Οταν ξεκινάς πόλεμο δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα βρείς το “δίκηο σου”, όπως κι αν το εννοείς. Δεν μπορεί να μην το είχε σκεφτεί ο Πούτιν.
γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου*
Απλώς αδιαφορεί για σημερινή έννοια Δικαίου. Σε κάτι άλλο αποσκοπεί. Αν δεν σε βολεύει η εξέλιξη των πραγμάτων εν ειρήνη, επιδιώκεις να κερδίσεις από την έκβαση της σύγκρουσης. Όπως το έγραψε (ξανά) αυτές τις μέρες ο Χένρι Κίσινγκερ “το πραγματικό τεστ των αποφάσεων γεωπολιτικής” είναι “πως τελειώνει και όχι πως ξεκινά” μια πάντοτε σκληρή εισβολή. Σε όσα μας αφορούν, εμάς τους Έλληνες, το μάθημα είναι σπουδαίο. “Igitur qui desiderat pacem, praeparet bellum” όπως σκωπτικά είχε θέσει την σχέση ειρήνης και πολέμου, το επιτελείο Rei Militaris υπό τον Ρωμαίο στρατηγό Vegetius. Κανείς – σίγουρα όχι ο Γιώργος Τσίπρας – δεν περίμενε να επιβεβαιωθεί τόσο γρήγορα και τόσο τραγικά η ένταξη νέων, σύγχρονων, εξοπλισμών στον αυτοσκοπό της πανεθνικής άμυνας, τους οποίους, δυστυχώς, καταψήφισε στην Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα κατανοεί, κατά περίπτωση, διαφορετικά από τα αμερικανικά επιχειρησιακά επιτελεία την Ιστορία της ευρύτερης περιοχής μας. Πολλοί, μεταξύ των συμπολιτών μας, αντιλαμβάνονται ότι ο Ρώσος ιδιόρρυθμος αυταρχικός πρόεδρος φοβάται. Η πολιτεία του δεν εξηγείται από ανάλογης εμβέλειας αποφάσεις του συλλογικού μετασταλινικού επιτελείου της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Φοβάται ότι μια πρακτικώς άναρχη Ουκρανία, που επιδιώκει να ξεφύγει από την μπότα της Μόσχας, υπό την οποία ζει μετά τον 14ο αιώνα μέχρι πριν χρόνια, αποτελεί “κάκιστο παράδειγμα”. Ειδικά αν τελικά κατάφερνε να διοικηθεί με ανοιχτές διαδικασίες, να εκμεταλλευτεί αποτελεσματικά τον πλούτο της σε πρώτες ύλες και βασικά αγαθά. Του είναι αδιανόητο ότι η Δύση θα έκανε το λάθος να συμπεριλάβει τους Ουκρανούς στην νατοϊκή οικογένεια, εξέλιξη που, είναι αλήθεια, δεν διαψεύστηκε με επάρκεια από την πλευρά μας.
Όλα τούτα όμως δεν έχουν πλέον τη σημασία που μπορεί να είχαν προτού ξεκινήσει η εισβολή. Είχαν πολλούς και πολύ σοβαρούς λόγους να μην έχουν ριζωμένα φιλικά αισθήματα οι Ουκρανοί για τη Μόσχα. Ο λόγος που το 1954 ο Νικίτα Χρουστσόφ “δώρισε” την Κριμαία στην σοβιετική Ουκρανία, με το 60% των Ρώσων κατοίκων της, δεν ήταν ούτε επειδή ο ίδιος ήταν Ουκρανός, ούτε ότι ήθελε να αναδείξει τους δεσμούς που γέννησε μια παράλληλη πορεία τριών αιώνων με τους κοζάκους, ένα μείγμα Ρώσων και Ουκρανών Τατάρων, που κατοίκησαν τις δύο όχθες του Δνείπερου ποταμού. Ο ηγέτης που αποκάλυψε, τρία χρόνια αργότερα, τα τεράστια εγκλήματα του πατερούλη Στάλιν, γνώριζε πολύ καλά πόσο βάναυσα είχε φερθεί η Μόσχα στους Ουκρανούς σε πάμπολλες περιστάσεις. Εξόντωσε τρία εκατομμύρια ανθρώπους με την πείνα, όταν η σταλινική κολεκτιβοποίηση της αγροτικής γης εξαφάνισε τις σοδειές. Η αποδιοργάνωση του κόκκινου στρατού από τον φοβικό Στάλιν και η (αρχική) συνθηκολόγηση του με τον Χίτλερ κατέληξε να γίνουν βορά της κτηνώδους χιτλερικής πολεμικής μηχανής εκατομμύρια νέων ανεκπαίδευτων Ουκρανών. Κανείς πληθυσμός δεν μπορεί να τα ξεχάσει όλα αυτά. Ήταν λογικό να πιστεύσει ότι η κατάρρευση του σοβιετικού ιμπέριουμ δημιουργούσε νέες προοπτικές και, δυστυχώς, όπως συχνά συμβαίνει, επαναπαύθηκαν με αγαθή πίστη στην αγκαλιά της δημοκρατικής Δύσης.
Σε κάθε περίπτωση, η Ιστορία δεν μπορεί να ξαναγραφτεί από την αρχή. Είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε τις επόμενες σελίδες της με όσο μεγαλύτερο σεβασμό στις αρχές που παραδεχόμαστε με πρώτη τη σταθερότητα των συνόρων και τον σεβασμό της ανεξαρτησίας καθενός. Να εναντιωθούμε στον αναθεωρητισμό ειδικά σε εκείνους που επιχειρούν, όπως ο Ερντογάν, να αναστηλώσουν καθεστώτα κοινωνικής, οικονομικής, στρατιωτικής και τελικά πολιτικής οργάνωσης που τα έχουν αφήσει οριστικά πίσω τους οι Λαοί. Με εξεγέρσεις, πολέμους, δουλειά και νέες συμμαχίες.
Υπό το φως των γεγονότων, που με αγωνία και φόβο παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, η Ελλάδα δεν έχει παρά μόνο μια επιλογή: την πλήρη, σταθερή και ρεαλιστική, συμπαράσταση στην πλευρά των αμυνομένων θυμάτων ενός, ακόμη, άδικου πολέμου που δεν επέλεξαν.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (ΝΔ, Β3 Αθηνών)
