Το αστείρευτο ταλέντο του και οι σπουδαίες ερμηνείες του στο θεατρικό σανίδι και στην μεγάλη οθόνη, του έχουν δώσει μία ξεχωριστή θέση στη «χρυσή φουρνιά» των ηθοποιών, που έδωσαν λάμψη στον ελληνικό κινηματογράφο τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Έπαιξε σε περίπου 80 κινηματογραφικές ταινίες κυρίως σε δεύτερους ρόλους, ενώ έγραψε ιστορία και σαν σκηνοθέτης τόσο στο θέατρο όσο και την τηλεόραση.
Έντονη παρουσία στον κινηματογράφο, ήπιος και πράος χαρακτήρας στη προσωπική του ζωή, δεν αγαπούσε τις φωνές και τις εντάσεις. Όσο περήφανος και αξιοπρεπής ήταν όσο ζούσε τόσο περήφανα και με αξιοπρέπεια έφυγε από τη ζωή. Και το τέλος θα το έδινε εκείνος…
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1923 στη Μικρά Ασία και στην εφηβεία του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εννέα μέρες μετά τη γέννησή του θα αναγκαστεί να γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της ορφάνιας αφού ο πατέρας του φεύγει από τη ζωή.
Οι δυσκολίες και η φτώχεια δεν τον βάζουν κάτω. Εξαιρετικός μαθητής γίνεται ένας από τους 30 αριστούχους που θα περάσουν με υποτροφία στο Πειραματικό Σχολείο της Αθήνας και στη συνέχεια στη Νομική Αθηνών ενώ, από μικρός, διακρίνεται και στον στίβο.
Γρήγορα κατάλαβε ότι δεν ήταν γεννημένος για δικηγόρος αλλά για ηθοποιός. Έτσι σπούδασε στη σχόλη του Κουν για να ακολουθήσει το όνειρό του.
Το 1942 έπαιξε στο νεοσύστατο τότε Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν σε μια παράσταση με μαθητές της Σχολής. Το ουσιαστικό όμως θεατρικό ντεμπούτο του, το έκανε το 1944, στο έργο «Ο Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολωμού.
Το 1945 συνεργάστηκε για τέσσερα χρόνια με τον θίασο της «Κυρίας Κατερίνας» (Κατερίνα Ανδρεάδη) από τον οποίον έφυγε για να συνεργαστεί με τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη στο έργο του Αλέκου Σακελάριου «Δελησταύρου και Υιός». Ακολούθησαν συνεργασίες με πολλούς θιάσους και το 1954 κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με «Το Κορίτσι της Γειτονιάς», δίπλα στη Σμαρούλα Γιούλη και στον Ορέστη Μακρή.
Το 1965 είχε έρθει η στιγμή να δοκιμάσει για πρώτη φορά τις σκηνοθετικές του ικανότητες στο θέατρο με το έργο «Μιας Πεντάρας Νιάτα» των Πρεντεντέρη -Γιαλαμά που σημείωσε επιτυχία. Την επόμενη χρονιά σκηνοθέτησε την περίφημη κωμωδία της Φίνος Φιλμ, «Η Γυναίκα μου Τρελάθηκε» και αυτή ήταν και η μόνη σκηνοθετική του εργασία στον κινηματογράφο.
Έπαιξε δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Εκείνες κι Εγώ» (1976-1978) του Κώστα Πρετεντέρη, με τον οποίο συνεργάστηκε και στην επιτυχημένη ραδιοφωνική σειρά «Ο Θυρωρός». Τους δυο τους συνέδεε και μια προσωπική φιλία.
Ένας μόλις μήνας ήταν αρκετός για τον Δημήτρη Νικολαΐδη για να καταλάβει ότι η Σούλη Σαμπάχ είναι η γυναίκα της ζωής του. Υπήρξαν ένα από τα πιο προβεβλημένα ζευγάρια της ελληνικής σόουμπιζ και θα έμεναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του ηθοποιού το 1993.
Ο Νικολαΐδης γνώρισε τη νεότατη Σούλη Σαμπάχ (Αναστασία Χριστοδούλου τότε) σε ένα ταξίδι της από την Αίγυπτο στην Αθήνα μέσω της Ίλυας Λιβυκού. Ο κεραυνοβόλος έρωτας θα καταλήξει σύντομα στα σκαλιά της εκκλησίας, στις 15 Σεπτεμβρίου 1955.
Η καλλίφωνη Αναστασία ανεβαίνει στις πίστες των νυχτερινών κέντρων ως «Σούλη Σαμπάχ» ενώ η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» μαζί με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Μίμη Φωτόπουλο και Τζένη Καρέζη, όπου τραγουδάει το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί» και γίνεται διάσημη.
Η ίδια έχει πει σε συνέντευξή της ότι δεν συνεργάστηκε ποτέ με τον σύζυγό της: «Ήταν πολύ υπερήφανος άνθρωπος και δεν δεχόταν να λένε ότι παίρνει τη σύζυγό του σε δουλειές μαζί του. Ούτε μία φορά δεν συνεργαστήκαμε. Κάποτε μάλιστα μου είπε μια συνάδελφος: “Αφού δεν σε παίρνει ο σύζυγός σου στις δουλειές του, πώς θα βρεις δουλειά στο θέατρο;'”».
Μετά από δέκα χρόνια ευτυχισμένου έγγαμου βίου έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα προβλήματα στην υγεία του ηθοποιού. Η αρρώστια του χτύπησε την πόρτα και έμελλε να τον ταλαιπωρήσει πολύ.
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης έπασχε από μια ασθένεια (έλλειψη ενός ενζύμου) που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Ο σπουδαίος ηθοποιός ακολουθούσε για χρόνια φαρμακευτική αγωγή αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να συνεχίζει τις εμφανίσεις του τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, αν και υποβαλλόταν συχνά σε θεραπείες, που είχαν γίνει μέρος της καθημερινότητάς του.
«Τις Κυριακές πολλές φορές μετά την τελευταία παράσταση πηγαίναμε στο γιατρό και του έκανε ειδικές ενέσεις, ώστε να μπορεί να αναπνέει», ανέφερε η Σαμπάχ σε συνέντευξή της.
Η υγεία του επιδεινώθηκε το καλοκαίρι του 1983. Η Σούλη Σαμπάχ σταμάτησε να δουλεύει και δεν έφευγε στιγμή από το πλευρό του. Η ίδια έχει πει: «Ο ωραιότερος ρόλος της ζωής μου ήταν αυτός κοντά στον Δημητράκη».
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης δεν έβγαινε πλέον από το σπίτι το οποίο έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο νοσοκομείου.
«Δέκα χρόνια τα πνευμόνια του ήταν σαν κάρβουνο. Είχε οικογενειακό προηγούμενο. Έζησε λόγω του ότι ανέπνεα με το διάφραγμα, χάρη της υποκριτικής τέχνης του. Μου έμεινε στα χέρια. Τον πήρα, τον πήγα στο νοσοκομείο. Τον κρατούσαν με τα μηχανήματα»
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης έμεινε δέκα ημέρες διασωληνωμένος στο νοσοκομείο. Το πρωινό της 21ης Ιανουαρίου 1993 αρνήθηκε να πάρει τα χάπια του. «Σήμερα πια δεν τα χρειάζομαι» φέρεται να είπε στη νοσοκόμα. Τράβηξε τα καλώδια που τον κρατούσαν μηχανικά στη ζωή και πέθανε από ανακοπή καρδιάς…
