Η fashion blogger με το προσθετικό πόδι που είχε τρεις εβδομάδες ζωής

Η Mama Cax είναι πολύ ευχαριστημένη με τη ζωή της και πολύ περήφανη για το blog της, στο οποίο γράφει για τη μόδα, το φαγητό και τα ταξίδια. Και τι μας νοιάζει, θα αναρωτηθεί κανείς. Ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που έχει blog και γράφει για τα ενδιαφέροντά του. Αλλά η περίπτωση της Mama Cax είναι κάπως διαφορετική και η κάθε μέρα της είναι μια μικρή νίκη. Γιατί κάποτε της είπαν πως για εκείνη η ζωή δεν είχε «κληρώσει» αυτό το μέλλον. Για την ακρίβεια, πως δεν την περίμενε καθόλου μέλλον. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν το 1989 και μεγάλωσε στο Μόντρεαλ και την Αϊτή. Σε ηλικία 14 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο στα οστά και τους πνεύμονες και της έδωσαν τρεις εβδομάδες ζωής. Φυσικά έπεσαν έξω. Όπως η ίδια περιγράφει πολύ κυνικά «διέψευσα τις προβλέψεις με ένα πειραματικό φάρμακο και τύχη». Η επιβίωση είχε βέβαια το τίμημά της- αν μπορεί να ειπωθεί έτσι. Από τότε, 12 χρόνια τώρα, η Mama Cax ζει με προσθετικό μέλος αφού χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί το δεξί της πόδι. Έτσι περπατά με το προσθετικό πόδι και πατερίτσες. Ίσως κάποιος θα περίμενε αυτή η περιπέτεια να έχει στερήσει από την 27χρονη τη θετική της στάση στη ζωή- αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. «Αναγνωρίζω πόσο τυχερή είμαι», είχε πει σε συνέντευξή της με άφθονο ρεαλισμό, «πολλοί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις ιατρικές θεραπείες και συνολικά οι άνθρωποι με αναπηρίες αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες διακρίσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου βιώνουν πολιτικό και κοινωνικό αποκλεισμό. Νιώθω πως είμαι σε θέση να κάνω τη διαφορά». Πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αυτό που την κρατά σε εγρήγορση, ποια κινητήρια δύναμη είναι η «ατμομηχανή» στη ζωή της. «Νομίζω είναι η ανθρωπιά που με παρακινεί. Όταν βλέπω την καλοσύνη στον κόσμο και τους ανθρώπους που με στήριξαν στο ταξίδι μου, νιώθω πως δεν πρέπει να τα παρατήσω», εξηγεί. Και στο ταξίδι της αυτό μάλλον καλά τα κατάφερε. Από την κατά μέτωπο αναμέτρηση με το θάνατο βρέθηκε να παλεύει με τη διαχείριση του ακρωτηριασμού. Αλλά από εκεί επέλεξε να κοιτάξει όχι πίσω, σε όσα της συνέβησαν, αλλά μπροστά, σε όσα η ίδια θα κατακτούσε για τη ζωή της. «Το να πετυχαίνεις τους στόχους που ο ίδιος θέτεις για τον εαυτό σου θα είναι απόδειξη της επιτυχίας σου», λέει η ίδια, «αν η σημερινή μέρα δεν βγει όπως θα ήθελες, άσε το αύριο να επανορθώσει». Το σαράκι των ταξιδιών τη βρήκε στα 17 της, σε ένα ταξίδι στην Κόστα Ρίκα και έκτοτε δεν μπόρεσε να «απαλλαγεί» από αυτό. Ο χάρτης των περιπλανήσεών της στον πλανήτη περιλαμβάνει είκοσι χώρες στις πέντε ηπείρους. Σε ένα τέτοιο ταξίδι γεννήθηκε και η ιδέα για το blog της. «Είχα προσπαθήσει το blogging πολλές φορές και η απόπειρα είχε αποτύχει. Κάποια στιγμή αποφάσισα πως θα τα κατάφερνα καλύτερα στο photoblogging κι έτσι ξεκίνησα το  caxmee.tumblr.com, για να μοιράζομαι τις φωτογραφίες από τα ταξίδια μου. Η ιδέα για το Mama Cax ήρθε όταν ταξίδευα στη Νότια Ασία το 2013. Χρησιμοποιώ πατερίτσες κι έτσι όταν ταξιδεύω παίρνω μαζί μου ένα έξτρα ζευγάρι βάσεις από καουτσούκ, που μπαίνουν στο κάτω μέρος τους. Η Ταϊλάνδη είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή καουτσούκ στον κόσμο κι έτσι το ότι μετέφερα μαζί μου έξι ζευγάρια βάσεις στην άλλη άκρη του κόσμου αποδείχθηκε εντελώς άχρηστο. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλους blogger. Χρειάζεται κι άλλους blogger με μοναδικές εμπειρίες. Το σχέδιό μου είναι να έχω ένα ταξιδιωτικό blog στο οποίο να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου ως γυναίκα, ως μαύρη και ως άνθρωπος με κινητικό πρόβλημα. Άλλη μεγάλη αγάπη της, για την οποία γράφει και στο blog της, είναι το φαγητό. «Είμαι λάτρης. Το φαγητό πιθανότατα με οδήγησε σε μερικές από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής μου. Αποφάσισα να σπουδάσω στην Ιταλία για χάρη των μακαρονιών και του παγωτού. Όταν έφαγα το πρώτο μου Pad Thai, ήξερα πως ήταν η μοίρα μου να εξερευνήσω την Ταϊλάνδη. Ακόμα και οι φίλοι μου ξέρουν πως ένα πιάτο φαγητό είναι ο μόνος τρόπος να με κάνουν να σηκωθώ από το κρεβάτι το χειμώνα», εξομολογείται με χιούμορ. Εκφράζει επίσης την αδιαμφισβήτητη αγάπη της για τη μόδα, σημειώνοντας πως δεν ήταν σύμφωνη με την κυρίαρχη εικόνα της ομορφιάς. «Θεώρησα προσωπική μου αποστολή να διεισδύσω στη ‘βιομηχανία της ομορφιάς’. Όταν περπατώ στο δρόμο με τις πατερίτσες και το προσθετικό πόδι συχνά ο κόσμος μου φωνάζει ‘μπράβο! Είσαι και πάλι όμορφη:’ ‘Και πάλι’; Μα είμαι όμορφη και είμαι εδώ για να σας δείξω πόσο όμορφη είμαι, εσωτερικά και εξωτερικά!», λέει. Εύκολα μπορεί κανείς να σκεφτεί πάντως πως αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για κάποιον που έχει περάσει τις δοκιμασίες που κλήθηκε, από τόσο μικρή ηλικία, να διαχειριστεί η Mama Cax. Η ίδια ωστόσο εμφανίζεται μάλλον συμφιλιωμένη με τις ουλές της. «Μπορούμε να τις μισούμε όσο θέλουμε αλλά στο τέλος παραμένουν κομμάτι μας, αφηγούνται την ιστορία μας, τον αγώνα και την επιβίωσή μας», τονίζει. Η δική της ιστορία είναι αναμφίβολα και μια ιστορία που μπορεί να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους. Εκείνη έχει μια πολύ απλή συμβουλή να δώσει: «Ως γυναίκες έχουμε συνηθίσει να αφήνουμε τους άλλους να ορίζουν την αξία μας», λέει και προσθέτει: «η συμβουλή μου σε κάθε νεαρή κοπέλα εκεί έξω είναι να ξέρει τι αξίζει, να σκεφτεί τι θέλει, να φτιάξει το πλάνο της και να κυνηγήσει το όνειρό της. Για μένα κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να κάνεις τη διαφορά και να ζήσεις τη ζωή σου με σκοπό». Σε λιγότερο από τρεις μήνες η Mama Cax θα κλείσει τα 27 της χρόνια. Πώς είναι άραγε τα γενέθλια όταν κάποιος σου έχει πει πως δεν θα τα ξαναγιορτάσεις; Τα λέει όλα το κείμενο που έγραψε στο blog της πέρσι, στα 26α γενέθλιά της: «Σήμερα γίνομαι 26! Όταν ήμουν μικρότερη ενθουσιαζόμουν με τα γενέθλιά μου. Πριν τρία χρόνια που πέρασα τα χειρότερα γενέθλια στον κόσμο, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως κάθε γενέθλια στο εξής θα είναι ξεχωριστά. Το 2013 ήμουν στην Ταϊλάνδη και ‘γιόρτασα’ σε ένα σπα. Έκανα ταϊλανδέζικο μασάζ, έκανα βόλτα σε μια από τις πολλές εκπληκτικές νυχτερινές αγορές στο Chang Mai. Δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο, το ότι ήμουν χαρούμενη ήταν αρκετό. Πέρσι πέρασα τα γενέθλιά μου με φίλους στο Μπρούκλιν, κάνοντας αυτό που πραγματικό απολαμβάνω: παίρνοντας brunch. Κάλεσα φίλους από το κολέγιο και άλλους φίλους που δεν είχα δει για χρόνια. Πέρσι συνειδητοποίησα πως κάτι που είναι καλύτερο κι από την ευτυχία είναι να μπορείς να τη μοιράζεσαι με κοντινούς φίλους. Σήμερα γίνομαι 26! Πριν από δέκα χρόνια είχα ημερομηνία λήξης αλλά σήμερα γιορτάζω ακόμα έναν χρόνο και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων. Σήμερα γίνομαι 26! Αν έκανα έναν άνθρωπο να χαμογελάσει ή αν άγγιξα την ψυχή του, αυτά τα χρόνια που κέρδισα σίγουρα άξιζαν».