Εφτά καταραμένα νησιά που συμβαίνουν πολλά

Από τη Μεσόγειο μέχρι και τον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό και από τις λίμνες του Καναδά ως και την τροπική μαγεία της Μαλαισίας, όλο τον κόσμο θα γυρίσουμε για να δούμε νησάκια που κανείς δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Όντας από τους πλέον ποθητούς τουριστικούς προορισμούς του κόσμου, η σαγήνη που ασκούν στον ταξιδευτή δεν έχει όμοιό της, αν και εδώ δεν θα μιλήσουμε για κρυστάλλινα νερά και λευκές παραλίες. Θα δούμε αντιθέτως τις ιστορίες εκδίκησης, τους παραφυσικούς θρύλους και τους φόνους που καραδοκούν πίσω από τους κοκοφοίνικες. Αλλά και τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τις χρυσές αμμουδιές. Πάμε λοιπόν ένα ηλεκτρονικό ταξιδάκι στα καταραμένα νησιά της υφηλίου…

Δυο βράχοι που συνδέονται με μια γέφυρα και αποτελούσαν άλλοτε το άγιο δισκοπότηρο των κροίσων απαρτίζουν ένα νησί που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σκοτώνει τους ιδιοκτήτες του ή να μαστίζει τις ζωές τους με τρόπο τουλάχιστον τραγικό! Λίγο έξω από τις ακτές της Νάπολης λοιπόν ήταν ένα μέρος που αγάπησαν πολύ οι Ρωμαίοι, φτιάχνοντας ένα ιερό στην Αφροδίτη και μια έπαυλη στον μεγαλύτερο από τους δυο βράχους. Η βίλα είναι σήμερα εγκαταλειμμένη και η μικρότερη ξέρα γεμάτη με ρωμαϊκά ερείπια, δηλώνοντας με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τι έχει λάβει χώρα πάνω τους. Και δεν μιλάμε φυσικά για την εποχή που ο Βιργίλιος δίδασκε τους μαθητές του στην Γκαϊόλα. Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα κυκλοφορούσαν ιστορίες για έναν ερημίτη που ζούσε εκεί, τον «Μάγο» όπως τον έλεγαν, όταν και χτίστηκε η βίλα που παραμένει σήμερα στο νησί, αλλά και το στενό γεφυράκι που συνδέει τους δυο βράχους. Και τότε ήταν που θα το χτυπούσε η κατάρα, μια κατάρα από την οποία δεν γλίτωσε κανείς από τους διαδοχικούς ιδιοκτήτες της Γκαϊόλα! Στη δεκαετία του 1920, το νησί ανήκε στον ελβετό βαθύπλουτο Χανς Μπράουν. Ο οποίος μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα βρισκόταν δολοφονημένος στην εν λόγω βίλα και τυλιγμένος μέσα σε ένα χαλί. Η σύζυγός του δεν άντεξε την απώλεια και πνίγηκε στα μανιασμένα νερά που κυκλώνουν το νησάκι. Ο επόμενος ιδιοκτήτης ήταν ο Γερμανός Ότο Γκρούνμπακ, ο οποίος είπε να περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές στη νέα του βίλα όταν θα τον έβρισκε εκεί μια ανακοπή καρδιάς. Όσο για τον επόμενο κροίσο που το αγόρασε, τον Μορίς-Ιβ Σαντόζ, αυτός δεν θα πέθαινε πάνω στην Γκαϊόλα, αλλά στο ελβετικό άσυλο φρενοβλαβών που μεταφέρθηκε άρον-άρον ο φαρμακοβιομήχανος, όπου θα αυτοκτονούσε. Ο επόμενος ένοικος της βίλας θα γλίτωνε τουλάχιστον τη ζωή του. Ο γερμανός καπιταλιστής και βαρόνος Καρλ Πάουλ Λάνγκχαϊμ θα έβλεπε την περιουσία του να στερεύει μαγικά και να τον χτυπά η οικονομική και προσωπική καταστροφή. Χρόνια αργότερα, ο ιταλός κροίσος και αφεντικό της Fiat, Τζιάνι Ανιέλι, θα δοκίμαζε κι αυτός την τύχη του με την Γκαϊόλα, πιστεύοντας ότι όλα αυτά περί στοιχειωμένου νησιού ήταν απλές δεισιδαιμονίες. Όταν υπογράφηκαν ωστόσο οι νέοι τίτλοι ιδιοκτησίας, ο μοναχογιός του αυτοκτόνησε, αφήνοντάς τον τόσο χωρίς παιδί όσο και χωρίς διάδοχο. Ο Τζιάνι προόριζε τώρα τον ανιψιό του να αναλάβει την οικονομική του αυτοκρατορία, μόνο που ο Ουμπέρτο θα χτυπιόταν από μια σπάνιας μορφής καρκίνου και θα πέθαινε πριν κλείσει το 33ο έτος της ηλικίας του. Σειρά είχε μετά ο σπαγκοραμμένος κροίσος Ζαν Πολ Γκετί, ο οποίος απέκτησε την Γκαϊόλα μερικές στιγμές πριν απαγάγουν τον εγγονό του! Και του στείλουν πακέτο το κομμένο του αυτί. Ο τελευταίος που είπε να δαμάσει τη νήσο ήταν ο Τζιανπασκουάλε Γκραπόνε, ο οποίος θα κατέληγε στη φυλακή όταν ο ασφαλιστικός κολοσσός του κατέρρευσε μυστηριωδώς. Όπως είναι φυσικό, η βίλα της Νήσου Γκαϊόλα είναι σήμερα ακατοίκητη και μετατρέπεται καθημερινά σε ερείπιο, καθώς κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ξαναδοκιμάσει…

Κάπου 1.000 μίλια νότια της Χαβάης υπάρχει μια ακατοίκητη πια συστάδα νησιών που ανήκουν διοικητικά στις ΗΠΑ (Απομακρυσμένες Νησίδες των Ηνωμένων Πολιτειών), αν και το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους παραμένει εντελώς ιδιαίτερο στον κόσμο, καθώς δεν υπόκεινται ουσιαστικά στο αμερικανικό Σύνταγμα αλλά η τύχη τους αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε προέδρου. Ίσως γιατί οι ΗΠΑ δεν τη θέλουν ουσιαστικά την Παλμύρα, καθώς στις παρθένες παραλίες της έχουν συμβεί ουκ ολίγοι φόνοι. Κανείς δεν ήταν βέβαια πιο φρικαλέος από τη δολοφονία που έλαβε χώρα στις 30 Αυγούστου 1974, όταν ένα ζευγάρι, οι Γκράχαμ, αποφάσισαν περάσουν το βράδυ τους με ένα άλλο ζευγάρι που συνάντησαν εκεί, τον πρώην κατάδικο Μπακ Γουόλκερ και τη σύντροφό του, τους οποίους προσκάλεσαν στο σκάφος τους για βραδινό. Οι Γουόκερ εξαφανίστηκαν από προσώπου γης έπειτα από κείνο το βράδυ και όλοι υπέθεσαν πως κάποιο ατύχημα τους είχε συμβεί. Χρόνια αργότερα (1981), το κρανίο της Έλεανορ Γκράχαμ ξεβράστηκε στην ακτή και οι έρευνες εντόπισαν το υπόλοιπο σώμα της σε ένα κιβώτιο. Το πτώμα του άντρα της δεν βρέθηκε ποτέ, το 1985 όμως ο Γουόλκερ κρίθηκε ένοχος για τον φόνο του ατυχούς ζεύγους και την ανατριχιαστική κακοποίηση της συζύγου. Στη δίκη μάλιστα μίλησαν πολλοί και διάφοροι και είπαν πως το φρικιαστικό φονικό ακολουθούσε κατά πόδας την κατάρα του νησιού, μια κατάρα που υπάρχει ήδη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα τόσα χαμένα αεροπλάνα και καράβια στην περιοχή. Οι ταξιδιώτες του Ειρηνικού και οι ναυτικοί μιλούσαν εξάλλου εδώ και χρόνια για την «κατάρα της Παλμύρας». Στη δίκη μάλιστα του 1985 ένας αξιοσέβαστος γεωλόγος που γνωρίζει καλά την ατόλη, ο Νόρμαν Σάντερς, δεν μάσησε τα λόγια του: «Η Παλμύρα είναι ένα από τα τελευταία ακατοίκητα νησιά του Ειρηνικού. Το νησί είναι ένα ιδιαιτέρως απειλητικό μέρος. Είναι ένα εχθρικό μέρος»… Έξω από τις ακτές της Μαλαισίας υπάρχει ένα νησί που κατοικείται από πυκνά τροπικά δάση, ειδυλλιακούς καταρράκτες, λευκές παραλίες αλλά και μια άγρια ιστορία ζήλιας, φόνου και παραφυσικής εκδίκησης! Παρά την πλούσια βλάστησή του και το τροπικό τοπίο, το Λανγκάουι δεν θα γινόταν τουριστικός προορισμός παρά στη δεκαετία του 1980, κι αυτό γιατί εκεί άνοιξε το πρώτο αφορολόγητο λιμάνι της περιοχής. Οι ντόπιοι άρχισαν πια δειλά δειλά να επιστρέφουν στις παρθένες παραλίες του, αφήνοντας κατά μέρος τον ανείπωτο τρόμο που τους προκαλούσε η κατάρα που στοίχειωνε το Λανγκάουι. Ο θρύλος το ήθελε πως κατά τη διάρκεια του πολέμου Βιρμανίας-Σιαμ, εκεί στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ο τοπικός πολέμαρχος έφυγε για τον πόλεμο, η πανώρια σύζυγός του έδωσε καταφύγιο σε έναν όμορφο νεαρό, κάτι που οι φαρμακόγλωσσες θεώρησαν απρεπές. Η κοπέλα σκοτώθηκε τελικά από τους γείτονές της, για να σβήσουν υποτίθεται την ντροπή που τους είχε φέρει, κι εκείνη πριν πεθάνει καταράστηκε το νησί να μην ζήσει κανενός είδους ευτυχία για εφτά γενιές. Οι δεισιδαίμονες κάτοικοι άρχισαν, έπειτα από μια σειρά από ομολογουμένως περίεργα περιστατικά, να εγκαταλείπουν μαζικά το νησί, το οποίο ήταν εν πολλοίς ακατοίκητο για δεκαετίες και δεκαετίες. Δικαιώνοντας έτσι την κατάρα. Μόνο σχετικά πρόσφατα, όταν είχαν πια παρέλθει οι εφτά γενιές και με το δέλεαρ του αφορολόγητου, άρχισαν οι ντόπιοι να επιστρέφουν, έχοντας πια για παραστάτες τις ορδές των τουριστών… Η Νήσος Πιτς βρίσκεται στην καναδική πλευρά του ποταμού Ντιτρόιτ και παρά το γεγονός ότι είναι δίπλα στη μεγαλούπολη, παραμένει διαχρονικά ακατοίκητο ως και τα σήμερα. Γιατί άραγε; Αν ρωτήσεις τους ντόπιους, θα σου πουν πως η εξήγηση δεν είναι άλλη από την αιωνόβια κατάρα που στοιχειώνει το νησάκι! Ήταν λοιπόν στα τέλη του 19ου αιώνα όταν οι Γαλλο-Καναδοί Λαφορέ έκαναν το νησάκι σπίτι τους, πριν επιδοθούν σε μια άγρια κόντρα με έναν επιχειρηματία και ιδιοκτήτη αποστακτηρίου, κάποιον Χίραμ Γουόλκερ. Μια ωραία πρωία του 1883, οι άντρες του Γουόλκερ όρμησαν στο σπιτικό της Ροζαλί Λαφορέ, της έριξαν 300 δολάρια στο τραπέζι και την ανάγκασαν να υπογράψει ένα χαρτί που έλεγε πως θα εγκατέλειπε οικογενειακώς το νησάκι μέχρι την άνοιξη του 1883. Στους επόμενους μήνες, σημειώθηκαν πάμπολλες επιθέσεις στο νησί και όλα τα καταστήματα καταστράφηκαν. Η φαμίλια εγκατέλειψε τελικά το νησί κυνηγημένη, όχι βέβαια προτού η Ροζαλί, που γνώριζε τις τελετές των αυτοχθόνων (σημειώνεται με νόημα), καταραστεί το μέρος: «Κανείς δεν θα κάνει ποτέ και τίποτα σε αυτό το νησί!». Ο Γουόλκερ εγκαταστάθηκε κατόπιν ανενόχλητος στο Πιτς, φτιάχνοντας μια τεράστια βίλα 40 δωματίων, με οπωρώνες, γήπεδα γκολφ και ό,τι άλλο βάλει ο νους. Μόνο που ο θρίαμβός του πάνω στους Λαφορέ και τους γηγενείς έμελλε να είναι βραχύβιος. Ο υιός Γουόλκερ, υπεύθυνος για τον διωγμό των κατοίκων, πέθανε μόλις στα 28 του, κάτι που συνέβη και στον πατέρα Χίραμ. Ένας ακόμα γιος πέθανε το 1915 και μέχρι την επιβολή της Ποτοαπαγόρευσης που ξεθεμελίωσε την οικογενειακή επιχείρηση, η δυναστεία των Γουόλκερ είχε εξαφανιστεί από τα κιτάπια της Ιστορίας. Το 1929 η τεράστια έπαυλη κάηκε μέχρι τα θεμέλια και σήμερα το νησί παραμένει ακατοίκητο, στην ίδια ακριβώς κατάσταση που το άφησε η Ροζαλί όταν το εγκατέλειπε διωγμένη… Ένα νησάκι έξω μόλις από το Ντουμπρόβνικ, το οποίο κατοικούνταν από τον 11ο αιώνα, είναι σήμερα ακατοίκητο, εκτός από τις ταβέρνες και τα σουβενίρ για τους τουρίστες. Το Λόκρουμ ήταν άλλοτε σπίτι ενός βενεδικτίνικου τάγματος, οι μοναχοί του οποίου καλλιεργούσαν εξωτικά φρούτα στο μεσογειακό νησί, εκμεταλλευόμενοι το ευνοϊκό μικροκλίμα του. Παρά το γεγονός ότι οι θρύλοι και οι μύθοι για την ιστορία του Λόκρουμ ποικίλουν, η επικρατέστερη εκδοχή το θέλει να καίγεται κάποια στιγμή από άκρη σε άκρη και οι κάτοικοι να δέονται στον Άγιο Βενέδικτο για βοήθεια. Η ξαφνική καταιγίδα έπεισε τους ντόπιους για το θαύμα που συνέβη και σύντομα στο νησί υπήρχε μοναστήρι βενεδικτίνων. Το μοναστικό τάγμα το έδιωξαν οι Γάλλοι το 1808, όχι βέβαια πριν οι βενεδικτίνοι καταραστούν το Λόκρουμ! Το 1859, με το νησί να έχει ήδη περάσει στα χέρια των Αψβούργων, ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός Φερδινάνδος, διάδοχος της Αυστροουγγαρίας, έχτισε ένα ανάκτορο και έναν βοτανικό κήπο εκεί, αναγκάζοντας τους ντόπιους να επικαλεστούν την παλιά κατάρα. Ο δούκας στέφθηκε μετά αυτοκράτορας του Μεξικού και εκτελέστηκε τελικά λίγο αργότερα. Ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι του Ντουμπρόβνικ είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να μοιραστούν με τον ταξιδιώτη τους θρύλους για τα ψαροκάικα που ζύγωναν στις ακτές του Λόκρουμ και καταπίνονταν από τη θάλασσα ή για τα ζευγαράκια και τις παρέες που ήθελαν να περάσουν ένα βράδυ στις βραχώδεις ακτές του και δεν ξανάκουγαν ποτέ γι’ αυτούς… Οι συστάδες του νότιου Ειρηνικού φιλοξενούν μερικά από τα μαγευτικότερα και πιο ειδυλλιακά μέρη του πλανήτη. Την ίδια ώρα βέβαια η περιοχή φιλοξενεί μύθους με μάγους, σαμάνους και μαγικά ξόρκια, κανένας ωστόσο δεν μπορεί να πλησιάσει την απήχηση και τη γενίκευση της «Κατάρας των Νήσων Κουκ». Μέχρι και δικό της όνομα έχει! Ήταν το 1911 όταν ένας Νεοζηλανδός νοίκιασε ένα κομμάτι γης από έναν ντόπιο, ο οποίος ωστόσο το ξανασκέφτηκε και δεν ήθελε πια να του δώσει το χωράφι του για να φτιάξει ο ξένος τη φυτεία του. Μόνο που ο Νεοζηλανδός δεν έπαιζε και σκότωσε τον γηγενή το 1913. Την ώρα που τον ξαπόστελναν άρον-άρον από τα Κουκ, η κόρη του ντόπιου καταράστηκε το διαφιλονικούμενο κτήμα να μη στεριώσει τίποτα πάνω του. Κάτι που φάνηκε να ισχύει, αφού όλες μα όλες οι εμπορικές ή αγροτικές απόπειρες που το περιλάμβαναν στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 απέτυχαν παταγωδώς. Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η ξενοδοχειακή αλυσίδα Sheraton θέλησε να επενδύσει πάνω από 60 εκατ. δολάρια στη συγκεκριμένη γη, όταν το σχέδιό της θα γνώριζε καθυστερήσεις και αναποδιές και ο προϋπολογισμός του καταδικασμένου αυτού ξενοδοχείου θα ξεπερνούσε τα 120 εκατ. δολάρια! Οι ξενοδόχοι όμως επέμεναν, κι έτσι τον Μάιο του 1990, 77 χρόνια μετά την αρχική κατάρα, ο εγγονός του ντόπιου επέστρεψε στα Κουκ για να ενδυναμώσει την εξασθενημένη πια κατάρα. Ντυμένος με τα άμφια του σαμάνου, χτύπησε με το ραβδί του την αναμνηστική πλακέτα για την έναρξη των εργασιών του Sheraton και η γη σείστηκε. Σείστηκε δεν σείστηκε, το 1993, με το 80% του ξενοδοχείου ολοκληρωμένο, η αλυσίδα εγκατέλειψε οριστικά τις φιλοδοξίες της και έφυγε νύχτα από τα Κουκ! Σήμερα, αυτό που θα ήταν το Sheraton, ένα μεγαλοπρεπές συγκρότημα 200 πολυτελών δωματίων, δεν είναι παρά ερείπια και χαλάσματα… Έξω από το Κονέκτικατ υπάρχει ένα όμορφο νησάκι 14 στρεμμάτων, το οποίο παρά τη μικροσκοπική του έκταση μπορεί και στεγάζει όχι μία, όχι δύο αλλά τρεις κατάρες! Η πρώτη ήρθε το 1639, όταν ο φύλαρχος της τοπικής ινδιάνικης φυλής το καταράστηκε αφού τον έδιωξαν τελικά οι λευκοί άποικοι από τα ιερά εδάφη του. Η δεύτερη κατάρα θα ερχόταν λίγο αργότερα από κανέναν άλλον παρά από τον διαβόητο πειρατή Κάπτεν Κιντ! Ήταν στο τελευταίο του ταξίδι που πάτησε ο σκοτσέζος κουρσάρος το πόδι του στη βραχονησίδα και ο θρύλος τον θέλει να κρύβει εκεί ένα καλό μέρος του περιβόητου θησαυρού του. Η δική του κατάρα ήταν για να παραμείνει ο θησαυρός του για πάντα κρυμμένος, μιας και δεν υπολόγιζε πως θα τον κρεμούσαν εντωμεταξύ και δεν θα επέστρεφε ποτέ στο Κονέκτικατ για να τον ξεθάψει. Η τρίτη κατάρα προήλθε από αζτέκικο στόμα, από έναν γηγενή πολέμαρχο του 16ου αιώνα, ο οποίος βασανίστηκε από τους στρατιώτες του Ερνάν Κορτές για να τους αποκαλύψει τους αμύθητους θησαυρούς των Αζτέκων. Ο αυτοκράτορας δεν μίλησε ποτέ στους κονκισταδόρες, το 1721 ωστόσο κάτι ναύτες βρήκαν έναν μποναμά σε μεξικανική σπηλιά. Οι γενναίοι ναυτικοί πήραν τον θησαυρό σπίτι τους, όταν ένας μετά τον άλλο θα μετρούσαν περίεργες και θανάσιμες τελικά περιπέτειες. Ο τελευταίος της ομάδας πήρε τον χρυσό των Αζτέκων και τον έθαψε στο Τσαρλς, όπου υποτίθεται πως παραμένει θαμμένος μέχρι και σήμερα. Ποιος να τον ψάξει όμως;