Τις δεκαετίες του 1920 και 1930, το ενδιαφέρον για τα προσωπικά αφηγήματα των σκλάβων αναζωπυρώθηκε, και μέσω της αμερικανικής Ομοσπονδίας Συγγραφέων, συλλέχθηκαν περισσότερες από 2.000 προσωπικές αφηγήσεις, καθώς και 500 ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Τα έγγραφα προέρχονται από 17 συνολικά πολιτείες των ΗΠΑ και η διαδικασία έλαβε χώρα μεταξύ του 1936 και 1938.
Τα προσωπικά αφηγήματα των σκλάβων παρέχουν μια εικόνα της αμερικανικής ιστορίας, η οποία δεν είναι ευρέως γνωστή – ωστόσο υπάρχει στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.
Ένας 89χρονος άνδρας, ονόματι John W. Fields, είχε δηλώσει: «Δεν μας επέτρεπαν να πάμε στη πόλη. Μια φορά κατάφερα να δραπετεύσω και να πάω στη πόλη, ωστόσο εκεί πωλούνταν μονάχα σκλάβοι, ουίσκι και τσιγάρα. Η άγνοια ήταν τα δεσμά του Νοτιά πάνω μας. Ξέραμε ότι μπορούσαμε να δραπετεύσουμε, αλλά μετά τι; Εάν μας έπιαναν, η τιμωρία μας θα ήταν πολύ σκληρή».
Ενώ υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τη συλλογή των μαρτυριών, ο βασικότερος δεν είναι άλλος από το χρόνο. Τη δεκαετία του 1930, οι επιζώντες σκλάβοι ήταν όλοι ηλικιωμένοι. Οι περισσότερες αφηγήσεις είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές και μας υπενθυμίζουν ένα μαύρο κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας.
