Η Susie Moore πέρασε μια δεκαετία σε ανταγωνιστικά κορπορατικά περιβάλλοντα και έμαθε πολλά στην πορεία για το πώς πρέπει να διεκδικείς όσα σε ενδιαφέρουν.
Έτσι κατάφερε να ανέλθει τα σκαλιά της ιεραρχίας στην εταιρία του δείκτη Fortune 500 που εργαζόταν και να κερδίζει από τα 75.000 δολάρια τον χρόνο κάπου 500.000, σε ένα διάστημα μάλιστα μόλις 5 ετών.
Έκτοτε τα έχει εγκαταλείψει όλα και πήγε για άλλα, η πολύτιμη εμπειρία της μπορεί ωστόσο να λειτουργήσει ως οδηγός για όποιον ψάχνει την επιτυχία μέσα στον ανταγωνιστικό κόσμο του επιχειρείν.
«Οι ευκαιρίες, η ευθύνη και τα σημαντικά μισθολογικά εμπόδια συνδέονται ευθέως με το πόσο σίγουρος και ορατός είσαι», λέει η συνεσταλμένη κοπέλα που έφευγε συνήθως από τα πολύωρα meetings χωρίς να ανοίγει το στόμα της. Κι έτσι την προσπερνούσαν σε όλα, παρά το γεγονός ότι εργαζόταν για 12 ή και περισσότερες ώρες ημερησίως.
Όταν άλλαξε ωστόσο ρότα στο πώς διαχειριζόταν τον εαυτό της και την αυτοπεποίθησή της στον εργασιακό της χώρο, όλα άλλαξαν μαγικά. Εκεί αποδίδει την επιτυχία της, στο ότι άρχισε να δείχνει σε συναδέλφους και πελάτες πως ήταν έξυπνη, ικανή και έτοιμη για το επόμενο μεγάλο project.
Και σήμερα έχει έτοιμες και 6 συμβουλές για όποιον θέλει να ακολουθήσει τα επαγγελματικά της βήματα. Κατά πρώτον, μας λέει, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις διαφωνίες. Μόνο όταν σταμάτησε να παραπονιέται και άρχισε να συμβάλει ενεργά, διαφωνώντας μάλιστα συχνά με τους άλλους, ξεκίνησαν να την παρατηρούν.
Κατόπιν σταμάτησε να συνοδεύει κάθε πρότασή της με μια ερώτηση, καθώς αυτό εξασθενούσε, όπως παρατήρησε, τη δύναμη του ισχυρισμού της. Μην ψάχνετε συνεχώς τη συναίνεση, μας λέει, πείτε απλώς αυτό που θέλετε.
Κατά τρίτο, όταν συστηνόμαστε, οφείλουμε πάντα να συνοδεύουμε τη χειραψία με το πλήρες ονοματεπώνυμό μας, όχι απλώς το μικρό μας όνομα. Αυτό που άλλαξε ωστόσο την καριέρα της ήταν όταν έμαθε να λέει «όχι», όταν σταμάτησε δηλαδή να προσπαθεί να ικανοποιεί τους πάντες γύρω της.
Σημαντικό επίσης ήταν όταν άρχισε να κάθεται μπροστά-μπροστά στις επαγγελματικές συναντήσεις, αντί να προσπαθεί να κρυφτεί κάπου εκεί στο τέλος. Αυτό δείχνει αυτοπεποίθηση, μας λέει, και όλοι προσέχουν πάντα αυτούς που κάθονται στην πρώτη σειρά.
Και, τέλος, «σταματήστε να λέτε συχνά τη λέξη ‘‘συγνώμη’’», αφήνοντάς τη μόνο για όταν χρειάζεται («όταν χύσετε τον καφέ σας πάνω σε κάνα φουκαρά ας πούμε»)…
