τερματίσει 5ος. Ήταν ακριβώς η ελάχιστη θέση που έπρεπε να πάρει για να εξασφαλίσει τον τίτλο. Ο Melandri επίσης είχε -μαθηματικά μόνο- πιθανότητες για τον τίτλο, τις οποίες όμως εξόντωσε πέφτοντας στο Α’ Σκέλος.

Ήταν ένας πολύ δύσκολος τίτλος για τον Max. Η σαιζόν φάνηκε να ξεκινάει στραβά, όταν ο επί χρόνια αρχιμηχανικός του Giovanni Sandi πήρε όλη την ομάδα των τεχνικών του και μετακόμισε στα MotoGP. Έτσι, κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, ο Biaggi αποφάσισε να στηριχτεί στην πρώτη ομάδα του εκλιπόντος Marco Simoncelli με επικεφαλής τον Aligi Deganello.

Η σαιζόν παρόλα αυτά ξεκίνησε εντυπωσιακά με νίκη και δεύτερη θέση στο Phillip Island όπου δεν είχε κερδίσει ποτέ του ο Ιταλός. Στους επόμενους αγώνες όμως, από τη μία ο καιρός και από την άλλη κάποια λάθη του, τον έσπρωξαν πίσω. Έτσι μετά την Αυστραλία, πέρασαν 3 γύροι πριν επιστρέψει στο βάθρο ο Max. Ήταν στο Donington στο B’ Σκέλος και μετά στο Miller Motorsports Park, στις ΗΠΑ.

Στο Misano η επικράτηση των Aprilia-Biaggi ήταν καθολική, όπως και στο Α’ Σκέλος στην ισπανική Aragon. Ύστερα η τύχη τού γύρισε πάλι την πλάτη. Στο Β’ Σκέλος τερμάτισε 4ος, στο αγαπημένο του Brno ατύχησε (6ος και 4ος), το Silverstone ήταν απλά μια καταστροφή (εγκατάλειψη και 11ος), η Μόσχα κάπως καλύτερη (3ος και εγκατάλειψη) χάρη μόνον στο Laverty που του παραχώρησε λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό την 3η θέση.

Και βέβαια χάρη στην ανωριμότητα του Melandri που είχε φτάσει στην ρώσικη πρωτεύουσα για πρώτη φορά μπροστά στη βαθμολογία, αλλά παρά την πτώση του Biaggi κατάφερε να φύγει 2ος, κάνοντας ο ίδιος -απίστευτο- όχι μία αλλά δύο εγκαταλείψεις!

Στο Nürburgring ίδια γεύση και σκωτσέζικο ντους (1ος και 13ος). Με νίκη στο Α΄Σκέλος και πτώση στο Β’, όπου ο Μax επέστρεψε στον αγώνα, οδήγησε λεβέντικα με τραυματισμένη την RSV και πήρε βαθμούς. Εκεί στη Γερμανία κλώτσησε οριστικά την καρδάρα με το γάλα ο Melandri, πέφτοντας δύο φορές μπροστά στα αφεντικά της ομάδας του, ενώ ο Sykes είδε ξαφνικά τον κινητήρα του ZX να μένει από ιπποδύναμη, στα μισά του αγώνα και στα δύο σκέλη! Συνωμοσία του Σύμπαντος υπέρ του Max;

Δεν είναι απίθανο… Πάντως συνωμοσιολογία είχαμε αρκετή στη διάρκεια του πρωταθλήματος. Στο Silverstone όλοι μιλούσα για ρήξη του Biaggi με την Aprilia εξαιτίας του νέου συμβολαίου. Και ακόμη ότι η Pirelli δεν θα έφερνε το φαρδύ μαλακό 200άρι λάστιχο που έκανε την RSV ανίκητη, κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι η διαταγή ήρθε από πολύ ψηλά, από τη διεύθυνση του πρωταθλήματος, για να δημιουργηθεί μεγαλύτερος ανταγωνισμός και ενδιαφέρον.

«Από τα έξι πρωταθλήματα που έχω πάρει, αυτό είναι το 4ο που κρίνεται στον τελευταίο αγώνα», δήλωσε σαν παγκόσμιος πρωταθλητής πλέον ο Max.

«Φαίνεται μου αρέσουν τα δύσκολα! Το 2012 ήταν, ας πούμε, πολύ δύσκολο. Ξεκινήσαμε καλά με νίκη στο Phillip Island μετά την ολοκληρωτική αλλαγή της ομάδας μου, αλλά είχαμε και δύσκολες στιγμές. Σίγουρα δουλέψαμε πολύ σκληρά γι’ αυτόν τον τίτλο και ίσως γι’ αυτό είναι τόσο γλυκιά η νίκη μας».

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ομάδα μου, την Aprilia και το Piaggio Group, από τον πρόεδρο Colaninno ως τον τελευταίο εργάτη γιατί η επιτυχία μου είναι μόνον η αιχμή της δουλειάς που γίνεται σε αυτήν την εξαιρετική ιταλική εταιρεία. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τη σύντροφό μου Eleonora και τα δυο παιδιά μου, όπως βέβαια και τον πανταχού παρόντα Marino Laghi».

Ακόμα δεν υπάρχει είδηση σχετικά με τη σύνθεση της Ομάδας Aprilia για το 2013. Τον Αύγουστο σε συνέντευξή του ο Biaggi είχε δηλώσει ότι θέλει να συνεχίσει στους αγώνες, αλλά οι ζεστές αγκαλιές, τα ψιθυρίσματα με την Ελεονώρα στο παρκ φερμέ μετά το τέλος του αγώνα και οι μυστικοπαθείς δηλώσεις του: «Είμαι ευτυχισμένος που βρίσκομαι εδώ, αλλά μην υποτιμάτε τον Tom. Αυτή τη φορά ήμουν εγώ, την επόμενη όμως θα είναι αυτός», έδωσαν την εντύπωση ότι θα αποσυρθεί..

Με την ολοκλήρωση της σαιζόν, άνοιξαν οι συζητήσεις για την επόμενη χρονιά. Ποιοι φεύγουν και ποιοι μένουν; Ο Biaggi έχει κλείσει τα 41 και από πέρσι ήδη σκέφτεται την απόσυρση. Ο John Hopkins (Crescent Suzuki) ανακοίνωσε ήδη ότι θα αφήσει τις πίστες για έναν χρόνο ώστε να συνέλθει από τους απανωτούς τραυματισμούς.

Ο Leon Camier υπέγραψε και πάλι με την Aprilia, αλλά ο Άγγλος Leon Haslam δοκιμάζει ήδη το CBR1000RR στο Άσσεν με την Pata Honda (Ten Kate), αφού μετά από δύο δύσκολα χρόνια χώρισαν δρόμους με την BMW.