Σε έναν κόσμο όπου το ταξίδι με το αεροπλάνο αποτελεί δεδομένο επίτευγμα, ακόμη και το ταξίδι στο διάστημα μοιάζει να είναι πιο εφικτό από ποτέ, είναι αρκετά δύσκολο να κατανοήσουμε τη δυσκολία του να διασχίσουμε ορισμένα μέρη στον πλανήτη.
Όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι στην περιοχή του Gilgit-Baltistan στο Βόρειο Πακιστάν, οι οποίοι μέχρι το 1978 ήταν αποκομμένοι από το υπόλοιπο Πακιστάν, λόγω του ορεινού εδάφους της περιοχής και την απόλυτη έλλειψη δρόμων.
Θα μπορούσαν, βέβαια, να μετακινηθούν με αεροπλάνο, ωστόσο, αυτή η λύση έμοιαζε εφικτή μόνο για τους πιο οικονομικά εύρωστους πολίτες της χώρας.
Για όλους τους άλλους ο μοναδικός τρόπος για να ταξιδέψουν ήταν να διασχίσουν τα ορεινά μονοπάτια που οδηγούσαν προς το Rawalpindi. Το 1978 ο αυτοκινητόδρομος Karakoram ολοκληρώθηκε και η περιοχή συνδέθηκε με τις υπόλοιπες γύρω της, ωστόσο οι εσωτερικές μετακινήσεις παραμένουν εξίσου δύσκολες όσο και παλαιότερα.
Μεταξύ αυτών και η διάβαση στην κρεμαστή γέφυρα Hussaini, ύψους 27 μέτρων, πάνω από τη λίμνη Borit που σχηματίζεται από τα νερά του ποταμού Hunza. Πρόκειται για μία από τις πιο επικίνδυνες και τρομακτικές γέφυρες σε ολόκληρο τον κόσμο, με μεγάλα κενά ανάμεσα στις ξύλινες σανίδες και έντονα αισθητή ταλάντευση από τους ανέμους. Κρεμασμένη από σχοινιά, έχει μεγάλο μήκος, όχι και πολύ καλή συντήρηση, ενώ λείπουν και αρκετές σανίδες.
Παρά την επικινδυνότητα που κρύβει, αποτελεί διάσημο αξιοθέατο της περιοχής με τους επισκέπτες της να τολμούν τη διάβασή της δοκιμάζοντας τα νεύρα τους. Και την τύχη τους θα συμπλήρωναν πολλοί.
