Στην εκλογή Τραμπ, στην ενδεχόμενη στάση των ΗΠΑ έναντι της Κίνας, στα εθνικιστικά ρεύματα στην Ευρώπη, την κρίση στην Ελλάδα, την παγκοσμιοποίηση, την προσφυγική κρίση, αλλά και στις πολιτικές ταυτότητες αναφέρθηκε ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, φιλόσοφος και συγγραφέας του βιβλίου αναφοράς «Το τέλος της Ιστορίας» Φράνσις Φουκογιάμα, στο πλαίσιο του συνεδρίου του Economist με τίτλο ο κόσμος το 2017.
Ο αμερικανός διανοητής, περιγράφει έναν δισδιάστατο Τραμπ. Έναν “καλό”, ρεαλιστή, θετικιστή, και έναν Τραμπ που ξυπνάει στις 3 το πρωί και κατακεραυνώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους μέσω του twitter. «Πρέπει να δούμε ποιός από τους δύο Τραμπ θα αναδυθεί ως πρόεδρος», αναφέρει, εκτιμώντας ότι με βάση τα μέχρι τώρα σημάδια θα επικρατήσει μάλλον ο δεύτερος.
Επισημαίνει ότι, ήδη έχει ξεκινήσει έναν εμπορικό πόλεμο με το Μεξικό, θέλοντας να το εκφοβίσει, ενώ θεωρεί ότι βασικός αντίπαλος του προέδρου των ΗΠΑ θα είναι η Κίνα, με αυξημένες πιθανότητες ακόμα και για μία πολεμική σύρραξη στην νοτιοανατολική θάλασσα της Ασίας, όπως είπε.
«Αυτός είναι και ο λόγος που ο αμερικανός πρόεδρος θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα κλίμα ειρήνης στην Ευρώπη», αναφέρει χαρακτηριστικά, προκειμένου να επικεντρωθεί στον ανταγωνισμό με την Κίνα, γεγονός, ωστόσο, που είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει προβλήματα και στην Ευρώπη, εκτίμησε.
Επιπλέον, κάνει αναφορά στην εκτίμηση που θρέφει ο Ντόνταλντ Τραμπ στους ισχυρούς άνδρες όπως τον Ερντογάν, τον πρόεδρο της Αιγύπτου, και τον Βλάντιμιρ Πούτιν, γεγονός που, όπως λέει, ενδεχομένως να ενισχύσει την ανάδειξη αντίστοιχων εθνικιστικών κινημάτων σε άλλες χώρες, όπως στην Ουγγαρία. «Του αρέσει να προκαλεί, να ενοχλεί και να ακούγεται και ενδεχομένως, να λειτουργήσει συνεκτικά για τους ψηφοφόρους της Λεπέν», είπε.
«Το γεγονός ότι ο Τραμπ εκλέχθηκε από την εργατική τάξη και τους λιγότερο καταρτισμένους αντικατοπτρίζει τον αντίλογο στην παγκοσμιοποίηση», αναφέρει εκτιμώντας ότι η αμερικανική προεδρία ενεργά θα προσπαθήσει να αποδυναμώσει πολλά θεσμικά όργανα. Παρ’ όλα αυτά, «ενδεχομένως στο τέλος να τον δει κάποιος σαν ένα επιτυχημένο πρόεδρο όχι μόνο για μία αλλά ακόμα και για δύο θητείες».
Όσον αφορά τις πολιτικές ταυτότητες, αυτές έχουν να κάνουν με την αναγνώριση του ίδιου μας του εαυτού, η οποία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, όπως είπε. «Οι ταυτότητες μπορεί να αφανιστούν. Η συναισθηματική αναγκαιότητα για την ύπαρξη αυτής της ταυτότητας εσωτερικεύεται. Πλέον, έχει να κάνει με το κατά πόσο ανοιχτοί είμαστε, όχι για το πόσο δεξιοί ή αριστεροί είμαστε».
Ανέφερε μάλιστα, την σημασία των πολιτικών ταυτοτήτων στην περίπτωση του Κυπριακού, τονίζοντας ότι «οι αρχηγοί κρατών πρέπει να εκμεταλλευτούν την πολική και να αναδείξουν μία αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Δυσαρέσκεια για την παγκοσμιοποίηση
Σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση, αναφέρθηκε στην αυξημένη ανεργία και την αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, καθώς, όπως τόνισε, σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού αισθάνεται ότι δεν αναγνωρίζεται. Οι άνθρωποι θέλουν κάτι παραπάνω από ειρήνη και ευημερία, θέλουν αναγνώριση, θέλουν σεβασμό, είπε, βλέποντας «τάσεις αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας».
Όσον αφορά την Ελλάδα, αναφέρθηκε στο πελατειακό σύστημα, το οποίο, όπως είπε, χαρακτήρισε ως «ένα πλήγμα στην Δημοκρατία», προσθέτοντας ότι «η Ελλάδα είναι η χώρα της Δημοκρατίας και αυτή μπορεί να συνεχίσει να είναι εδραιωμένη με όλα όσα συνεπάγεται». Τόνισε δε, ότι «η ποιότητα του κράτους είναι αυτό που θα κάνει τη Δημοκρατία να δουλέψει σωστά».
Τέλος, όσον αφορά την προσφυγική κρίση, δήλωσε ότι «για την Ευρώπη οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι ένας εν δυνάμει πλούτος. Προσφέρουν διαφορετικότητα και καλύπτουν δημογραφικά κενά», προσθέτοντας ότι «η Ελλάδα έχει πληγεί από την κρίση στην Συρία και δεν μπορεί να διευθετήσει το ζήτημα μόνη της. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρόβλημα», όπως είπε χαρακτηριστικά.
