Το φίλο σου τον διαλέγεις, τον συγγενή όχι, λέει μια λαϊκή ρήση. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τις περισσότερες φορές και στον εργασιακό στίβο. Τη δουλειά σου τη διαλέγεις, τους συνεργάτες σου όχι. Με τους ανθρώπους αυτούς περνάς ένα οχτάωρο τη μέρα, μπορεί και περισσότερο, σε μια αυτοσχέδια «παιδική χαρά», που έχει τους δικούς της κανόνες. Διαφορετικοί χαρακτήρες καλούνται να συμβιώσουν με όσο το δυνατόν λιγότερες… απώλειες, κάτι σαν τα πρόσφατα τηλεοπτικά παιχνίδια επιβίωσης. Μόνο που το σκηνικό δεν στήνεται στον μακρινό Άγιο Δομίνικο, αλλά σε ένα γραφείο με στρες και προθεσμίες από τη μία, αλλά και συχνά-πυκνά διαλείμματα γέλιου και πειραγμάτων από την άλλη.
Με κάποιους από αυτούς χτίζεις γερές φιλίες, που διατηρούνται για χρόνια, αν είσαι τυχερός ακόμα και για μια ζωή. Κάποιους, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν τους αντέχεις ούτε λεπτό. Όλοι όμως θα συμφωνήσουμε ότι σε ένα γραφείο υπάρχουν «φυλές» με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, άνθρωποι που όσες δουλειές και αν αλλάξεις είναι εκεί, με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά με σχεδόν ίδια γνωρίσματα και συμπεριφορές.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν αυτές τις φυλές…
Από τον κουτσομπόλη συνάδελφο κανείς δεν γλιτώνει. Είναι εκεί και ξέρει τα πάντα. Ποιος πέρασε από συνέντευξη για μια θέση στο γραφείο, ποιος πήρε αύξηση, ποιος κάνει τα γλυκά μάτια σε ποιον ή για ποιον λόγο άναψαν τα αίματα πίσω από τις κλειστές διευθυντικές πόρτες.
Τις περισσότερες φορές πέφτει μέσα γιατί φροντίζει να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά, ακόμα και όταν δείχνει πλήρως προσηλωμένος στη συζήτηση μαζί σου. Τα δικά του καμώματα βέβαια φροντίζει να τα κρατάει επτασφράγιστο μυστικό γιατί δεν θέλει να πέσει στα στόματα των άλλων. Και μπορεί οι περισσότεροι να θεωρούν ότι τα ηνία του κουτσομπολιού έχουν οι γυναίκες, όμως προσοχή και στα αντρικά… φτυάρια που παραμονεύουν και κρύβονται συνήθως πίσω από τη φράση «εγώ δεν ασχολούμαι!».
Μια κινητή βιβλιοθήκη, αυτό πιστεύει ότι είναι ο ξερόλας του γραφείου και έτσι κάθε κουβέντα μαζί του μοιάζει με Γολγοθά. Έχει άποψη για όλα. Μπορεί να ξεκινήσει να σου αναλύει τη θεωρία του γύρω από τα μνημόνια (φυσικά χωρίς καμία εμπεριστατωμένη πρόταση), να μιλήσει για τον φονικό τυφώνα Ίρμα και γιατί προκλήθηκε, να αναλύσει τη στρατηγική του Ντόναλντ Τραμπ στην αρχηγία των ΗΠΑ και κάπου εκεί να θυμηθεί και την οικολογική συνείδησή του και να ξεκινήσει να μιλά για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Φυσικά για συζήτηση ούτε λόγος. Κάθε φορά που προσπαθείς να αντιπαραβάλλεις το δικό σου επιχείρημα, η φράση σου ξεκινά με το «εγώ πιστεύω» και τελειώνει με τη… σιωπή σου και το βλέμμα απόγνωσης και οργής.
Πάντα απορούσα με αυτόν το συνάδελφο που το κινητό του έχει γίνει προέκταση του χεριού του και με το που πατάει το πόδι του στο γραφείο κάνει check in στο Facebook. Κάθε μέρα λοιπόν το μέρος είναι ίδιο, η διεύθυνση επίσης (τι πρωτότυπο!) και συχνά συνοδεύεται και από τη φράση «άλλη μια μέρα στο γραφείο».
Η μέρα στα social media έχει και συνέχεια. Σίγουρα το status θα ανανεωθεί μέσα στο οχτάωρο με κλισέ τύπου «άλλες δύο ώρες έμειναν», η συναισθηματική κατάσταση θα αλλάξει σε «οργισμένη» μετά από έναν τσακωμό με το αφεντικό και στο τέλος της μέρας θα ακολουθήσει και η ενημέρωση για τη ζωή μετά στο γραφείο. Κάπου στο ενδιάμεσο παίζει και καμιά φωτογραφία στο Instagram, έτσι για την αλλαγή.
Έρωτας στο γραφείο, μια πολύπαθη ιστορία, που σε κάποιον μπορεί να τύχει , ενώ κάποιος άλλος τον αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι γιατί «δουλειά και έρωτας δεν πρέπει να μπερδεύονται». Αν παρόλα αυτά πέσετε στη φάκα σαν πρωτάρηδες ένα είναι σίγουρο, ότι τον πρώτο καιρό μαθαίνετε τις καλύτερες τεχνικές κάλυψης για να μην καταλάβει κανείς ότι στο διπλανό γραφείο κάτι τρέχει… πέρα από τις προθεσμίες.
Κάποιοι βέβαια δεν ενδιαφέρονται και τόσο και μπορεί να τους ξεφύγει και κανένα υποκοριστικό, από αυτά που μόνο στο σπίτι ακούγονται. Όπως και να έχει το κρυφοζεύγαρο κάποια στιγμή αποκαλύπτεται και αν η κατάληξη της σχέσης είναι καλή, όλα είναι μέλι γάλι, αν όχι… μη σου τύχει!
Σπίτι: κτίσμα κατάλληλα διαμορφωμένο για κατοικία, μια αγαπημένη λέξη για τον ενοχλητικό συνάδελφο που την έχει μπερδέψει με τον όρο «γραφείο». Και έτσι ενώ εσύ προσπαθείς απεγνωσμένα να συγκεντρωθείς, στο διπλανό γραφειάκι το τηλέφωνο χτυπά και το πάρτι ξεκινά. Ο συγκεκριμένος τύπος συναδέλφου φαίνεται συχνά πυκνά να γυμνάζει τις φωνητικές του χορδές για την όπερα και εσύ μαθαίνεις κάθε τι που λέει γιατί δεν τον νοιάζει να το κρατήσει και κρυφό στην τελική.
Καμία κλήση δεν μένει αναπάντητη, εσύ έχεις γνωρίσει το γενεαλογικό του δέντρο και την τωρινή συναισθηματική κατάσταση όλων των συγγενών και φίλων του. Αν μάλιστα όλο αυτό συνοδεύεται και από το ανάλογο μάσημα τσίχλας τότε ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός.
Ξέρει τις θερμίδες που έχει κάθε φαγητό. Κάθε μέρα έρχεται στο γραφείο κουβαλώντας μικρογεύματα που μόνο καλό θα κάνουν στον οργανισμό του. Ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η λέξη «λίπος», όσο για τη ζυγαριά ανεβαίνει κάθε μέρα γιατί και το παραμικρό γραμμάριο που έχει προστεθεί στο σώμα του είναι σημαντικό.
Πάντα θα βρεις πάνω στο γραφείο του κάποιο φρούτο ή γιαούρτι για τη στιγμή της λιγούρας. Αν κάποιος συνάδελφος γιορτάζει στο γραφείο κοιτά τα γλυκά με λαχτάρα, αλλά χέρι δεν απλώνει γιατί ξέρει να αντιστέκεται. Φυσικά έχει δοκιμάσει κάθε μορφή άσκησης, από το γυμναστήριο μέχρι το TRX, για να δει σε ποια ανταποκρίνεται καλύτερα το σώμα του. Πού και πού σε κοιτάει με αυτό το βλέμμα που μόνο αν περάσει καιρός μπορείς να το αποκρυπτογραφήσεις. Και δεν είναι άλλο από το βλέμμα-σκανάρισμα που υποδηλώνει ότι η κοιλιά σου έχει λίγο μεγαλώσει ή το μπράτσο σου έχει πλαδαρέψει.
«Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Αυτή η φράση ακολουθούσε όλα τα χρόνια της ζωής του τον Αρτέμη Μάτσα, τον ηθοποιό που έχει μείνει στη μνήμη μας για τους ρόλους του καταδότη. «Το αφεντικό είναι φίλος μας», κάπως έτσι είναι η παραλλαγή της φράσης για το συνάδελφο-ρουφιάνο. Αυτόν που θεωρεί πολύ σημαντική την εύρυθμη λειτουργία του γραφείου και φροντίζει να ενημερώνει το «μεγάλο κεφάλι» για κάθε τεκταινόμενο. Και έτσι όλα αυτά που εσύ μπορεί να θεωρείς προστατευμένα από τον «συναδελφικό κώδικα τιμής» κάποιος άλλος τα θεωρεί γνώση απαραίτητη και τα «σφυράει» με την πρώτη ευκαιρία.
Μπαίνει μέσα στο γραφείο και «φωνάζει» από μακριά με τον τρόπο της «είμαι ωραία και το ξέρω». Αυτή η συνάδελφος, που τις περισσότερες φορές καταφέρνει να κάνει τα αντρικά βλέμματα να γυρίσουν, έχει -συνήθως- ωραία εμφάνιση και ένα κύριο χαρακτηριστικό: την αυτοπεποίθηση. Δεν διστάζει να παίρνει ρίσκα και να δέχεται τις προκλήσεις, δεν κοντοστέκεται σε καμία κριτική, δείχνει ότι είναι εκεί για να μείνει.
Αν τελικά «τεσταριστεί» από τους υπόλοιπους και είναι όντως όλα όσα δείχνει, τότε γίνεται η αγαπημένη παρέα των αντρών και το αντικείμενο ζήλειας των γυναικών. Αν ισχύει το αντίθετο και η αυτοπεποίθηση είναι απλά «φούσκα» τότε το κουτσομπολιό μέσα στο γραφείο δίνει και παίρνει και τις πέντε μέρες της εβδομάδας.
Όταν μπαίνει στο γραφείο κρατάει στο χέρι το iPhone 7, στο αυτί του υπάρχει το bluetooth και στο χέρι το tablet, άσχετα αν σκοπεύει να κάτσει μέσα σε λίγα λεπτά μπροστά από τον υπολογιστή του γραφείου του.
Ο gadgeτάκιας ξέρει να σου πει για όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της τεχνολογίας όπως αυτές ανακοινώθηκαν στην CES, τη μεγαλύτερη έκθεση τεχνολογίας. Θα σε ενημερώσει για την κουλ τηλεόραση με την ultra HD οθόνη που μόλις αγόρασε, για όλες τις συσκευές virtual reality και για το wearαble που αγόρασε και τελικά δεν του βγήκε και πολύ καλό. Και εσύ σε όλη αυτή την κουβέντα το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να googlάρεις τις λέξεις που λέει μπας και συμμεριστείς τον ενθουσιασμό του.
Νομίζει ότι είναι η ψυχή του γραφείου, ότι κάνει τα καλύτερα αστεία και λέει τα καλύτερα ανέκδοτα. Ο σαχλαμαράκιας είναι η μάστιγα του γραφείου, ο άνθρωπος που σε κάνει να νιώθεις άβολα αν δεν γελάσεις με τα όσα ξεκαρδιστικά νομίζει ότι λέει. Κάθε φράση του συνοδεύεται και από την αντίστοιχη εξυπνάδα που σε κάνει να θες να βάλεις τα ακουστικά σου και να χαλαρώσεις με την αγαπημένη σου μουσική. Βρίσκει «υλικό» σε κάθε φράση σου ή σε κάθε τι που διαβάζει στο διαδίκτυο. Μία είναι η λύση: μην του δίνεις αφορμή, ίσως έτσι σωπάσει.
Τα πράγματα εδώ δυσκολεύουν λίγο. Ο συνάδελφος που αερίζεται είναι κάτι σαν φάντασμα. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχει, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον καταδείξει. Και αυτό γιατί ό,τι έχει να κάνει με τη δύσοσμη έξοδο αερίων δημιουργεί μια άβολη κατάσταση, συνήθως για τα θύματα και όχι για τον θύτη.
Τις περισσότερες φορές ο περδιστής «χαλαρώνει» ανέκφραστος και πολλές φορές τολμά να κλείσει το παράθυρο που μόλις έχεις ανοίξει, όντας σε κατάσταση ασφυξίας. Δεν πτοείται ακόμα και αν κάποιος τολμηρός στο γραφείο αναρωτηθεί δημόσια «τι μυρίζει;». Λύση μάλλον δεν υπάρχει καθώς το θέμα της ευγένειας είναι έμφυτο…
