Η κακόγουστη φάρσα που στέρησε από μία ομάδα και μία πόλη έναν πρωταθλητή

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αθλητών και συγκεκριμένα ποδοσφαιριστών που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην αθλητική και την εν γένει ζωή των συλλόγων που αγωνίστηκαν και αν μιλάμε για παλαιότερες δεκαετίες, ακόμα και των κοινοτήτων που εκπροσωπούσαν. Τότε που ένας παίκτης μπορεί να έφερνε στο αθλητικό γίγνεσθαι κάποιες άλλες κοινωνικοπολιτικές αξίες σε εποχές εξίσου ταραγμένες με αυτές που βιώνουμε τώρα. Όχι απαραίτητα προς την σωστή κατεύθυνση. Χρόνια που οι ποδοσφαιρικές φιγούρες ήταν τόσο διαφορετικές από αυτές που μας είναι οικείες τώρα που δεν δίσταζαν να οπλοφορούν, να πίνουν και να καπνίζουν στα αποδυτήρια. Προπονητές-διαχειριστές ανθρώπων που να ήταν μπλεγμένοι από ένοπλα κινήματα μέχρι μαφιόζοι. Στη γειτονική και ταραγμένη Ιταλία η δεκαετία του 70 έχει γραφτεί στην ιστορία της ως από τις πλέον ταραγμένες. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είχαν ήδη δημιουργηθεί συνταράσσοντας την κοινή γνώμη με τα χτυπήματά τους. Νεοφασιστικές ομάδες δρούσαν και αυτές ανενόχλητες πραγματοποιώντας επιθέσεις σε πολιτικούς τους αντιπάλους. Στην καρδιά αυτής της δεκαετίας και τη σεζόν 1973-1974 η Λάτσιο σόκαρε τους πάντες καθώς πήρε το πρωτάθλημα Ιταλίας ενώ ένας εκ των αστέρων της, ο Λουτσιάνο Ρε Τσεκόνι σόκαρε επίσης την κοινή γνώμη με μία κακόγουστη φάρσα του που οδήγησε και στον θάνατό του.

Ο κατάξανθος μέσος των Λατσιάλι γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1948, στο μικρό χωριό του Νερβιάνο στην περιφέρεια του Μιλάνου. Παιδί μία Βρεττανής και ενός Ιταλού δεν άργησε να δείξει την κλίση του προς το ποδόσφαιρο και ο αγρότης πατέρας του δεν ήθελε ο γιος του να μείνει στο χωριό και να δουλέψει στο εργοστάσιο όπου δούλευε και ο αδερφός του.   Ο Ρε Τσεκόνι έγινε γνωστός στους κύκλους των οπαδών της Λάτσιο με το προσωνυμίο «Ξανθός Άγγελος», λόγω κυρίως του παρουσιαστικού του το οποίο ήταν διαφορετικό του μέσου Ιταλού ποδοσφαιριστή. Ξεκίνησε την καριέρα του από την Προ Πάτρια, ομάδα τρίτης κατηγορίας με την οποία κέρδισε την άνοδο. Από εκεί μετακόμισε στη Φότζια όπου επίσης κέρδισε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία και μαζί το μεγάλο άλμα σε μεγάλη ομάδα της Serie A. Μέντορα και καθοδηγητής του Ρε Τσεκόνι ήταν ο προπονητής του από τη Φόγκια, Τομάσο Μαεστρέλι. Οι δυο τους κόλλησαν ιδανικά και ο Μαεστρέλι κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό από τον άγουρο ποδοσφαιρικά ξανθό μέσο. Η βελτίωση του Ρε Τσεκόνι ήταν εντυπωσιακοί και οι δυο τους πήραν την άνοδο αλλά και τη μεταγραφή για τη Λάτσιο το 1972. Ο αμυντικός μέσος (με τους σύγχρονους όρους θα λέγαμε ότι ο Ρε Τσεκόνι ήταν ένας πολύ αθλητικός box-to-box μέσος) ήταν ο ιδανικός κόφτης πάνω στον οποίο θα βασιζόταν η 11αδα της νέας Λάτσιο που είχε στο μυαλό του ο Μαεστρέλι. Το 1972 ήταν και η χρονιά στην οποία οι Λατσιάλοι ανέβηκαν και αυτοί στην Serie A. Οι προσδοκίες δεν ήταν μεγάλες αλλά η αρμάδα του Μαεστρέλι κατάφερε να κάνει την έκπληξη και να διεκδικήσει το Σκουντέτο από την πρώτη της χρονιά στην μεγάλη κατηγορία. Δεν τα κατάφερε στο νήμα. Η Λάτσιο

ωστόσο της εποχής ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα παικτών και εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο Ιταλός δημοσιογράφος Κιαπαβέρτι στο βιβλίο του με τίτλο «Πιστόλια και Μπάλες» είχε δώσει την εξής περιγραφή: «Ο Κινάλια ήταν το ποδοσφαιρικό σημείο αναφοράς μίας ομάδας, την οποία αποτελούσαν φασίστες, αριστεροί, πιστολάδες της νύχτας και τρελοί που μπορούσαν να σου ανοίξουν για πλάκα το κεφάλι με ένα σπασμένο μπουκάλι». Η σεζόν 1973-74 ωστόσο θα μείνει στην ιστορία των Λατσιάλι καθώς θα κατακτήσουν τελικά το πρωτάθλημα κόντρα σε μεγαθήρια της εποχής με παίκτες που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του αθλήματος: Κόντρα στη Γιουβέντους των Τζοφ, Καούζιο, Μπετέγκα, την Ιντερ των Φακέτι, Ματσόλα, τη Μίλαν του Ριβέρα, την Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα. Ένας εκ των πρωτεργατών εκείνης της επιτυχίας, o Βιτσέντσο Ντ’ Άμικο είχε σχολιάσει χαρακτηριστικά: «Ηταν η πιο απίστευτη τρέλα που έχω ζήσει ποτέ μου. Σχεδόν όλοι είχαμε πιστόλια και κάποιοι, κάποτε σε έναν μεγάλο καυγά τα εμφάνισαν την ώρα που ετοιμαζόμασταν να παίξουμε ένα πολύ σημαντικό ματς. Γενικότερα πάντως οι δύο πλευρές δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Στα ξενοδοχεία τα δωμάτια κλείνονταν σε διαφορετικούς ορόφους, στις προπονήσεις έπεφτε πολύ ξύλο και κλωτσιά, αλλά για κάποιον λόγο που μόνο ο Δον Τομαζίνιο μπορούσε να κατανοήσει, στους αγώνες γινόμασταν μία τρομερή ομάδα που ήθελε μόνο να νικήσει!». Το παρατσούκλι «Δον Τομαζίνιο» ήταν ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στα αποδυτήρια της Λάτσιο. Εκείνος ο Ιταλός κόουτς ήταν το αφεντικό σε ένα γκρουπ από γκάνγκστερ, όπου οι περισσότεροι οπλοφορούσαν ακόμα και όταν πήγαιναν για προπόνηση. Μέσα σε όλον αυτόν το χαμό υπήρχε και το μηχανάκι της μεσαίας γραμμής, ο Λουτσιάνο Ρε Τσεκόνι, ο οποίος εκτός από τα χιλιόμετρα κατάπινε και την αρνητική ενέργεια των συμπαικτών του και την έβγαζε προς τα έξω με πλάκες και καλαμπούρι. Παρέμεινε πιστός και στην επόμενη τριετία, όταν εκείνη σταδιακά διαλυόταν. Ο σούπερ σταρ Κινάλια έφυγε για τα δολάρια των ΗΠΑ και ο Δον Τομαζίνιο, ο οποίος αρνήθηκε πρόταση να αναλάβει τη Γιουβέντους, διαγνώστηκε με καρκίνο. Η Λάτσιο όντας πρωταθλήτρια δεν κατάφερε να κρατήσει τα σκήπτρα αλλά ο Ρε Τσεκόνι έμεινε εκεί πιστός. Στις 18 Γενάρη του 1977, μαζί με τον συμπαίκτη του, Πιέτρο Γκεντίν κι έναν ακόμα φίλο τους, είχαν την ατυχή ιδέα και έμπνευση να τρομάξουν έναν κοσμηματοπώλη της περιοχής τους. Οι ληστείες τραπεζών και καταστημάτων με χρυσαφικά ήταν κάτι παραπάνω από συνηθισμένες εκείνη την εποχή. Οι επιχειρηματίες ήταν στα κόκκινα. Πρώτος εισέβαλε στο μαγαζί ο Ρε Τσεκόνι φωνάζοντας «Δώστα μου όλα, αυτή είναι ληστεία!» και κρατώντας το πιστόλι του στο χέρι του. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Ο Ταμποκίνι, ο οποίος είχε πέσει θύμα ληστείας πρόσφατα δεν χαρίστηκε στον «ληστή». Αμέσως γύρισε και τον πυροβόλησε στο στήθος. Ο Ρε Τσεκόνι, πέφτοντας τραυματισμένος στο έδαφος, ψέλλισε «… ήταν μόνο ένα αστείο, ήταν αστείο». Μισή ώρα αργότερα το αστέρι της Λάτσιο ξεψυχούσε σε ηλικία 28 ετών.

Μία κακόγουστη φάρσα έμελλε να στερήσει από το ιταλικό ποδόσφαιρο ένα από τα καλύτερά του εργαλεία. Αναφορές κάνουν λόγο ότι ο Ρε Τσεκόνι ήταν από τους ελάχιστους στα αποδυτήρια που δεν είχε όπλο. Η πρώτη που το έκανε ήταν και η τελευταία. Λίγο μετά το αιματηρό περιστατικό στο κοσμηματοπωλείο ο ιδιοκτήτης συνελήφθη με την κατηγορία της υπέρμετρης αυτοάμυνας. Στη δίκη που έγινε 18 ημέρες αργότερα απαλλάχθηκε! Όπως έγινε γνωστό στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ο ξανθός μέσος είχε προσπαθήσει να κάνει ένα αντίστοιχο αστείο και σε ένα άλλο κατάστημα της Ρώμης. Η πληροφορία που ήρθε από το στόμα του συμπαίκτη του και αυτόπτη στο περιστατικό Πιέτρο Γκεντίν ήταν καθοριστική για την αθώωση του του κοσμηματοπώλη.

Ο Ρε Τσεκόνι άφησε πίσω του την γυναίκα του και δύο παιδιά ενώ ο θάνατος τον βρήκε μόλις 47 ημέρες μετά αφού είχε σηκώσει το φέρετρο του μέντορά του Τομάζο Μαεστρέλι. Η δική του κηδεία ήταν ένα λαϊκό προσκύνημα από τους οπαδούς της Λάτσιο που τίμησαν τον πλακατζή ξανθό άγγελο που τους χάρισε το πρώτο τους πρωτάθλημα.